Οι «πρώτοι των πρώτων»
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες εφηβικά πρόσωπα γεμίζουν με τα θριαμβευτικά χαμόγελά τους τηλεοπτικά παράθυρα και «σαλόνια» εφημερίδων και ιστοσελίδων. Τα ρεπορτάζ και οι αναφορές πανομοιότυπα κάθε φορά, μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Είναι οι «πρώτοι των πρώτων», κορίτσια και αγόρια που πρώτευσαν στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Κούραση, καρδιοχτύπια, άγχος, ξαγρύπνιες, αγωνίες, όνειρα (και εφιάλτες…), προσδοκίες, ελπίδες, όλα ριγμένα στο «μπλέντερ» μιας διαδικασίας που χαράσσει τις αποστάσεις μεταξύ της επιτυχίας και της αποτυχίας, και ορίζει τα ―ευκολοπαραβίαστα― σύνορα μεταξύ της ευτυχίας και της απογοήτευσης. Και δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά έχουν να κουβαλήσουν και άλλα «φορτία», όπως είναι οι ανασφάλειες και τα απωθημένα των γονιών τους «να γίνει κάτι το παιδί», η ρηχή προσέγγιση ή ακόμα και η ανεπάρκεια του σχολείου τους και, πάντα ―και ακόμα πιο επικίνδυνο αυτό― την επιβαλλόμενη «βεβαιότητα» ότι αξίζεις μόνο αν περάσεις σε κάποια «καλή σχολή».
Έρχονται αντιμέτωπα με τις ανισότητες και τις ταξικές διακρίσεις του εκπαιδευτικού συστήματος (ταξικού όπως καθετί στην ταξική κοινωνία που ζούμε), έχοντας να αντιμετωπίσουν μεγάλες και πολλές φορές ανυπέρβλητες δυσκολίες, που έχουν να κάνουν από τις συνθήκες βιοπορισμού των οικογενειών τους, μέχρι τη φοίτηση σε σχολεία που στέκονται όρθια χάριν στον ηρωισμό και την «αποκοτιά» κάποιων λίγων συνειδητοποιημένων εκπαιδευτικών και πολλά άλλα. Αναφερόμαστε βέβαια στα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, των πολλών και όχι των «λίγων» (με την συνήθως προδιαγεγραμμένη και εξασφαλισμένη «καριέρα»). Τα παιδιά που καλούνται να δώσουν τις μάχες τους:
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του συστήματος της εκμετάλλευσης, φτιαγμένο για να παράγει προσωπικό για τις ανάγκες των εκμεταλλευτών, ανταλλακτικά εξαρτήματα μιας κάθε φορά συγκεκριμένης μηχανής που όταν θα κάνουν τον κύκλο τους θα πετιούνται στην πάντα για να αντικατασταθούν από κάποια άλλα.
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου οι «πρώτοι» έχουν πιθανότητες να βρουν μια «καλή απασχόληση» στη ζούγκλα του καπιταλισμού, όπου θα τους εκμεταλλεύονται χωρίς όρια, και οι υπόλοιποι θα μετράνε τη ζωή τους με «πεντάμηνα» και «οχτάμηνα προγράμματα».
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα μέρος ενός κοινωνικού που γέρασε, αρρώστησε και πρέπει ν’ αλλάξει.
Αν με κάποιον τρόπο υπήρχε η δυνατότητα να ρωτηθούν όλα αυτά τα παιδιά που έδωσαν και φέτος σκληρό αγώνα, πόσα είναι τα χρώματα του ουράνιου τόξου, αν τους ζητήσεις να σου πουν δυο τίτλους έργων του Παπαδιαμάντη, να απαγγείλουν μερικούς στίχους του Παλαμά, να περιγράψουν μια εικόνα του δάσους μετά τη βροχή ή ακόμα να σου πουν ποιος ήταν και πώς έζησε αυτός ο Αϊνστάιν που τόσοι καθηγητάδες και κολαροφόροι «επιτυχημένοι» κεφαλαιοποιούν σήμερα την μεγαλοφυΐα του, τότε θα φαινόταν το κενό που χάσκει πίσω από τα ―κατά τα άλλα― βουναλάκια συσσωρευμένης σχολικής γνώσης. Να το ξεκαθαρίσουμε: δεν φταίνε τα παιδιά.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις δεν είναι το τέλος, ούτε φυσικά η αρχή της ζωής. Τα παιδιά, οι άνθρωποι, δεν μπορεί να χωρίζονται σε επιτυχόντες και αποτυχημένους και το μέλλον τους δεν μπορεί να προδιαγράφεται από τον αύξοντα αριθμό που τα ονόματά τους καταλαμβάνουν σε κάποια λίστα. Μια κοινωνία που δοξάζει τους «πρώτους» και παραγκωνίζει τους πολλούς, που προχωράει με εκμετάλλευση και αποκλεισμούς, δεν μπορεί να έχει μέλλον. Επιβάλλεται να την αλλάξουμε.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη από ένα κοινωνικό σύστημα που θα δημιουργεί πολίτες με παιδεία, ενεργούς, ελεύθερους, με σκέψη και βούληση, ικανούς να παίρνουν αποφάσεις και να σχεδιάζουν το μέλλον τους. Ένα κοινωνικό σύστημα που στο επίκεντρό του θα έχει τον άνθρωπο, και η λέξη αποκλεισμός θα αφορά μόνο στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ένα κοινωνικό σύστημα στο οποίο θα κάνουν κουμάντο οι εργαζόμενοι, ο λαός. Το σύστημα αυτό έχει όνομα, λέγεται σοσιαλισμός.
ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ - ΑΤΕΧΝΩΣ
