Χρησιμοποιώντας
ξανά το πρόσχημα για τη «βιωσιμότητα των Ταμείων», η κυβέρνηση, σε συνεννόηση
με την τρόικα, επιδιώκει να ισοπεδώσει όσα ασφαλιστικά δικαιώματα έχουν μείνει
όρθια. Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι πάνω απ' όλα ταξικό - πολιτικό
και από αυτήν τη σκοπιά πρέπει να προσεγγίζονται και οι οικονομικές του
προεκτάσεις. Για να δικαιολογήσει τις αλλαγές, η κυβέρνηση επικαλείται την κακή
οικονομική κατάσταση των Ταμείων και του κράτους, για την οποία όμως καμιά ευθύνη
δεν έχουν οι εργαζόμενοι. Αντίθετα, η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική της και
του κεφαλαίου.
Ορισμένα
παραδείγματα:
- Κράτος και εργοδοσία ευθύνονται για το γεγονός ότι σήμερα, οι εργοδοτικές οφειλές στο ΙΚΑ είναι μεγαλύτερες από το ετήσιο κονδύλι για τις συντάξεις (13,54 δισ. ευρώ και 10,8 δισ. ευρώ, αντίστοιχα).
- Στα 12 δισ. ευρώ ανέρχονται οι οφειλές του κράτους προς τα Ταμεία από το 1993.
- Πάνω από 60 δισ. ήταν οι απώλειες των Ταμείων από την κλοπή των αποθεματικών τους, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του '50 και από τότε κλιμακώθηκε με διάφορους τρόπους.
- 13 δισ. ευρώ στοίχισε στους ασφαλιστικούς οργανισμούς το «κούρεμα» των ομολόγων με το PSI.
- Η μείωση εργοδοτικών εισφορών στερεί 1 δισ. ετησίως από τα Ταμεία, η εισφοροδιαφυγή και οι ευέλικτες μορφές εργασίας άλλα 8,5 δισ. ευρώ.
- Η ανασφάλιστη δουλειά κάνει θραύση, καθώς ένας στους τέσσερις εργαζόμενους δουλεύει χωρίς την καταβολή εισφορών από τον εργοδότη (36% το 2012).
- Η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται από χρόνο σε χρόνο, με το κράτος να αποσύρεται ολοένα και περισσότερο από τις υποχρεώσεις του απέναντι στα Ταμεία. Συγκεκριμένα, με βάση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2015 - 2018, η κρατική χρηματοδότηση προς την Κοινωνική Ασφάλιση υπολογίζεται στα 8,6 δισ. ευρώ ετησίως, όταν το 2012 ήταν 15 δισ. ευρώ.
Να, λοιπόν,
από πού προκύπτει η κατάσταση την οποία επικαλείται σήμερα η κυβέρνηση για να
κλιμακώσει την επίθεση. Είναι φανερό ότι για τα ελλείμματα στα Ταμεία καμιά
ευθύνη δεν έχουν οι εργαζόμενοι, οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία
καταβάλλουν μέχρι δεκάρας τις εισφορές που τους αναλογούν και όταν δεν έχουν να
πληρώσουν χάνουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη, όπως γίνεται με τους
ασφαλισμένους στον ΟΑΕΕ. Αν όμως προχωρήσουν τα μέτρα που λέει η κυβέρνηση, τα
πράγματα θα γίνουν καλύτερα;
Η απάντηση
είναι όχι. Το επιβεβαιώνει η επιδείνωση της πραγματικότητας που ζουν
ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι σήμερα, ύστερα από δυο σχεδόν δεκαετίες απανωτών
«μεταρρυθμίσεων» στο Ασφαλιστικό, οι οποίες υποτίθεται ότι γίνονταν για να
«θωρακιστεί το σύστημα» και να «μην καταρρεύσει». Αυτό που προσθέτει η κάθε
«μεταρρύθμιση» είναι ένα επιπλέον κομμάτι στο παζλ της λειτουργίας του
συστήματος της Ασφάλισης με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με το κράτος να
εγγυάται μόνο ένα κομμάτι της σύνταξης, στο ύψος του προνοιακού επιδόματος.
Αυτές οι αλλαγές πάνε χέρι - χέρι με τις ανατροπές στην Υγεία, προς την ίδια
ακριβώς κατεύθυνση.
Η τάση αυτή
δε θα αντιστραφεί, αλλά θα συνεχιστεί και θα ενταθεί με τα μέτρα που σχεδιάζουν
τώρα κυβέρνηση - κεφάλαιο, σε συνεργασία με την τρόικα. Το μαρτυράει η ίδια η
πείρα των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων σε όλα τα Ταμεία, που είναι ώρα να
πάρουν μεγαλύτερη ευθύνη. Με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να περάσουν τα νέα μέτρα,
να καταδικαστούν οι σημερινοί εργαζόμενοι και άνεργοι σε δουλειά μέχρι τα βαθιά
γεράματα και οι συνταξιούχοι σε συντάξεις κάτω και από αυτές που παίρνουν
σήμερα και φυτοζωούν. Τα Ταμεία χτίστηκαν στων εργατών τις πλάτες, είναι
ποτισμένα με τον ιδρώτα τους. Δεν πρέπει να τα παραδώσουν πεσκέσι στις
ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και στα μονοπώλια, για λογαριασμό των οποίων
νομοθετούν κυβέρνηση και ΕΕ. Οι αλλαγές στο Ασφαλιστικό είναι αιτία πολέμου και
αυτό πρέπει να το νιώσουν καλά στο σβέρκο τους κυβέρνηση και εργοδοσία, με
επόμενο μεγάλο αγωνιστικό σταθμό την αυριανή απεργία.
