Με την Τζουμερκιώτικη λαλιά...
Πολιτική συνείδηση για να σωθούμε…
Γράφει ο Χρίστος Α. Τούμπουρος*
Γεμίσαμε και μάλλον σιουλουτιάσαμε από αναλυτές και αναλυτικούς σχολιαστές,
από εθνοκλαψούρες ερμηνευτές του φαινομένου που ονομάζεται φασισμός (λες και ο
φασίστας είναι μακριά μας και όχι -ενίοτε- μέσα μας), από Μανιάτισσες
μοιρολογίστρες για «το θάνατο της δημοκρατίας μας», από Πόντιους Πιλάτους, «τα
είπα εγώ, σε προηγούμενη συζήτηση, σε πάνελ τα είχα αναλύσει», και δυστυχώς,
από τυμβωρύχους και σκυλευτές, από φασίστες και «φασίζοντα» ανθρωποειδή…
«Τα Συνταγματικά τόξα» ή και μπουρδολογικά τόξα, «Τα δυο άκρα», (ασφαλώς
του γκρεμού), ο Γιάννης, η Όλγα και η Ντόρα, ο Προκόπης και ο Άρης, ο Μάκης και
ο Πάκης, ο Χρύσανθος, ο Καιάδας και ο Μπάμπης ο Σκάης και τόσοι/ες
άλλοι/ες που τα λάνσαραν, άπιαστοι και αεικίνητοι σερβιτόροι της
παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας, στρώνοντας έτσι το χαλί για να περάσει
«νικητής και τροπαιούχος» η προσωποποίηση της φασιστικής θεωρίας και πράξης,
μαζί με τον συρφετό της φασιστικής συμμορίας, που στο διάβα τους «κυνηγούν»
τους φτωχοδιαβόλους μετανάστες διακηρύσσοντας την καθαρότητα του αίματός τους
και την μολυσματική λειτουργία της σκέψης τους. Και το χειρότερο: Δολοφονώντας…
Ένας μπαξές ολόκληρος με ευωδιασμένα «άνθη», λουλούδια Καιάδες και Μαιάνδρους…
Και για να μη ξεγελιόμαστε… Δεν ήρθε από το πουθενά. Σ’ ένα σύστημα σχέσεων που θεοποιεί την υπερκατανάλωση και που πετυχημένος θεωρείται εκείνος που, μέσα από μια διαδικασία καταναλωτικής επίδειξης, αποδεικνύει ότι έχει και ξοδεύει πολλά.
Σε μια οικογένεια που χαρακτηριστικό της είναι η υπερπροστασία και η έλλειψη κάθε επικοινωνίας. Στην οικογένεια που η επικρατούσα αντίληψη είναι η ποσοτική παροχή αγαθών στα παιδιά και η υπερπροστασία, καθόσον κατά τη γνώμη τους «είναι ανώριμα τα παιδιά, να ασχολούνται με την πολιτική» και είναι ώριμα να παίρνουν τα ταπεράκια με φαγητό από τη μαμά και να καβαλάν τα δικάβαλα και τρικάβαλα και να συμμετέχουν σε αγώνες ταχύτητας των μηχανών και φυσικά ακινησίας των μυαλών. Σε μια εκπαίδευση ανταγωνιστική, συνθλιπτική για την προσωπικότητα του παιδιού και σε μια κοινωνία, όπου βασιλεύουν οι απρόσωπες, επιφανειακές σχέσεις και τους πάντες έχει κατακυριεύσει η υπαρξιακή μοναξιά και τα συνεχόμενα αδιέξοδα.Εκεί όπου επικρατεί η αδιαφορία, η πολιτική ουδετερότητα και η αποχή από τα κοινά, η έλλειψη πολιτικής συνείδησης που την προώθησε η δυσλειτουργία των θεσμών, η ασυνέπεια των πολιτικών και το χαμηλής στάθμης ήθος που επικρατεί στο πολιτικό στερέωμα, αφού χρόνια τώρα η πολιτική δεν αντιμετωπίζεται ως ηθικό λειτούργημα, αλλά -δυστυχώς- συνδέθηκε με τη συναλλαγή, το ρουσφέτι και την αμοιβαία εξυπηρέτηση: «Σε ψηφίζω, με διορίζεις». Είναι επόμενο να παράγεται και να προάγεται αυτός ο τύπος ανθρώπου:
Έντιμος βίος
Αμέριμνη η ζωή του νοικοκύρη,/ δεν κάνει τούμπες, δεν έχει φτερά/ και κάποτε σκυμμένος στο ποτήρι,/ στο σκύψιμο γυρεύει τη χαρά./ Μοχτάει σκληρά και δε σηκώνει μύτη/ και οικονομάει το χρήμα του σοφά,/ στα εξήντα του αγοράζει κάποιο σπίτι/ και μπαίνει μες στο σπίτι και ψοφά. Ασημάκης Πανσέληνος
Σε μια πατρίδα όπου ήκμασε το φαινόμενο του «Συντάγματος» φουστανελοφόροι και αποκριάτικα μακιγιαρισμένα «πολιτικά όντα», κυρίες με το μαλλί στην τρίχα και το νύχι «στο κάγκελο», απαξίωναν συλλήβδην την πολιτική «να καεί, να καεί το μπ…, η Βουλή», είναι επόμενο να κυοφορούνται και να αναπτύσσονται φασιστικά φαινόμενα και να επικρατεί η σκέψη (;) ότι οι μπρατσαδόροι-μπράβοι, θα μας σώσουν…
Και, για μένα το σπουδαιότερο: Βιβλίο Ιστορίας Γ΄ Λυκείου. Δεν αναφέρει καθόλου, ούτε μία φορά τη φράση «Τάγματα Ασφαλείας». Πώς θα μάθουν, θα κατανοήσουν και θα εμπεδώσουν οι μαθητές, τι εστί φασισμός; Μπράβο, όχι στους συγγραφείς, αλλά σ’ όλους μας. Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο και δεν ανάγεται στην άγνοια των συγγραφέων. Συγκαλύπτουν και αδιαφορούμε…
Εν κατακλείδι εγώ μια λύση «βλέπω». Μόνο, αν αποκτήσουν οι νέοι μας πολιτική συνείδηση (με την έννοια να κατανοήσουν πως ό,τι κάνουμε ή ό,τι παραλείπουμε να κάνουμε, συνιστά θετική ή αρνητική συμβολή στη διαμόρφωση του ευρύτερου κοινωνικού μας βίου), τότε μόνο θα λυθεί το πρόβλημα. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται να πολιτικοποιηθούν. Και μη βιαστεί κανείς να περιορίσει την έννοια της πολιτικοποίησης. Πολιτικοποίηση σημαίνει να έχεις έγνοια ακοίμητη για την κοινή μοίρα και να αγωνίζεσαι, όπου κι αν είσαι, να την προασπίζεις και να της δίνεις διεξόδους. Γιατί μόνο με τον αγώνα μπορούμε να πετύχουμε κάτι. Άλλωστε στην ιστορία της ανθρωπότητας, ό,τι έγινε υπέρ του ανθρώπου δεν δόθηκε δωρεάν. Χρειάστηκαν αγώνες και πάλι αγώνες καθημερινών ανθρώπων, με πρωτοπορία τα νιάτα, χρειάστηκε θυσία αίματος. Ακόμη και το ηλιοβασίλεμα σήμερα έχει μέσα του ως υδατογραφία, ένα κόμπο αίμα… Τα υπόλοιπα, εμείς εκεί στα Τζουμέρκα τα λέμε: «Σάνταλα, μάνταλα και τρύπια κολοκύθια». Από αναλύσεις βαρυστομαχιάσαμε. Από πολιτική συνείδηση λιμοκτονούμε…
* Ο Χρήστος Τούμπουρος είναι ερευνητής - φιλόλογος
Και για να μη ξεγελιόμαστε… Δεν ήρθε από το πουθενά. Σ’ ένα σύστημα σχέσεων που θεοποιεί την υπερκατανάλωση και που πετυχημένος θεωρείται εκείνος που, μέσα από μια διαδικασία καταναλωτικής επίδειξης, αποδεικνύει ότι έχει και ξοδεύει πολλά.
Σε μια οικογένεια που χαρακτηριστικό της είναι η υπερπροστασία και η έλλειψη κάθε επικοινωνίας. Στην οικογένεια που η επικρατούσα αντίληψη είναι η ποσοτική παροχή αγαθών στα παιδιά και η υπερπροστασία, καθόσον κατά τη γνώμη τους «είναι ανώριμα τα παιδιά, να ασχολούνται με την πολιτική» και είναι ώριμα να παίρνουν τα ταπεράκια με φαγητό από τη μαμά και να καβαλάν τα δικάβαλα και τρικάβαλα και να συμμετέχουν σε αγώνες ταχύτητας των μηχανών και φυσικά ακινησίας των μυαλών. Σε μια εκπαίδευση ανταγωνιστική, συνθλιπτική για την προσωπικότητα του παιδιού και σε μια κοινωνία, όπου βασιλεύουν οι απρόσωπες, επιφανειακές σχέσεις και τους πάντες έχει κατακυριεύσει η υπαρξιακή μοναξιά και τα συνεχόμενα αδιέξοδα.Εκεί όπου επικρατεί η αδιαφορία, η πολιτική ουδετερότητα και η αποχή από τα κοινά, η έλλειψη πολιτικής συνείδησης που την προώθησε η δυσλειτουργία των θεσμών, η ασυνέπεια των πολιτικών και το χαμηλής στάθμης ήθος που επικρατεί στο πολιτικό στερέωμα, αφού χρόνια τώρα η πολιτική δεν αντιμετωπίζεται ως ηθικό λειτούργημα, αλλά -δυστυχώς- συνδέθηκε με τη συναλλαγή, το ρουσφέτι και την αμοιβαία εξυπηρέτηση: «Σε ψηφίζω, με διορίζεις». Είναι επόμενο να παράγεται και να προάγεται αυτός ο τύπος ανθρώπου:
Έντιμος βίος
Αμέριμνη η ζωή του νοικοκύρη,/ δεν κάνει τούμπες, δεν έχει φτερά/ και κάποτε σκυμμένος στο ποτήρι,/ στο σκύψιμο γυρεύει τη χαρά./ Μοχτάει σκληρά και δε σηκώνει μύτη/ και οικονομάει το χρήμα του σοφά,/ στα εξήντα του αγοράζει κάποιο σπίτι/ και μπαίνει μες στο σπίτι και ψοφά. Ασημάκης Πανσέληνος
Σε μια πατρίδα όπου ήκμασε το φαινόμενο του «Συντάγματος» φουστανελοφόροι και αποκριάτικα μακιγιαρισμένα «πολιτικά όντα», κυρίες με το μαλλί στην τρίχα και το νύχι «στο κάγκελο», απαξίωναν συλλήβδην την πολιτική «να καεί, να καεί το μπ…, η Βουλή», είναι επόμενο να κυοφορούνται και να αναπτύσσονται φασιστικά φαινόμενα και να επικρατεί η σκέψη (;) ότι οι μπρατσαδόροι-μπράβοι, θα μας σώσουν…
Και, για μένα το σπουδαιότερο: Βιβλίο Ιστορίας Γ΄ Λυκείου. Δεν αναφέρει καθόλου, ούτε μία φορά τη φράση «Τάγματα Ασφαλείας». Πώς θα μάθουν, θα κατανοήσουν και θα εμπεδώσουν οι μαθητές, τι εστί φασισμός; Μπράβο, όχι στους συγγραφείς, αλλά σ’ όλους μας. Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο και δεν ανάγεται στην άγνοια των συγγραφέων. Συγκαλύπτουν και αδιαφορούμε…
Εν κατακλείδι εγώ μια λύση «βλέπω». Μόνο, αν αποκτήσουν οι νέοι μας πολιτική συνείδηση (με την έννοια να κατανοήσουν πως ό,τι κάνουμε ή ό,τι παραλείπουμε να κάνουμε, συνιστά θετική ή αρνητική συμβολή στη διαμόρφωση του ευρύτερου κοινωνικού μας βίου), τότε μόνο θα λυθεί το πρόβλημα. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται να πολιτικοποιηθούν. Και μη βιαστεί κανείς να περιορίσει την έννοια της πολιτικοποίησης. Πολιτικοποίηση σημαίνει να έχεις έγνοια ακοίμητη για την κοινή μοίρα και να αγωνίζεσαι, όπου κι αν είσαι, να την προασπίζεις και να της δίνεις διεξόδους. Γιατί μόνο με τον αγώνα μπορούμε να πετύχουμε κάτι. Άλλωστε στην ιστορία της ανθρωπότητας, ό,τι έγινε υπέρ του ανθρώπου δεν δόθηκε δωρεάν. Χρειάστηκαν αγώνες και πάλι αγώνες καθημερινών ανθρώπων, με πρωτοπορία τα νιάτα, χρειάστηκε θυσία αίματος. Ακόμη και το ηλιοβασίλεμα σήμερα έχει μέσα του ως υδατογραφία, ένα κόμπο αίμα… Τα υπόλοιπα, εμείς εκεί στα Τζουμέρκα τα λέμε: «Σάνταλα, μάνταλα και τρύπια κολοκύθια». Από αναλύσεις βαρυστομαχιάσαμε. Από πολιτική συνείδηση λιμοκτονούμε…
* Ο Χρήστος Τούμπουρος είναι ερευνητής - φιλόλογος
