ΚΑΚΚΟΥΛΙΔΗΣ

Η έρημος της Μάνδρας

1. Μέσα στη χαοτική κατάσταση της χώρας, προστέθηκαν και 21 νεκροί από τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα Αττικής. Οι αρμόδιοι της δημόσιας διοίκησης, αντί να πετρώσουν από λύπη, προσπάθησαν να περάσουν τη σκυτάλη της ευθύνης από τη μία υπηρεσία στην άλλη. Η γνωστή πρακτική του Νεοέλληνα απέναντι στην ανάληψη των ευθυνών: κανείς δεν έχει ποτέ ευθύνη για τίποτα! Πάντοτε είναι θέμα κάποιου άλλου. Και αυτό αποτελεί ένα μόνο σύμπτωμα από τις παθογένειες αυτής της χώρας. Σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν, όλοι μαζί αγκαλιά ανακάλυψαν τον νέο εχθρό, του οποίου το όνομα είναι Φύση. Για δες, η Φύση είναι άδικη και επιβλαβής! Ευκαιρίας δοθείσης, ζήσαμε άλλη μια κοκορομαχία ανάμεσα στους δύο αρχηγούς των μεγαλύτερων κομμάτων. Και η ζωή συνεχίζεται απαράλλαχτα και βασανιστικά ίδια και απαράλλακτη.

2. Επρεπε τόσοι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους για να γίνουν γνωστά τα βάσανα της Μάνδρας. Τώρα όλοι μιλάνε πάνω στους πνιγμένους, οι πολιτικοί αγκαλιά με τους δημοσιογράφους, και χωρίς να ορρωδούν προ ουδενός στέκονται στην άκρη των ρευμάτων παραμιλώντας μπροστά στις κάμερες, ενώ η ως επί το πλείστον μικροαστική ελληνική κοινωνία παρακολουθεί μες στην απάθειά της τη λάσπη να αποκαλύπτει την κρυμμένη φρίκη.

3. Μικροαστισμός και φιλανθρωπία αντάμα: «Ας πρόσεχαν πού έχτιζαν» σχολίασαν αυτοί που προκαλούν και στηρίζουν κάθε ανομία, αυτοί που κερδίζουν και βολεύονται από κάθε κατάργηση του κράτους δικαίου.

4. Η αποθέωση του Μακιαβέλι: «Ενίοτε πρέπει να χρησιμοποιούμε λόγια για να συγκαλύπτουν τις πράξεις. Αλλά τούτο πρέπει να γίνεται κατά τέτοιον τρόπο ώστε κανείς να μη το αντιλαμβάνεται. `Η, αν γίνει αντιληπτό, πρέπει να υπάρχουν πρόχειρες δικαιολογίες που να προβάλλονται αυτοστιγμεί».

5. Από 'δω και στο εξής οι πνιγμένοι θα είναι μόνιμη υπενθύμιση και απειλή για όλους όσους χρόνια ολόκληρα γνώριζαν και δεν έκαναν τίποτα, που έδιναν στη γραφειοκρατία το δικαίωμα να κυβερνά σε βάρος της ζωής, αφήνοντας την ίδια τη ζωή να στηρίζεται στη μεταφυσική σιγουριά πως είναι απίθανο να συμβεί το «κακό». Αλλά η γερόντισσα ακόμα φωνάζει: «Εφτά φορές μας έχει βρει το κακό, πόσες άλλες θα αντέξουμε ακόμα;».

6. Η τραγωδία ανάγκασε τους αρμόδιους της κρατικής διοίκησης να ανοίξουν τους χάρτες τους για να εντοπίσουν την έρημο της Μάνδρας. Μου είναι παγερά αδιάφορο αν η περιφερειάρχης ή ο διοικητής της Γενικής Διεύθυνσης Δασών και Δασικού Περιβάλλοντος μπορούν να συγχωρέσουν τον εαυτό τους. Αυτό που έχει συντελεστεί, αθροιστικά στα παρελκόμενα της οικονομικής κρίσης, είναι ακόμα βαθύτερο: θρέφει μελλοντικούς Ρασκόλνικοφ (από το γνωστό έργο του Ντοστογιέφσκι).

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 26-7-2017

ΚΑΝΕΛΛΗ

Τα εκατό χρόνια και τα τριάντα αργύρια

1917 - 2017. Απόψε το βράδυ στη μεγάλη κεντρική εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ οι καρδιές και τα μυαλά παρόντων αλλά και παρόντων - απόντων θα δονηθούν απ' τη συνοπτικότερη αποτίμηση της επίδρασης της Οκτωβριανής Επανάστασης όλων μας και ολούθε «ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε».

Εν αναμονή, σκόρπιες σκέψεις επί του παρόντος, αλλά και ψήγματα μνήμης του παρελθόντος, του απλού μικρού ανθρώπου που 'χουμε όλοι μέσα μας πετάγονται ανεξέλεγκτα πότε πονώντας, πότε καλμάροντας τις χορδές των ζωντανών. Σκέφτομαι, αν ζούσε ο πατέρας μου, γεννημένος το Μάρτη του '17, πως δε θα μπορούσε να 'ρθει μαζί μου κι ας είχε ακούσει κάμποσες φορές αυτό το «να τα κατοστήσεις». Αυτός που επέζησε απ' τη Μέρλιν, το Χαϊδάρι και το στρατόπεδο συγκέντρωσης BERNDORF, φοβισμένος, τσακισμένος. Κι όμως, ποιος ξέρει πόσο επαναστατικό θα βρήκε στα οχτώ μου χρόνια να μου τραγουδάει ψιθυριστά μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά... για να ενισχύσει την ιδεολογική μου αντοχή μαζί με ιστορίες φιλτραρισμένης φρίκης απέναντι στο μαρτυρικό παιδικό πονόδοντο της νύχτας.

Σκέφτομαι πόσο διακριτή είναι ως τα σήμερα αυτή η αιδημοσύνη των κομμουνιστών που μπορούν και σου επιτρέπουν να ξεχωρίσεις τη γιορτή απ' τη φανφάρα και την ιαχή απ' την κραυγή. Εκατό χρόνια μετά χωρίς τους κόκκινους, λέω, έτσι στο εμπειρικό ξεκούδουνο, πως οι δημόσιες σχέσεις θα είχαν καταπιεί ολότελα τις ανθρώπινες σχέσεις. Αναλογίζομαι τα χιλιάδες άγραφα σημειώματα που τα αισθανόμαστε μετρώντας ζωές που θυσιάστηκαν, νιάτα που θερίστηκαν κρατώντας ζωντανή την ουσία της επανάστασης και σε καιρό πολέμου και σε καιρό ειρήνης.

Αναπόφευκτα γίνομαι, όπως όλοι μας, παραλήπτης των εικόνων και των λόγων της εποχής, που θες - δε θες έχει πλημμυρίσει ύβρη. Δεν είμαι, δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν φαντάζομαι καν ότι μπορεί να παραλαμβάνει, χωρίς να με ρωτήσει, τάχα μου δήθεν εξ ονόματός μου ως μέλος του «ελληνικού λαού», τα βραβειάκια του ο Τσίπρας. Στο Παρίσι. Από κλειστές λέσχες με ολοφάνερο διατυμπανισμένο εχθρικό ταξικό πρόσημο. Αυτός που εξαργύρωσε τα τριαντάφυλλα της Καισαριανής για τριάντα πολιτικά αργύρια εγγράφοντας το μύθο του στις πετσέτες των γευμάτων που τιμούν όσους καινοτόμησαν στην πολιτισμένη καπιταλιστική σφαγή. Συντρώγων κι όχι σύντροφος στο πάνθεον καταγραμμένος των... προσωπικοτήτων που συναγωνίστηκαν στη μεθοδευμένη επικράτηση του μεγαλύτερου ψέματος, της καλύτερης κωλοτούμπας, της προσφορότερης ενσωμάτωσης στο σύστημα. Θέλει πολύ «σθένος» να καταθέτεις προϋπολογισμό σαν κι αυτόν που μελετάμε τώρα. Να τον διαβάζεις και να βλέπεις το αίμα να στάζει των γέρων, των τσακισμένων στη δουλειά, των αναπήρων, των παιδιών, των ανήμπορων και να τιμολογείται εκτός των άλλων και με τόνους μετρικούς αντικομμουνιστικής λάσπης.

Δεν ξέρω αν πηγαίνοντας στο δωμάτιό του, μετά τη βράβευσή του, ο πρωθυπουργός δάγκωσε τα μετάλλια, όπως παλιά οι σαράφηδες τις λίρες, για να δει αν αυτός, ως κλεπταποδόχος των ιδεών της επανάστασης, μπορεί για μια ακόμη φορά να γυρίσει και να την πουλήσει ως φο μπιζού μέχρι το επόμενο παράσημο των εχθρών...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 26-11-2017

τζουμερκιωτικη λαλια

ΚΑΝΕΛΛΗ

Λιάνα Κανέλλη

Το είδα στο βίντεο και δεν πίστευα στα μάτια μου! Η φωτοβολίδα, προφανώς εκτοξευμένη από κατάλληλο πιστόλι, έχει σφηνωθεί στο ύψος του αριστερού γόνατου μιας άτυχης γυναίκας. Περιβάλλεται από τρεις τουλάχιστον πάνοπλους ματατζήδες. Που επί σχεδόν ένα λεπτό αφήνουν τη βολίδα να καίγεται μέσα στο πόδι της. Ένας φέρνει πυροσβεστήρα και ψεκάζει τη φωτοβολίδα στο καιόμενο ανθρώπινο μέλος. Και το ρημάδι φουντώνει, φωσφορούχο γαρ. Ύστερα έρχεται, μετά τον ηλίθιο κι ο πανηλίθιος και κλωτσάει τη φωτοβολίδα, ΤΗ ΣΦΗΝΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΟΔΑΡΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ,  έτσι που αναρωτιέσαι, πώς άντεξε η καρδιά της τον βάρβαρο «σωτήρα» που την πατάει με το άρβυλο προξενώντας εμφανώς, πολλαπλάσιο πόνο!!! Ουρλιάζει, «σβήστε τοοοοο» κι αναπνέει το φωσφορούχο θυμιατό, ανάμεσα σε τρεις μαντραχαλάδες που δεν άφησαν στιγμή κάτω τις ασπίδες τους. Ωραία εκπαίδευση σκέφτηκα και ξέρασα ώσπου να σβήσει το πράμα. Ύστερα θυμήθηκα και τη διαβεβαίωση του Τόσκα  περί «ασφάλειας» εν Αθήναις και ματαξέρασα. Όταν είδα δε να την σηκώνουν κρατώντας την απ´ το τσακισμένο της πόδι , σα σακί, με το τραύμα να… ταλαντώνεται, όπως κάνουν στις συλλήψεις, απόσωσα… Διαβάζω ότι η 50χρονη δικηγορίνα είναι στην εντατική, σοβαρά, με συντριπτικό κάταγμα γόνατος, βλάβη στα αγγεία και πνευμονικά εγκαύματα. Δεν αντέχω στον πειρασμό να σκεφτώ πως ίσως θα την είχαν σώσει πιο έγκαιρα και αποτελεσματικά, αν υπήρχαν, απλοί περαστικοί, άνθρωποι καθημερινοί, χωρίς καμμιά «ειδική εκπαίδευση». Αναμένω, με συνεχή ναυτία, μια ΕΔΕ. Τώρα. Μια Ένορκη Διαβεβαίωση Ευτελισμού του κοινού ανθρώπινου νου και της ζωής.
ΥΓ. Και μη μου αντιτάξει κανείς ότι υπάρχει στο βίντεο κι ένας σιδηρόφραχτος που σκύβει και της χαϊδεύει τα μαλλιά την ώρα που καίγεται και σφαδάζει εν ορδαίς και οργάνοις, γιατί θα ξεράσω στα μούτρα του όλο το θειάφι της κόλασης.
ΥΓ. Ούτε ένας δε σκέφτηκε να της προστατεύσει με την ασπίδα του το πρόσωπο από τη φωτιά και την ανάσα; Να βγάλει τη μπουφανιά να σκεπάσει τη φλόγα;  Να της ακινητοποιήσει το χτυπημένο πόδι πριν τη σύρει χειροπόδαρα; Να… είναι μερικές από τις δεκάδες απορίες που συνέλεξα από πολίτες ηλικίας απ´ το δημοτικό ως λίγο πριν τον τάφο…

Λιάνα Κανέλλη

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Λιάνα Κανέλλη

Είμαι ό,τι νομίζετε. Και οπωσδήποτε βουλευτής ΚΚΕ Α´ Αθήνας, δημοσιογράφος, δικηγόρος.
ΚΑΤΙΟΥΣΑ 19-11-2017

ΚΑΝΕΛΛΗ

Μέρισμα λάσπης και ξεφτίλας

Τούτος ο Νοέμβρης του '17, 100 χρόνια μετά, βρίσκει την πατρίδα σε κοινωνικές, πολιτικές, υλικοτεχνικές συνθήκες ζωής, για τεράστια μερίδα του πληθυσμού, ξεφτίλας. Με κορμιά παραχωμένα σε νεκροταφεία πνιγμένα στη λάσπη, με πληθυσμό τριών μικρών πόλεων στις παρυφές του χταποδιού που απλώνεται στο λεκανοπέδιο, μετατρέποντας τον ιερό βράχο ως κέντρο σε πυρήνα ανθρωποφάγου τέρατος, εκτός απ' όλα τ' άλλα έχουμε και τον πνιγμό των εννοιών. Οργάνωση, δημόσιο, τοπική αυτοδιοίκηση, φως, νερό, αγαθό και κυρίως αλληλεγγύη... Πρόκειται για φερτά υλικά που κουτρουβάλιασαν, μωλώπισαν, γκρέμισαν σπίτια και μαγαζιά και δολοφόνησαν ανθρώπους. Είναι παράξενο και συνάμα απολύτως «φυσικό» το φρούτο της εποχής, οι αυτοαποκαλούμενοι «αλληλέγγυοι», να μην καταναλώνεται σε χώρους που θυμίζουν λασπωμένη Πομπηία στα ακροπόδαρα του πανάρχαιου όρους ΠΑΤΕΡΑ.

Αυτό που κάνει συνοδευτικό της οργής και της λύπης την ξετσιπωσιά είναι, πέρα απ' την επαναληπτικότητα των ακραίων καιρικών φαινομένων σε βάθος δεκαετιών, ν' ακούς τα εκλεγμένα επίσημα χείλη, τα τοπικά ή γενικά γκουβέρνα, να μηρυκάζουν περί του πρωτοφανούς. Αυτή η ρήξη του παρθενικού υμένα της ευθύνης που διατυμπανίζεται ωσάν η εξεύρεση άλλοθι να είναι εθνικό κατόρθωμα, είναι που σε κάνει να θες να ξεράσεις, αντί δυστυχώς να επαναστατήσεις.

Κι έρχεται καπάκι μια δράκα φασιστόμορφων νεαρών αντιεξουσιαστών, εκπαιδευμένων να αντιμετωπίζουν ιδεολογικές, παρεϊκές μαζώξεις ωσάν συλλογικότητες, κάργα εξυπηρετικές του συστήματος, να μετατρέπουν την εξέγερση σε φεστιβάλ, το Πολυτεχνείο σε λεσχιακό χουλιγκάνικο καφενείο, την ώρα που οι φετινές εκδηλώσεις είχαν εξ ορισμού αυξημένη βαρύτητα. Κι αυτό γιατί ήταν κορυφαία, πρωτίστως ιστορική αλλά και νεανική στιγμή να καταδειχθεί πόσο αυτός ο λαός μας δεν έχει και δεν μοιράζεται «κοινές αρχές κι αξίες» με τον δαιμονικά καλό Τραμπ, παρά τις άοκνες τουριστικές προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η ξεφτίλα είχε και λοφίο, όχι κερασάκι στην τούρτα. Στην κρατική τηλεόραση, που απεχθάνεται το μαύρο, φάτσα κάρτα ο αρχηγός των υπόδικων ναζιστών να κάνει δηλώσεις για τους λασποπνιγμένους, μπροστά σε ένα μόνο μικρόφωνο, με το λογότυπο της εγκληματικής οργάνωσης ΧΑ.

Την ώρα που γράφω μετεωρολογικές προβλέψεις απειλούν και η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία δεν έχει αρχίσει. Και με προκαλεί χυδαία η βεβαιότητα ότι η καταστροφή αυτής της τραγικής μισής ώρας, που έπληξε το λεκανοπέδιο, σε λίγους μήνες θα προβάλλεται ως ευκαιρία για ν' αλλάξει το Θριάσιο και να γίνει επιτέλους το τεράστιο εμπορικό κέντρο πολλαπλών χρήσεων - mall, που σχεδιάζεται εδώ και καιρό, όσο κρατάει ο αρραβώνας της αριστεράς με την ανάπτυξης της δεξιάς. Αλλωστε μ' ένα mall κι ένα καζίνο, δυο φρουτάκια, πέντε μπάρες διοδίων κι ένα δεκάρικο ευρώ το μήνα απ' τα χιλιοκλεμμένα, ο λαός ξεχνιέται και προχωράει, με την ελπίδα όχι αυτήν τη φορά. Ο οπορτουνισμός θεριεύει στις καταστροφές. Και τρέμω στην ιδέα, ότι απουσία λαϊκής εξουσίας και κεντρικού σχεδιασμού, μην τυχόν μας προκύψουν ως «λύση» και πάλι στρατιές ΜΚΟ ή ακόμα χειρότερα τίποτα ευρωΝΑΤΟικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης και διάσωσης των συμφερόντων των καπιταλιστών.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 19-11-2017

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Γράμμα σε έναν νέο ποιητή

1. Κάθε φορά που εμφανίζεται ένας νέος ποιητής, θυμάμαι τους στίχους του Ταγκόρ: «Ακόμα, Θεέ μου, δεν μας έχεις βαρεθεί; Ακόμα μας στέλνεις τα δώρα σου;».

2. Με το δικαίωμα της αγάπης, επισημαίνω ορισμένα σημεία που ίσως σου φανούν χρήσιμα και τα φυλάξεις στις αποσκευές σου κατά το ταξίδι σου στη λογοτεχνία:

Καταρχάς ξέχνα την προοπτική έκδοσης του βιβλίου σου. Γράφουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Γράφουμε γιατί η πείνα και η δίψα μας να συναντηθούμε με τον άλλο είναι μεγάλη. Δουλειά σου είναι να παρατηρείς το περιβάλλον και να το αποτυπώνεις. Ανακάλυψε πίσω από την εικόνα της συνήθειας και της επανάληψης, τον κρυμμένο θησαυρό. Οταν φτάσεις σε αυτόν, έχεις αγγίξει την πρώτη ύλη της ζωής, που από 'δω και στο εξής θα σε κινεί.

3. Πρέπει να αποφασίσεις ότι η γραφή θα γίνει τρόπος της ζωής σου. Με έργο σου πρέπει να σπάσεις τη σιωπή του κόσμου. Αυτή είναι μια απαίτηση. Ο κόσμος είναι αποκλεισμένος όπως και ο λόγος του. Δεν μπορείς να διασχίζεις ένα σιωπηλό τοπίο παριστάνοντας ότι δεν συμβαίνει τίποτα, γιατί αργά ή γρήγορα θα γίνεις κι εσύ μέρος της σιωπής. Δεν γράφεις για να οδηγηθείς στη γη της επαγγελίας.

4. Μελέτα, μελέτα, μελέτα. Η μελέτη είναι η προωθητική δύναμη για να σε απογειώσει. Πρόσεξε μόνο το βάρος της βιβλιοθήκης, μη σε στομώσει. Σε τέτοια περίπτωση, δοκίμασε να ελευθερωθείς ως εξής: Γράψε εν είδει επιστολής σε ένα αγαπημένο πρόσωπο ό,τι έχεις ανάγκη να πεις, χωρίς να προσπαθήσεις να κρυφτείς. Μη σε ενοχλήσει αν αυτή η άσκηση τραβήξει μακριά. Οσο προχωράς, θα διαπιστώσεις πως τελικά απευθυνόσουν στον ίδιο σου τον εαυτό.

5. Ο Μωρίς Μπλανσό έγραφε πως όσο η κοινωνία σπαράσσεται, η λογοτεχνία θα σπαράσσεται επίσης. Η επαλήθευση αυτή θα σε βοηθήσει ώστε να μη ζεις με την ιδέα που έχεις για τη ζωή, αλλά με την ίδια τη ζωή. Θεώρησε αυτό ως δυνατό σου σημείο και ετοίμασε το τόξο σου. Οι λέξεις ας φύγουν σαν βέλη.

6. Κάνε προσεκτικά την ανάγνωση της ζωής, με επιμέλεια, και μετά να τη μεταφέρεις στα γραφτά σου. Αφησε το ένστικτό σου να καταλάβει τις κλίκες, τους λογοτεχνικούς κύκλους «που παραποιούν την αλήθεια σε προσποίηση», όπως έγραφε η Σαρλότ Μπροντέ: «Οταν οι άνθρωποι ανήκουν σε κλίκες, ως ένα βαθμό γράφουν, συζητούν, σκέπτονται και ζουν γι' αυτές τις κλίκες». Τέτοιου είδους κλίκες προσπάθησαν να υποτιμήσουν έναν Νίκο Καρούζο, αλλά τους έμεινε μόνο ο φθόνος. Οσοι είναι γεμάτοι ευσέβεια για το ποίημα, βρίσκουν το κουράγιο να γυρίσουν την πλάτη τους σε όλους τους δημοσιοσχεσίτες, σε όλα τα παράσιτα που θα συναντήσεις κι εσύ στο δρόμο σου.

7. Προσπάθησε να θυμάσαι. Να καταγράφεις στο νου σου τα ίχνη, την ένταση των γεγονότων, των σκέψεων. Δεν υπάρχουν προτεραιότητες, η πραγματικότητα μας τροφοδοτεί ακαταπαύστως εφ' όρου ζωής. Είσαι αληθινά πλούσιος όταν ζεις με την ουσία σου. Κρατήσου σε μικρή απόσταση από τα γεγονότα, για να μην τα δραματοποιείς και ξεπέσεις σε μελοδραματισμούς. Ακουσε Μπαχ, δες καλά τον Παρθένη, τον Μπουζιάνη και ό,τι ευχαριστεί τα μάτια και τα αυτιά σου. Αγάπησε την Τέχνη σαν ζωοδότρα δύναμη. Κι εκείνη θα σ' το επιστρέψει.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 12-4-2017

ΚΑΝΕΛΛΗ

Η... πλύση

Το πιπιλάκι των καιρών φέρει το βαρύγδουπο τίτλο «τα άπλυτα στη φόρα». (Κι εδώ βέβαια δεν είναι η φόρα, αλλά θηλυκό στη γλώσσα μας με την έννοια της αγοράς, του δημοσίου βήματος, ο πληθυντικός της λατινικής λέξης το forum - τα fora). Βέβαια, όποιος ακούει για βρωμιές που λερώνουν και ρούχα και σώρουχα, πρέπει να ξέρει πώς γίνονται από ποιους και πού και σε ποιο πλυντήριο μπαίνουν (σημ.: τα ευαίσθητα πλένονται στο χέρι) και σε τι βαθμό θερμοκρασίας καθαρίζονται. Ετσι η πιπιλίτσα που θέλει κάποια αόρατα καθαρά χέρια της αποκάλυψης να κυνηγάνε τα τάχα μου δήθεν αφορολόγητα θηριώδη κέρδη του ένα τοις εκατό των πλουσίων της Γης σε εξωτικούς παραδείσους και μικρά πολύτιμα κρατίδια, κρύβει τη μεγάλη πίκρα των φορολογουμένων.

Πάμε να πλύνουμε, ρητορικά, συντελώντας στην παγκόσμια κάθαρση. Με μια προϋπόθεση: Οποιος νομίζει ότι οι αρχάγγελοι της κάθαρσης είναι κάτι σαν τον μπόγια που κυνηγάει αδέσποτα σκυλιά, κάνει έστω κι άθελά του πολύ μεγάλο λάθος. Γιατί κανένας μπόγιας δεν κυνηγάει σκύλα ράτσας με πιστοποιητικό. Αντίθετα, οι ιδιοκτήτες των αποκαλυπτικών αρχείων - ταμείων - λιστών των ληστών είναι ενδοοικογενειακή υπόθεση «ράτσας». Αυτής των ληστών που αλληλοσκοτώνονται για τη μοιρασιά της λείας απ' το πλιάτσικο της εργασίας των αναγκαστικώς φορολογουμένων. Απλώνουν ο ένας τα σώβρακα τ' αλλουνού στα σκοινιά και κρύβουν το έγκλημα του πώς αποκτήθηκαν αυτά τα λεφτά, καθώς στο άκουσμα των ποσών τουλάχιστον λιποθυμούν, αν όχι ξεραίνονται οι συνήθεις ύποπτοι, οι και λεγόμενοι απλοί πολίτες φορολογούμενοι.

Οι κάτοχοι των λιστών των ενοίκων των παραδείσων μπαίνουν λοιπόν στην εξής πλύση με δόσεις (κάτι σαν τη μερική απασχόληση να πούμε). Βγάζει ο ένας πέντε ονόματα σήμερα. Γκολ η ομάδα του. Μετράει και πόσα κλικ, πόσα φύλλα, πόση θεαματικότητα, πόση ακροαματικότητα του χάρισαν οι κολασμένοι που πληρώνουν για να μάθουν το όνομα του φονιά τους... Βγαίνει ο άλλος την άλλη μέρα και ξεμπροστιάζει τη δική του πεντάδα, ντουζίνα κ.λπ. ξανά μανά πληρώνουν για να βάλουν γκολ οι κολασμένοι. Στη σπέκουλα όλο και κάποιος επενδύει στο χρόνο, την απόκρυψη, την αναβολή και κερδίζει είτε εκλογές, είτε αξιώματα, είτε μετοχές στις καινούργιες υγιείς εταιρείες που στήνονται με τα λεφτά - αποκαΐδια των πιασμένων στα πράσα, που όμως έχουν ιδιόκτητο οικόπεδο σπαρμένο με πράσα...

Υστερα η πολιτική, εντός - εκτός κι επί ταυτά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, έρχεται να επιβραβεύσει τους σιωπηλούς και όχι τους τολμηρούς. Αυτούς δηλαδή που καταφέρνουν να πληρώσουν διά των αποκαλύψεων χαμηλό πρόστιμο για τα πτώματα που πάτησαν για ν' ανέβουν. Λαμπρό παράδειγμα της επιβράβευσης των τολμηρών σιωπηλών είναι ο κ. Γιούνκερ, είκοσι χρόνια πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών του μικροσκοπικού Λουξεμβούργου (ποιος θυμάται τις λίστες Λουξεμβούργου κι ας είναι πρόσφατες) στο οποίο οι off shore και ευνοημένες εταιρείες ήταν πολύ περισσότερες από τους κατοίκους του. Αυτός δεν ήξερε τίποτα για τ' άπλυτα, λοιπόν. Οπότε έγινε ηγέτης ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Φιλέλληνα τον λένε, μπόγια της κάθαρσης δεν τον λες.

Με τούτα και μ' εκείνα, το σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα προσπαθούν να το μετατρέψουν σε σκοτάδι ή νύχτα. Για να 'χεις να διαλέγεις ελεύθερα. Στο ίδιο πνεύμα οι καλοί Αμερικανοί ανακάλυψαν πως οι κακοί Ρώσοι είχαν φτιάξει κάτι σταρ του διαδικτύου σαν την Τζένα Εϊμπραμς σταρ του τουίτερ, που συνομιλούσε με τη μιντιακή και πολιτική αφρόκρεμα, είχε 70.000 ακολούθους (followers) στο διαδίκτυο και συγκινούσε απ' το CNN και το BBC μέχρι ακαδημαϊκούς και διπλωμάτες. Τελικά ήταν ανύπαρκτη, αλλά δεν ήταν αυτή η βρωμιά της. Αυτοί που την αποκάλυψαν την θεωρούν «βρώμικη» όχι επειδή είναι ρωσική μέθοδος διείσδυσης στα μίντια των ΗΠΑ, αλλά γιατί το κατάφερε χωρίς να ξοδέψει ούτε ένα δολάριο για τη διαφήμιση... Η κάθαρση των πλουσίων πλένει αστραφτερά τους εγκεφάλους μας.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 12-4-2017

ΚΑΝΝΕΛΗ

Προσοχή στις... αμοιβάδες!

Η ενσωμάτωση της Χρυσής Αυγής στο σώμα της ελληνικής σύγχρονης κοινωνίας επισπεύδεται με ταχύτητες ευθέως ανάλογες της ανόδου ακροδεξιών και ναζιστοειδών μορφωμάτων στην υπόλοιπη Ευρώπη, παρά και πέραν της καταγραφής των δυνάμεών της στις δημοσκοπήσεις. Σ' αυτές μπορεί να φαίνεται μια τάση πτωτική ως σταθερή, σε συνδικάτα και επαγγελματικές ενώσεις το μόρφωμα μπορεί να δυσκολεύεται να συγκροτηθεί και να εξασφαλίσει παρουσία, αλλά στα πραγματικά και διαδικτυακά πεζοδρόμια, στη λεγόμενη κοινή γνώμη αντίληψης της πραγματικότητας, τα χρυσαυγίδια αμοιβαδοποιούνται επικίνδυνα. Στα δε σώματα ασφαλείας, στον ευρύτερο χώρο της Δικαιοσύνης, εξακολουθούν να απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας που καλύπτεται πίσω απ' το δόγμα «έχουμε σοβαρότερα θέματα να επιλύσουμε».

Το είδος, η ποιότητα και κυρίως η ένταση με την οποία αντιμετωπίστηκε η βάρβαρη χυδαία κι επικίνδυνη τραμπούκικη επίθεση των χρυσαυγιτών στην δικηγόρο Ευγενία Κουνιάκη, μπροστά από το κτίριο όπου διεξάγεται η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης, ήταν δυσανάλογα ήπια, τυπική σχεδόν, και, κατά μίαν εκδοχή, έμοιασε φοβική και προσαρμοσμένη στο αναμενόμενο: Αυτή είναι η ΧΑ, αυτά κάνει, τι άλλο να κάνουμε... Δεν είναι τυχαίο ότι τη σφοδρότερη ανακοίνωση εξέδωσε το ΚΚΕ. Τα δε ΜΜΕ «ξεπέταξαν» το γεγονός στο ένα εκατοστό άλλων συμβάντων του κοινού ποινικού δικαίου. Ελάχιστα, δε, συσχέτισαν την επίθεση με την ιδιότητα της δικηγόρου να έχει «επιτύχει», ως συνήγορος πολιτικής αγωγής, την καταδίκη της Θ. Σκορδέλη σε τρία χρόνια φυλάκιση με αναστολή, για το μαχαίρωμα τριών μεταναστών στον Αγιο Παντελεήμονα το 2011.

Εύκολα θα συκοφαντήσει κανείς την οργισμένη ανησυχία μου για το φως που δε ρίχνεται και την αντιφασιστική φλόγα που δεν φουντώνει, πίσω απ' το τάχα μου δήθεν προσωπικό εμπειρικό «απωθημένο». Σ' αυτήν τη θέση θα προσχωρήσουν όσοι δεν θέλουν να δουν τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο το αστικό σύστημα εξασφαλίζει τη διατήρηση στην πολιτική ζωή των χρήσιμων σκυλιών του. Κυρίως, όμως, όσοι δεν παίρνουν πρέφα την άριστη χρυσαυγίτικη επικοινωνιακή τακτική, να καυχώνται, λόγου χάρη, που αφέθηκαν ελεύθεροι οι τραμπούκοι που συνελήφθησαν αλλού (ενώ στον τόπο του συμβάντος οι αστυνομικοί δεν κούνησαν δαχτυλάκι) κι αφού έσπευσαν τέσσερις βουλευτές στη ΓΑΔΑ να τους συνδράμουν. Μεταξύ αυτών κι ο γνωστός για τις επιδόσεις του στο σπορ «βαράω γυναίκες» που καθιέρωσε τις «κασιδιαριές» εντός - εκτός Βουλής ως νομιμοποιημένη πολιτική πρακτική. Και λέω νομιμοποιημένη, γιατί ούτε καταδικάστηκε ούτε έμεινε «απροστάτευτος», ως υπόδικος μάλιστα, πρώτα από την τότε πρόεδρο Ζωή, ύστερα από τους υπερήφανα στημένους δίπλα του σε τελετές και παράτες προέδρους κι αρχηγούς κομμάτων, με αποκορύφωμα την παρέλαση προ ημερών στη Θεσσαλονίκη.

Οταν όμως κάποιος, όπως η Σκορδέλη, έχει καταδικαστεί για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνη σωματική βλάβη και βγαίνει φόρα παρτίδα να ευχαριστήσει και να συγχαρεί τα χρυσαυγίδια για την επίθεση στην δικηγόρο, το σχόλιο δεν περισσεύει. Γιατί έτσι τα τάγματα εφόδου που τον τελευταίο καιρό ξαναβγήκαν παγανιά στους δρόμους, κοπιάροντας τις ρουβικωνιές της «ήπιας βίας» (!), εμπεδώνονται στη συνείδηση του κόσμου ως αντιδραστική μεν αλλά αβλαβής για το γενικό συμφέρον ομάδα.

Κοντολογίς η ΧΑ ξαναγυρίζει εκεί που ξεκίνησε. Θα κλείνει γραφεία, θα χάνει στελέχη προς άλλους ακροδεξιούς σχηματισμούς, προσωρινά όμως, για να εξασφαλίσει ευνοϊκή ετυμηγορία το ηγετικό της κονκλάβιο. Από κάτω θα δέρνει. Θα γλιτώνει τους δράστες της. Θα διεισδύει στις νομιμότητες άλλων νόμιμων σχηματισμών και θα εξασφαλίζει μια σχεδόν ουδέτερη προβολή για τις βαρβαρότητες κι ασχήμιες της. Μια υπενθύμιση στα όρια της προειδοποίησης για όσους, ακόμη και καλοπροαίρετα, πιστεύουν ότι τελειώσαμε με τη ΧΑ κι ότι ξεθύμανε η επιρροή της:

Αν μεσούσης της δίκης, ξυλοκοπιέται δικηγορίνα, καταδικασμένη χρυσαυγίτισσα πανηγυρίζει δημόσια, η κρατική τηλεόραση φιλοξενεί δηλώσεις του δηλωμένου ενυπόγραφα ναζί αμέσως μετά την παρέλαση, και στις συζητήσεις στα καφενεία «το Αφγανάκι καλώς παρέλασε αλλά όχι και με τη σημαία», οπότε οι γονείς στηρίζουν(;) τους δασκάλους που υπέκυψαν στην τόση «εθνική υπερηφάνεια», τι θα γίνει όταν εκδοθεί η απόφαση του δικαστηρίου; Προσοχή. Οποια απόφαση. Είτε απαλλακτική είτε καταδικαστική. Πόσοι τραμπούκοι, πόσα φασιστικά σπυριά θα μολύνουν το σώμα μιας κοινωνίας που εκπαιδεύτηκε, χρόνια τώρα κι απ' τα δεξιά κι απ' τα αριστεροδέξια, να θεωρεί χρόνιο νόσημα τον εκφασισμό της, ένα «φαινόμενο» μετεωρολογικό κι όχι πολιτική επιλογή και εργαλείο επικίνδυνο μεν, αλλά χρήσιμο στον αντικομμουνισμό...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 5-11-2017