ΚΑΝΕΛΛΗ

Η οκτάβα της κουκούλας

Η συζήτηση στη Βουλή για το φαρμακευτικό σκάνδαλο ήταν αποκαλυπτική. Ελάχιστα πολιτικά, άθλια διαδικαστικά και καίρια ιδεολογικά, όσα ακούστηκαν. Είναι βέβαιο πως σ' ένα ακόμα και δυστοπικό, όχι πολύ μακρινό μέλλον, θα είναι ιστορικό σημείο αναφοράς με τίτλο, για την ώρα πρόχειρο, η στροφή της κουκούλας. Πρώτον: Το FBI, αποτύπωμα του διαβόητου Εντγκαρ Αλαν Χούβερ, και εργαλείο αντικομμουνισμού - μακαρθισμού, που ομοσπονδιοποίησε στο εσωτερικό των ΗΠΑ καταρχάς το τραπεζικό - νομισματικό έγκλημα, και μετά για τηλεοπτικούς λόγους τη σύλληψη κατά συρροή δολοφόνων, έγινε στην ελληνική πολιτική σκηνή εγχειρίδιο. Και ως εγχειρίδιο, μάλιστα, δύο όψεων. Μαχαίρι και βιβλιαράκι συνάμα, διευκόλυνσης της ενσωμάτωσης της αριστεράς στο καπιταλιστικό σύστημα, επιτομή δηλαδή της συνδιαχείρισης του συστήματος με τη χρήσιμη κοινοβουλευτικά ακροδεξιά. Δεύτερον: Οι μάρτυρες μπορεί να φοράνε είτε κουκούλα προστασίας και ανωνυμίας είτε να φέρουν πέπλο προστασίας τους με ονοματεπώνυμο. Και στις δύο περιπτώσεις, είτε με ψευδώνυμο, όπως οι καταθέσαντες στην επιτροπή της αμερικάνικης κεφαλαιαγοράς, είτε αυτοί που κατέθεσαν ως υπουργοί με ονοματεπώνυμο, ωφελούνται. Οι μεν από το ακαταδίωκτο, οι δε από την απρόσκοπτη συνέχιση της πολιτικής τους σταδιοδρομίας. Τρίτον: Ο προηγούμενος διαχωρισμός θολώνει επαρκώς τη χρήση της κουκούλας από την εξουσία και τη χρήση της κουκούλας για την εξουσία. Γιατί αυτός, λόγου χάρη, που θέλει να αποφύγει τις απειράριθμες κάμερες παρακολούθησης, το πλαστικό χρήμα καταγραφής των δραστηριοτήτων του, υπόκειται είτε σε ανάλυση των βιομετρικών δεδομένων είτε στη στατιστική καταγραφή που τον μετατρέπει σε target group, δηλαδή ομάδα - στόχο για την κατάκτηση καταναλωτικού μεριδίου αγοράς. Η κουκούλα είναι δηλαδή για την εξουσία επιλογή win - win (κερδίζω έτσι κι αλλιώς).

Τέταρτον: Οταν η εξουσία φοράει κουκούλα, όπως για παράδειγμα οι ειδικές δυνάμεις και τα κομάντα των δυνάμεων καταστολής, υποκρύπτει τη χρήση βίας. Οταν φοράει πέπλο, χρησιμοποιεί μυστικούς αστυνομικούς και πράκτορες - δολώματα, που αντιποιούνται νομίμως είτε αρχές είτε ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Πέμπτον: Η απόπειρα παρουσίασης από την πρώτη φορά αριστερά, ως επαναστατικής διαδικασίας και ηρωικής κάθαρσης της συνδρομής της χώρας στην επίλυση των ενδομονοπωλιακών διαφορών, αν δεν είναι αφελής είναι πονηρούτσικη επιλογή στρατοπέδου, έτσι ώστε να αλαφραίνει το δίλημμα καπιταλισμός ή βαρβαρότητα στο επίπεδο αριστερισμός ή νοσηρότητα. Και ποιος θέλει να 'ναι άρρωστος ή υποψήφιος να νοσήσει;! Εκτον: Οπότε το ηθικό δίδαγμα είναι η προσέλκυση μασκοφόρων «επαναστατών». Αυτή η ιδεολογική κουκούλα κρύβει την προσέλκυση ψηφοφόρων, που μπορεί να δηλώνουν αριστεροί, αλλά να ψηφίζουν δεξιά χωρίς τύψεις, αλλά και χωρίς την υποχρέωση αιτιολόγησης. Οι πιο ανήσυχοι και υποψιασμένοι φοβούνται τώρα μήπως η πρωθυπουργική προτροπή «ας αναλάβετε τουλάχιστον τις πολιτικές ευθύνες» αξιοποιηθεί και στη δίκη των χρυσαυγιτών. Να απαλλάξουν δηλαδή απ' τις ποινικές τουλάχιστον τον Μιχαλολιάκο, τον τελευταίο που γνωρίζουμε να 'χει δηλώσει δημόσια ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για το φόνο του Φύσσα. Εβδομον: Κάποιοι άλλοι, που δεν ξέρουν, αν υπερασπιζόμενοι το Χάρβαρντ και τα πρότζεκτ του, εξυπηρετούν σε αυτήν τη φάση τους τραμπικούς ή τους κλιντονικούς πέραν του Ατλαντικού, θα περάσουν καιρό αναζητώντας την απάντηση στο ερώτημα, γιατί ένας δικός τους συνδράμει το FBI, χωρίς να ειδοποιήσει ούτε το κόμμα του ούτε την κυβέρνησή του.

Ογδοον και τελευταίο (σαν επαναφορά στην πρώτη νότα της δυτικής μουσικής κλίμακας που ως γνωστόν έχει επτά νότες): Ενώ στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης, το «μακεδονικό - σκοπιανό ζήτημα» μπαινόβγαινε πότε στα κουτιά με τα φάρμακα και πότε στα φιαλίδια με τα φαρμάκια, ουδείς ασχολήθηκε με τη συνάντηση Μέρκελ - Zάεφ, ούτε με την προσχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας στο δόγμα εικονοποίησης Καμμένου. Δηλαδή να φωτιστεί η εικόνα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας καβάλα σε άρμα «Leopard», απ' αυτά που η Μέρκελ συμφώνησε με τον Ερντογάν να παράγουν στην Τουρκία. Ηταν τόσο αμερικάνικο το μπιλιάρδο, που αν η μαύρη μπίλια ανοίξει τρύπα γεώτρησης πριν από την εαρινή ισημερία κάπου στο Καστελόριζο, κάποιοι θα λένε πως η καραμπόλα μάς ...ευνοεί.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24-2-2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΚΑΤΙΟΥΣΑ

Κατιούσα

Δυστυχώς για μια ακόμη φορά οι ισχνές δομές για την φροντίδα και την αγωγή του παιδιού στους δήμους βρίσκονται σε ένα νέο  κύκλο αναστάτωσης.
Κυβέρνηση, ΚΕΔΕ , ΠΟΕ -ΟΤΑ έχουν μετατρέψει με την τακτική τους αυτές τις δομές σε πεδίο αποπροσανατολισμού. Αφού σήμερα όπως και τα προηγούμενα χρόνια με την πολιτική τους δεν αντιμετωπίζουν  τις ανάγκες του παιδιού και των νέων γονιών, που στις μέρες μας ζουν σε συνθήκες φτώχιας, ακόμα και εξαθλίωσης. Ταυτόχρονα με τις ενέργειές τους δεν στηρίζουν την ουσιαστική διεύρυνση αυτών των δομών  ως ώριμη ανάγκη του καιρού μας.

Οι δήμαρχοι της Λαϊκής Συσπείρωσης: Πατρέων: Κώστας Πελετίδης, Καισαριανής: Ηλίας Σταμέλος, Χαϊδαρίου: Μιχάλης Σελέκος, Πετρούπολης: Βαγγέλης Σίμος, Ικαρίας: Στέλιος Σταμούλος

Με αφορμή  το χρόνιο και επιστημονικά θεμελιωμένο αίτημα της υποχρεωτικότητας της 2χρονης προσχολικής αγωγής, με ευθύνη του κράτους,  η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ νομοθετεί -όπως είχαν επιχειρήσει και παλιότερα-  τάχα την  εφαρμογή της!
Την ίδια στιγμή οι κτηριακές δομές είναι πολύ πίσω από τις σύγχρονες ανάγκες, οι προσλήψεις προσωπικού απαγορευμένο είδος , η διευρυμένη λειτουργία  των νηπιαγωγείων χωρίς υποστηρικτικές δομές π.χ.  ξεκούρασης και σίτισης  άπιαστο όνειρο  και αποτρεπτικό για  γονείς και παιδιά.  Αυτό που γίνεται φανερό είναι ότι  η κυβέρνηση παίζει με τις ανάγκες  παιδιών, οικογενειών και  χιλιάδων παιδαγωγών.
Από την άλλη μεριά η πλειοψηφία στην ΠΟΕ – ΟΤΑ, που δήθεν προασπίζει τη παιδαγωγική υπόσταση των παιδικών σταθμών και τα δικαιώματα των βρεφονηπιοκόμων, κεντράρει  δυστυχώς στο ποιός θα υποδέχεται τα προνήπια. Έτσι, αντιλαμβάνεται το εύρος του παιδαγωγικού έργου άραγε;  Μέχρι σήμερα ούτε κουβέντα για την μονιμοποίηση επιτέλους των  εκατοντάδων  συμβασιούχων παιδαγωγών και άλλων εργαζομένων   στους  παιδικούς  σταθμούς που η παρουσία τους κάθε χρόνο είναι στον αέρα και μαζί τους η λειτουργία των παιδικών σταθμών  σε μόνιμη αμφισβήτηση. Ούτε κουβέντα για την χρηματοδότηση τους που σήμερα συναρτάται από το απαράδεκτο πρόγραμμα του  ΕΣΠΑ που αντί να διευρύνει τις   δημοτικές και δημόσιες  δομές  αγκαλιάζει τους επιχειρηματίες στο χώρο της φροντίδας του παιδιού.              
Στην αντάρα του συντεχνιασμού από κοντά  η πλειοψηφία της ΚΕΔΕ που ζυμώνει το αντιδραστικό αίτημα για πέρασμα των νηπιαγωγείων στου δήμους!  Δηλαδή, από υποχρεωτική προσχολική αγωγή με ευθύνη του κράτους να συναρτάται η προσχολική αγωγή με την τσέπη του νοικοκυριού. Όπως και σήμερα το ζούμε στους δήμους με τους παιδικούς σταθμούς, με τις λειψές  δομές και τις ανύπαρκτες θέσεις που ψάχνει και δε βρίσκει ο γονιός, με τους συμβασιούχους εργαζόμενους παιδαγωγούς και βοηθητικό προσωπικό που κάθε χρόνο ζούμε με την αγωνία εάν θα τους έχουμε.
Είναι η ελάχιστη ευθύνη απέναντι σε γονιούς, παιδιά και εργαζόμενους να τελειώνουμε πια με αυτόν τον αποπροσανατολισμό. Τούτος ο τόπος και ο λαός του έχει την απαίτηση και τις δυνατότητες για μια ολοκληρωμένη φροντίδα και αγωγή όλων των παιδιών του. Είμαστε στον 21ο αιώνα, έχουμε χιλιάδες σπουδαγμένα παιδιά για να στελεχώσουν τις δομές, χιλιάδες νεαρά ζευγάρια  που ζουν με την αγωνία για την φροντίδα των παιδιών τους.
Από την πείρα και την ευθύνη μας στους δήμους λέμε ότι πρέπει επιτέλους να γίνει πραγματικότητα η ολοκληρωμένη φροντίδα και αγωγή όλων των παιδιών. Αυτό  είναι ευθύνη της κυβέρνησης.

Γι’ αυτό απαιτούμε άμεση και γενναία χρηματοδότηση από το κράτος, διεύρυνση των δομών, εδώ και τώρα, δημόσιες επενδύσεις για σύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις, διευρυμένη λειτουργία των δομών που θα στηρίζει, κατά προτεραιότητα με υποστηρικτικές δομές σίτισης και ξεκούρασης, τις ανάγκες του παιδιού, των εργαζόμενων γονέων. Μαζικές προσλήψεις παιδαγωγών, και του αναγκαίου βοηθητικού προσωπικού.
Στη βάση των παραπάνω  αιτημάτων δεν  βρίσκει έδαφος ο αποπροσανατολισμός  κυβέρνησης, ΚΕΔΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ άλλα αγωνιστική διέξοδο η αγωνία του γονιού, των χιλιάδων άνεργων παιδαγωγών, η ανάγκη του παιδιού για  φροντίδα και αγωγή.
Σε αυτή την κατεύθυνση, θα συμβάλουμε ως δημοτικές αρχές, εδώ θέλουμε να συναντηθούμε με όλους όσους έχουν την πεποίθηση ότι υπάρχει άλλος δρόμος για το λαό και τον τόπο.

Οι Δήμαρχοι 

Πατρέων: Πελετίδης Κώστας
Χαϊδαρίου: Σελέκος Μιχάλης
Πετρούπολης: Σίμος Βαγγέλης
Καισαριανής: Σταμέλος Ηλίας
Ικαρίας: Σταμούλος Στέλιος

ΚΑΝΕΛΛΗ

Η ατζέντα

Το... πρωταγόρειο θεώρημα, αφού σ' αυτόν το αποδίδει ο Πλάτωνας, «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» (όπου χρήματα, διαβάζουμε πράγματα) είναι το πιο κοινόχρηστο διαστρεβλωτήρι - εργαλείο της πολιτικής επικοινωνίας. Στις μέρες μας δε, που η άποψη και ο άκριτος υποκειμενισμός μπορούν να θριαμβεύουν στα περίπλοκα και πολλαπλά μέσα επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης, οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί ατομικώς αληθινό και να κυριαρχήσει σ' ένα άθροισμα ομοίων, το οποίο όμως διαμορφώνεται όπως οι κύκλοι στο πέταγμα μιας πέτρας σε σχεδόν ακίνητα νερά. Το γεγονός ότι όλοι κραυγάζουν περί αντικειμενικής θεώρησης των πραγμάτων, ακόμα και οι μόνιμοι λάτρεις του δόγματος «έτσι είναι εφόσον έτσι νομίζω», αφήνει παγερώς αδιάφορες μάζες παγιδευμένες στην... πετριά.

Ετσι, ένας πολιτικός σύγχρονος οφείλει να πολιτεύεται μες στον ανταγωνιστικό αστικό πολτό, καθορίζοντας την... ατζέντα. Ξένος όρος, αλλά απολύτως κατανοητός σε σχεδόν όλες τις γλώσσες του κόσμου. Αρκεί η εκτόξευση μιας λέξης - σήματος, που μπορεί να χωράει τόσες ερμηνείες όσες οι παραλήπτες της και η δυναμική των ομόκεντρων κύκλων της ατζέντας. Παρασύρει ακόμα κι αυτούς που καμώνονται ότι ξέρουν πώς παίζεται το παιχνίδι, και νομίζουν ότι αυτοκαθορίζουν τη στάση τους, ενώ στην πραγματικότητα την ετεροκαθορίζουν με βάση την ατζέντα, σε κάθε γύρισμα της σελίδας της. Τα πρόσφατα παραδείγματα με λέξεις όπως μνημόνιο, δημοψήφισμα, σκάνδαλο, μακεδονικό, όπως άλλωστε παλιότερα αλλαγή, πάμπερς, διαπλοκή κ.λπ., είναι η σκανδάλη που τραβιέται μαζικά, στα τυφλά. Και σηκώνεται τέτοιος αχός - ατμός - σκόνη (πείτε το όπως θέλετε), που μόνο όταν κατακαθίσει, διακρίνεται «ποιος έμεινε όρθιος» και «ποιανού η μούρη έφαγε χώμα».

Το πεδίο μάχης τώρα, πάντα περί κάποια μορφή εξουσίας, διαμορφώνεται στην πραγματικότητα από την ατζέντα. Προσοχή, η μαζικότητα στο τράβηγμα της σκανδάλης όχι μόνο δεν αποκλείει, αλλά επιβεβαιώνει το ένα κέντρο απ' το οποίο εκπορεύεται η διαταγή. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, όταν το κέντρο είτε υποτιμηθεί είτε κρυφτεί, πίσω από τα ευκολάκια θεωριών συνωμοσίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας έμαθε τους κανόνες του παιχνιδιού ταχύρρυθμα, μέσα σε μια δεκαετία. Μοσχαναθρεμμένος στον ενσωματωμένο, κατά τη φύση του συστήματος, οπορτουνισμό και επιλέγοντας για να επιπλεύσει την ευρωπαϊκή αριστοκρατία των ιδεολόγων του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», για να εφαρμόζει με αριστερό πρόσημο και με μυριάδες δεξιά εύσημα, αυτό που αφασικά ως ελπίδα (- πετριά) αναδείχτηκε για να αντιπαλέψει. Και πέτυχε. Συγκόλλησε, έστω και με ανίερες συμμαχίες, τις συνιστώσες σε κόμμα. Πούλησε την υποταγή του στις ανάγκες των καπιταλιστικών καιρών ως ωριμότητα. Εσυρε στην εποχή των δεινοσαύρων ή ώθησε να συρθούν εμβληματικές προσωπικότητες της αριστεράς, της δικής του ή και των άλλων. Εξηγεί τα λάθη του και ουδέποτε απολογείται. Παίζει την ατζέντα μόνο με τις φιγούρες και τους αριθμούς που έχει η τράπουλα, χαρτιά πενήντα δύο συν δύο μπαλαντέρ. Ο ένας απ' τη δεξιά κι ο άλλος απ' την αριστερά, ηρακλείς του στέμματος, που του επιτρέπουν να μετασχηματίζεται σε μικρό Μακρόν, που εξασφαλίζει θέση στο τραπέζι της Ευρωλέσχης, ακόμα και με δανεικά, δολάρια, γιουάν, αν χρειαστεί και μπιτ-κόιν.

Για τα πρόσωπα της εξουσίας το «πάντων χρημάτων» αντικειμενικά αποτυγχάνει, όταν το πρόσωπο πάρει τη μορφή της πέτρας - πετριάς, ξεχνώντας ότι οι κύκλοι σχηματίζονται πάντα στα ακίνητα και ποτέ στα αναβράζοντα νερά. Κι αυτό το πρόβλημα το λύνουν εκόντες - άκοντες οι διαφορετικοί βαθμοί αντοχής στο βρασμό...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 18-2-2018

 

ΚΑΝΕΛΛΗ

Ο πολτός

Οποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Το πρόβλημα είναι πάντα ποιοι είναι μέσα στο χυλό και ποιος κολυμπάει στο γιαούρτι. Οι master chef της επικοινωνίας, οι ίδιοι που αποκαλούσαν «μακεδονική σαλάτα» τη γεωστρατηγική εθνοτική και ιδεολογική ρευστότητα στα Βαλκάνια τα τελευταία 100 χρόνια, τώρα ξαναμαγειρεύουν με οδηγό τις παλιές συνταγές του ιμπεριαλισμού.

Η ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση με αιχμή του δόρατος τις θηριώδεις πολυεθνικές, μεταξύ ΗΠΑ και ΝΑΤΟ από τη μια, και αφετέρου η ΝΑΤΟική σύγκρουση με τη Ρωσία στο πλαίσιο ενός ημίθερμου και ημίψυχρου μαζί πολέμου, για κυριαρχία στον πολυπολικό κόσμο του θηριώδους κινέζικου δράκου, μας βάζει στη θέση που έχει το αναδευτήρι της προετοιμασίας του πολτού.

Είναι μια θέση Ιανού. Εξ ορισμού διπρόσωπη. Και σε κάθε περίπτωση χωράει δυο αναγνώσεις του ίδιου νομίσματος. Χώρα που στα χαρτιά των συμφερόντων είναι βαλκανική αλλά και μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Με οικονομία ισχυρότερη κατά πολύ απ' αυτήν των γειτόνων της στη χερσόνησο. Ουδείς ασχολείται με το γεγονός ότι ο λαός φέρεται δανεισμένος ως το λαιμό του απείρου, ραγδαία φτωχοποιούμενος και τρομοκρατούμενος μήπως καταντήσει άμεσα με μισθούς Βουλγαρίας, Αλβανίας, Ρουμανίας ή Σκοπίων, που όμως ήδη είναι φίλοι και συνέταιροι στο πολυαγαπημένο μας ΝΑΤΟ(!)

Απ' την άλλη, οι φτωχοί του ΝΑΤΟ είναι προτιμότεροι ημών να παίξουν το ρόλο των πάλαι ποτέ βυζαντινών μισθοφόρων, περικυκλώνοντας τη Ρωσία και συνεταιριζόμενοι κατά περίσταση με την Τουρκία. Η Τουρκία, άλλωστε, ως καταρρεύσασα εδώ και 100 χρόνια οθωμανική αυτοκρατορία, είναι η πρώτη ύλη του πολτού εκτός ΕΕ, εντός ΝΑΤΟ κι επί τ' αυτά έδαφος και της Βαλκανικής χερσονήσου με μέτωπο στο Αιγαίο και κρόταφο στη Μαύρη Θάλασσα. Επιταχυντής των εξελίξεων, δηλαδή πόσο γρήγορα πρέπει να δουλέψει το ελληνικό αναδευτήρι στο βαλκανικό πολτό που βρωμάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο, είναι ο καθόλου μυθολογικός δρόμος του μεταξιού, που περνάει από τον Πειραιά και φτάνει ίσαμε την πύλη του Βρανδεμβούργου...

Η πολτοποίηση αφορά στους λαούς των Βαλκανίων τόσο όσο δεν φαντάζονται ότι κοστίζει στον εικοστό πρώτο αιώνα η εκτέλεση των συνταγών των σημερινών ιερών συμμαχιών.

Κι αν οι οικονομικοί αναλυτές μετράνε πόσο πάει το λάδι, πόσο το ξίδι και πόσο το λαδόξιδο της αποχώρησης της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, οι πολίτες των βαλκανικών κρατών που ελπίζουν να χορτάσουν τρώγοντας τις σάρκες τους, καλά θα κάνουν να προσμετρήσουν υπαρκτά παραδείγματα όπως η Κύπρος. Δηλαδή, αυτή η χώρα που θα έμπαινε στην ΕΕ για να τελειώσουν η εισβολή κι η κατοχή. Πάνε χρόνια που μπήκε. Παραμένει διχασμένη, υπό κατοχή στο βορρά, οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις - χώρες είναι στο ΝΑΤΟ, η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η Τουρκία όχι κι η Αγγλία φεύγει. Λίγο νοτιότερα, στους και λεγόμενους άγιους τόπους, λαοί εξολοθρεύονται και έρημος σπέρνεται με βόμβες άνθη του κακού. Ηγέτες, ηγετίσκοι, υπουργοί και μεσολαβητές, καρυκεύματα στη «μακεδονική σαλάτα» θα χωνευτούν στην ψευδαίσθηση ότι γράφουν ιστορία.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 11-2-2018

ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΝOVARTIS

Ολα τα εργαλεία...

Οσο και να θέλει κανείς, στην υπόθεση «Novartis» δεν μπορεί να μείνουν εκτός πλάνου οι ευρύτεροι ανταγωνισμοί και οι «ουρές» της υπόθεσης, βασικά η κόντρα ανάμεσα σε ΗΠΑ και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ, κατά βάση τη Γερμανία. Ειδικά, βέβαια, αν σκεφτεί κανείς όλα όσα έχουν προηγηθεί: Από τις αποκαλύψεις για τη «Volkswagen» και τη «Siemens» από τη μεριά των ΗΠΑ, μέχρι τα βαριά πρόστιμα της ΕΕ στους αμερικανικούς κολοσσούς των νέων τεχνολογιών όπως η «Google» και η «Apple» για φοροδιαφυγή, αλλά και τις «προειδοποιήσεις» από τη μια πλευρά στην άλλη να μην επιχειρηθεί ένας «εμπορικός πόλεμος», που λίγο - πολύ, βέβαια, βρίσκεται σε εξέλιξη. Εμείς πάλι θυμηθήκαμε και την πρόσφατη αναθεωρημένη «Στρατηγική Ασφάλειας» των ΗΠΑ, όπου όπως χαρακτηριστικά λέγεται, στη «νέα εποχή του στρατηγικού ανταγωνισμού», οι ΗΠΑ θα χρησιμοποιήσουν «όλα τα εργαλεία - διπλωματικά, στρατιωτικά, οικονομικά, πληροφοριών - για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους» και να διασφαλίσουν ότι «η ισορροπία δυνάμεων παραμένει προς το συμφέρον των ΗΠΑ σε περιοχές - "κλειδιά" του κόσμου». Μια τέτοια περιοχή - «κλειδί» αποτελούν και τα Βαλκάνια και ο καθένας μπορεί να κάνει τα «μαθηματικά» του, γιατί τέτοιες υποθέσεις που ζέχνουν βγαίνουν στο προσκήνιο τώρα, που στα γεμάτα προωθείται η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής...
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 9-2-2018

ΚΑΝΕΛΛΗ

Σύνθετες Πολιτικές Ονομασίες

Με τούτα και μ' εκείνα σε λίγο θα αναρωτιόμαστε πώς την λένε την Αθήνα. Είναι θλιβερό αλλά κι επικίνδυνο για την κοινή λογική, πάνω στην οποία πατάνε οι πραγματικές ανάγκες του λαού, να συζητιέται το πάλαι ποτέ πολλών ερμηνειών «μακεδονικό ζήτημα», με όρους μεταπολιτευτικού επικοινωνιακού φεμινισμού, όταν ξοδεύονταν τόνοι μελάνης για να αντικατασταθεί η επάνδρωση από τη στελέχωση. Υστερα ήρθαν η ποσόστωση, το μαχητό τεκμήριο και η συζήτηση για το αν το κιλτ των Σκοτσέζων είναι ισάξιο με τη φούστα του Σάκη.

Σε ό,τι αφορά το ΝΑΤΟ, που είναι μαζί με την ΕΕ, και ο επιταχυντής των ονοματολογικών εξελίξεων στην εγγύς Βαλκανική, η αυτοδιάθεση των λαών, η ειρήνη, η εισβολή, η κατοχή στην Κύπρο, λόγου χάρη, συμπυκνώνονται σ' ένα αυτοκόλλητο που έγραφε «δεν ξεχνώ», πάνω σε μια Κύπρο μισή μπλε μισή κόκκινη, χωρισμένη από αγκαθωτό σύρμα. Το αυτοκόλλητο στόλισε βιτρίνες και παρμπρίζ αυτοκινήτων και το αγκαθωτό σύρμα εισήλθε πανηγυρικά στην ΕΕ ως ντεκόρ ενιαίας χώρας.

Αυτό που σημαδεύει τη χώρα μας, όμως, 25 χρόνια μετά την έναρξη διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και 19 από τους ανηλεείς βομβαρδισμούς της, είναι η σύνθετη ονομασία της αριστεράς με μνημονιακό προσδιορισμό, γλώσσα ανελίτικη και περίοπτη θέση στη γεωγραφική κωλότσεπη της Γηραιάς Ηπείρου, που λέγεται και Ευρώπη. Σύριζα η αριστερά, συριζανέλ η κυβερνώσα αριστερά, διάβηκε το Ρουβίκωνα των συνιστωσών και δέχεται αφειδώς τα συγχαρητήρια των δανειστών και των εξανδραποδιστών.

Στον τόπο όπου μια άδεια παραμονής κι αύριο ιθαγένειας, όπως συμβαίνει ήδη στην Κύπρο, είναι υπόθεση των εχόντων και κατεχόντων καμιά τρακοσαριά χιλιάδες ευρώ για αγορά κατοικίας, η σημαία τείνει να γίνει στεριανής ευκαιρίας, φθηνότερης απ' αυτήν της ναυτιλιακής σημαίας ευκαιρίας. Το πολιτικό ζήτημα, η αριστερά της διπλής ονομασίας, προχωρά με τον ΝΑΤΟικό σταυρό στο χέρι και κορδώνεται όταν ο Αλέξης, ο μικρός ο μέγας, ο οδηγός του τρένου του Πάνου, χαρακτηρίζεται, πανάκριβα για όλους, Μπίσμαρκ των Βαλκανίων από τους Οικονομικούς Καιρούς ή αλλιώς Financial Times.

Η εξέλιξη των πολιτικών ειδών συντελείται ταχύτατα και σε μια γλώσσα ακατάληπτη που το αριστερό πρόσημο μπαίνει μπροστά από δεξιές, δεξιότατες πολιτικές, όπως το Χ που διαγράφει και δεν πολλαπλασιάζει. Κι έτσι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝΕΛ το ...σκοπιανομακεδονικό το ανέλαβε ο κ. Κοτζιάς, που δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένας από τους champions του ΝΑΤΟ (δείτε το γνωστό βίντεο) και συνάμα απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του αρχηγού των ΑΝΕΛ, που δεν πρόκειται να ρίξουν την κυβέρνηση. Τώρα, στην περίπτωση που ο Δαρβίνος της πολιτικής ακυρωθεί από την ελληνική εκδοχή του πίνακα του Μεντελέγιεφ, κι όλα κριθούν σε μια ψήφο, γιατί ο Θεός της Ελλάδας μπορεί να 'χει κέφια, τότε όλοι οι θεσμοί και πιθανότατα οι εσμοί θα κρεμαστούν όχι απ' το λαό, αλλά απ' το ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη, του ηττημένου των εκλογών, που όμως ήδη διαθέτει έναν βουλευτή, ονόματι Μίχο, τέως χρυσαυγίτη, νυν υπόδικο και αύριο μοιραίο «πατριώτη»...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 3-2-2018