ΚΑΝΕΛΛΗ

Επιταχυντής ροής φασιστών

Στην πλατεία Σαπφούς στη Λέσβο τραβήχτηκε, για την ακρίβεια σκίστηκε, η κουρτίνα της υποκρισίας των «αριστερών», η απλωμένη ιμπεριαλιστικά απ' τον Εβρο και το Καστελόριζο έως τη Λαμπεντούζα και το Γιβραλτάρ. Στην αναδιάταξη κι επαναχωροθέτηση των μονοπωλιακών, στρατιωτικά θωρακισμένων συμφερόντων, οι πρόσφυγες γίνονται χειροβομβίδες επικοινωνιακού κρότου - λάμψης. Αν συνεχιστεί, που θα συνεχιστεί δυστυχώς, κυριολεκτικά το πέταγμα με κάθε μέσο κι από κάθε χερσαία ή υδάτινη οδό, με τη σέσουλα, προσφύγων στην άθλια ευρωΝΑΤΟική σκακιέρα, τότε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα τα hot spots να μετατραπούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης του εικοστού πρώτου αιώνα...

Η διαβόητη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενωσης - Τουρκίας, που λειτούργησε ως πολιτικό placebo για τις εκλογές σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες την τελευταία χρονιά, όχι μόνο απέτυχε, αλλά χρησιμοποιείται πλέον ανοιχτά σαν το τέλειο άλλοθι ταχέος εκφασισμού των τοπικών κοινωνιών, με στόχο την εξοικείωση του συνόλου των πολιτών με τις ανθρωποθυσίες ως πολιτικό εργαλείο. Ετσι η προεκλογική Τουρκία βιομηχανοποιεί σταδιακά τη ροή κατατρεγμένων, γεφυρώνοντας με απελπισία και πτώματα το οικονομικό χάσμα των παζαριών της με τη Δύση. Με κάθε φουρνιά προσφύγων σκάει μύτη κι ένας καλά κρυμμένος μες στο πλήθος μαύρος όχλος - μοχλός, που σιγά σιγά μετατρέπεται σε ακροδεξιά φασιστική ομάδα με πολλαπλές στολές κοινωνικής παραλλαγής. Ετσι, το άσυλο πρώτα εξασφαλίζεται για τα ρατσιστικά ναζιστικά μορφώματα κι ύστερα συζητιέται ως εκβιαστική παροχή δικαιωμάτων στους κατατρεγμένους και ξεριζωμένους.

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια στη Ρουάντα (εκεί όπου σε λίγες μέρες μακελεύτηκαν με ματσέτες μισό εκατομμύριο άνθρωποι και μετακινήθηκαν από χώρα σε χώρα 1,7 εκατομμύρια πρόσφυγες σε ένα τριήμερο, το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα από καταβολής κόσμου) να επιβάλλουν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα στέρηση τροφής και νερού για εικοσιτέσσερις ώρες, επειδή μαχαιρώθηκαν δυο απελπισμένοι, που περίμεναν στην ουρά υπό τον αφρικάνικο ήλιο, όρθια ανθρώπινα φαντάσματα, επί πέντε μέρες να φτάσουν στο σημείο διανομής ενός πεντόκιλου νερού και μιας σακούλας φυτάλευρου. Τους μίσησα. Τώρα βλέπω το νομοσχέδιο για το άσυλο, που συζητιέται στην ελληνική Βουλή, να προβλέπει διακοπή παροχής των λεγόμενων υλικών συνθηκών υποδοχής, σε περίπτωση που κάποιος επαίτης ασύλου παραβιάζει το γεωγραφικό περιορισμό του. Τους σιχάθηκα. Ιδια όψη στο ιμπεριαλιστικό τους νόμισμα, κι απ' τις δυο πλευρές.

Πολιτισμός που τιμωρεί τους τρόφιμους των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τα οποία ο ίδιος κατασκεύασε, προώρισται να χαθεί και θα χαθεί μόνο αν ριχτούν στην πυρά η ιδεολογία, η εργαλειοθήκη, η μέθοδος και η δράση των πολιτισμένων βαρβάρων. Στο ερώτημα τι θ' απογίνουμε χωρίς αυτούς, η απάντηση είναι άνθρωποι.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 29-4-2018

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Πολιτισμός θανάτου

1. Με τους πρόσφατους βομβαρδισμούς στη Συρία, μπορούμε με βεβαιότητα να μιλήσουμε για πολιτισμό θανάτου. Την «καθαγιασμένη» βαρβαρότητα της Αμερικής ακολουθεί τώρα η Ευρώπη, που σηκώθηκε από το ντιβάνι του ψυχαναλυτή για να συμμετάσχει σε έναν στιγμιαίο βομβαρδισμό και να γυρίσει πάλι στο ντιβάνι.

2. Τι κάνουμε οι Ελληνες στην Ευρώπη; Οι ύψιστες αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού έχουν περάσει στο περιθώριο. Κυνηγάμε τη σκιά μας σε μια κατάσταση παθητικής ταραχής, ικέτες, ελπίζοντας να μας λυπηθούν ακόμα μια φορά. Η μετατροπή της αξιοπρέπειάς μας σε υποταγή έχει συντελεστεί απόλυτα. Και το χειρότερο, κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να ξεχάσουμε, να συνέλθουμε από την ταπείνωση ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε απρόσκοπτα τη ζωή μας.

3. Σε αυτήν τη χώρα, όποιος λειτουργεί με τη συνείδησή του θα έπρεπε να αισθάνεται ανεπιθύμητος, ξένος. Οι περισσότεροι χαλαρώνουν μέσα στις ψευδαισθήσεις τους, παρότι έχουν δεχτεί νέο, καίριο πλήγμα στην αυτοεκτίμησή τους. Ανεμίζουν το τελευταίο χαρτί μιας παλιάς αίγλης: Τη δύναμη και τη δόξα της αρχαιότητας. Τυπική προγονολατρεία, όσο το μέλλον διαφαίνεται θολό και αβέβαιο.

4. Ανήκουμε στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ και ως εκ τούτου είμαστε συνένοχοι σε κάθε τους πράξη. Αν περιφρονώ τους Ευρωπαίους, τι θα πρέπει να νιώθω για τους συμπολίτες μου; Το σίγουρο είναι πως, μέσα στο τσίρκο της Ευρώπης, γυρνάμε αδιάκοπα σαν υπνωτισμένοι, ψάχνοντας μέσα μας κάτι που εύχομαι και προσεύχομαι να μη έχει χαθεί: Εκείνο το γνήσιο μέταλλο που καμινεύεται μέσα στον κάθε Ελληνα.

5. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως εμείς καλέσαμε τους Ευρωπαίους, των οποίων η άμεση επίδραση φάνηκε από τις πρώτες στιγμές. Είχε διαφημιστεί τόσο πολύ η Ευρωπαϊκή Ενωση, που ήλπιζες να μας κάνουν τη χάρη να μας δεχτούν. Αυτή η γελοιογραφία σχεδιάστηκε από τον μακαρίτη Καραμανλή, και το σχέδιο συνεχίζεται απρόσκοπτα.

6. Ο Τραμπ, που δεν γνωρίζει τίποτα άλλο στη ζωή παρά μόνο την απόλυτη εχθρότητα προς όλους, σίγουρα είναι ικανοποιημένος, διότι συνδύασε το τερπνόν μετά του ωφελίμου: Εριξε 175 βόμβες, αξίας 50 εκατ. η μία, ενισχύοντας την παραδοσιακή βιομηχανία των ΗΠΑ. Ανυπολόγιστη παραμένει η καταστροφή στη Συρία, που τείνει να γίνει απόλυτη.

7. Το ΠΑΜΕ στους δρόμους ενάντια στον πόλεμο. Δύναμη που απορρέει κυρίως από την πνευματική κατάσταση των μελών του - αυτός είναι ο άξονας για τη δράση. Η επιθυμία για την αποκαθήλωση του αγάλματος του Χάρι Τρούμαν έχει τις ρίζες της στην καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Ο ανδριάντας αυτός αποτελεί το σήμα κατατεθέν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις νύχτες που ζήσαμε στο Βελιγράδι στον πόλεμο, το 1999. Οι Σέρβοι ήταν θυμωμένοι κυρίως με τους Ευρωπαίους ηγέτες, που κατάφεραν και διέλυσαν ένα ισχυρό κράτος, τη Γιουγκοσλαβία. Ακόμα και σήμερα αυτό μοιάζει απίστευτο.

8. Τα νεκρά παιδιά της Συρίας από τους βομβαρδισμούς, τα νεκρά παιδιά που πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να φτάσουν σε κάποια ακτή θα επιστρέφουν στο διηνεκές, σκιές που κάποτε έπαιξαν, ονειρεύτηκαν, και είναι σίγουρα εκείνα που συνεχίζουν το μοναδικό παραμύθι που έχει αρχή αλλά όχι τέλος.

9. Η προσπάθεια βίαιης καταστολής των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας δεν αποδεικνύει παρά την παραβατικότητα της κυβέρνησης. Το τελευταίο της καταφύγιο είναι πια τα ΜΑΤ, πίσω από τα οποία κρύβει αδέξια την ασυνειδησία της και την επιθυμία για καθολική υποταγή. Τίποτε το καινούργιο. Η διαιώνιση μιας τυποποιημένης απάντησης στη φυσική, υγιή αντίδραση του συνειδητοποιημένου πολίτη.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 21-4-2018

ΚΑΝΕΛΛΗ

Οι ναζί ξανάρχονται

Οι ναζί ξανάρχονται. Ντυμένοι Ευρωπαίοι, επιστήμονες, προστάτες της κοινωνίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της κοινωνικής γαλήνης, με εμπλουτισμένο τεχνολογικά οπλοστάσιο και χολιγουντιανών προδιαγραφών εφέ που μακιγιάρουν τη βαρβαρότητα, σκηνοθετούν, παράγουν και υλοποιούν το δυστοπικό σενάριο των κουστουμαρισμένων ναζί του 21ου αιώνα.Ρίχνοντας μια ματιά στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα, έξω από τη σκόπιμα καλλιεργημένη θαυματουργή συριζανέλικη μιζέρια, βλέπει κανείς πως στη χιτλερική φωλιά του φιδιού που τυπικά λέγεται Βαυαρία, χωρίς να χρειάζεται η... μπυραρία, επωάζεται και κανακεύεται το φίδι, εκτοξεύοντας στην αστική ευρωπαϊκή «νομιμότητα» το δηλητήριό του. Την Τετάρτη 18 Απρίλη, ο πρωθυπουργός του κρατιδίου της Βαυαρίας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ο Μάρκους Ζέντερ από την CSU - αδερφό κόμμα της Μέρκελ και συγκυβερνών με τους σοσιαλδημοκράτες - πέρασε από την αρμόδια επιτροπή έναν νόμο που επιτρέπει στο σκελετό του Μέγκελε να ανασταίνεται, αναφωνώντας «δικαιώθηκα». Εχοντας απόλυτη πλειοψηφία ο Ζέντερ, στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει τη ναζιστική και σε άνοδο AfD, τη γερμανική εκδοχή της Χρυσής Αυγής, βγαίνει απ' τα ακροδεξιά της ακροδεξιάς με ναζιστικού τύπου νομοθέτημα, κυριολεκτικά ναζιστίζοντας μετ' ευτελείας.
Ενας πολίτης, μόλις διαγνωστεί με κατάθλιψη (πού, πότε, πώς, ποιος γιατρός;), φυλακίζεται αναγκαστικώς «επ' αόριστον», χωρίς καμία νόμιμη κατηγορία. Ο νόμος προβλέπει εγκλεισμό σε κλινική - ίδρυμα - φυλακή. Καταγραφή όλων των κοινωνικών και οικογενειακών του επαφών. Τακτική εξέταση για την αναζήτηση πιθανώς όπλων ή φαρμάκων στον πρωκτό και στον τράχηλο της μήτρας των καταθλιπτικών. Στην ίδια εξέταση πρωκτού και μήτρας θα υπόκεινται και οι επισκέπτες του ασθενούς!...
Αν και εφόσον το ψυχιατρικό ίδρυμα δώσει, όποτε το κρίνει, εξιτήριο, ή καλύτερα αποφυλακιστήριο, στον ασθενή, αναλαμβάνει καθήκοντα ο αστυφύλακας. Επί πέντε χρόνια ο εκτός ιδρύματος καταθλιπτικός, είτε το ξέρει είτε όχι, θα είναι υπό νόμιμη παρακολούθηση της ηλεκτρονικής του αλληλογραφίας, της απλής, και σε συνεχή συνακρόαση τηλεφώνων. Η αστυνομία, ως εκτελεστικό όργανο του κράτους, επί πέντε έτη θα παρακολουθεί και θα φακελώνει ωσαύτως συγγενείς και φίλους του καταθλιπτικού.
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, σύμφωνα με στοιχεία του 2015, έχει καταγράψει καταθλιπτική διαταραχή σε 300 εκατομμύρια ανθρώπους και η κατάθλιψη συγκαταλέγεται από τον ΟΗΕ στις βασικές αιτίες αναπηρίας. Το 2015 εκτιμάται ότι ως αποτέλεσμα της κατάθλιψης αυτοκτόνησαν 788.000 άνθρωποι (αναλογία 5 γυναίκες έναντι 20 ανδρών ανά 100.000, με το 78% των αυτοκτονιών σε χώρες με χαμηλά ή μεσαία εισοδήματα).
Αυτήν τη στιγμή γίνεται μεγάλη συζήτηση στη Γερμανία και στην Ευρώπη και ευτυχώς υπάρχει μεγάλη αντίδραση στο νομοσχέδιο, που σίγουρα θα ψηφιστεί, και ήρθε και στην επιφάνεια η υπόθεση Mollath, ενός άτυχου Γερμανού που διαγνώστηκε με κατάθλιψη, εγκλείστηκε αδίκως μετά από καταγγελίες για άσκηση βίας εναντίον της συζύγου του, η οποία αποδείχθηκε και βρέθηκε τελικώς κατηγορούμενη για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, μια υπόθεση σκοτεινή, βρώμικη και περίπλοκη με άθλια παιχνίδια περί την κατάθλιψη.
Στη διπλανή παραφωλιά των ναζιστικών φιδιών, οι Αυστριακοί, αντιγράφοντας την ανοιχτόμυαλη Δανία, αποφάσισαν να κατάσχουν αντικείμενα και μετρητά των προσφύγων, που τους υποχρεώνουν να παραδώσουν και τα κινητά τους για παρακολούθηση και οσονούπω θα τους ακολουθήσουν κι άλλοι Ευρωπαίοι, απ' αυτούς που είμαστε περήφανοι να μας δέχονται στην οικογένειά τους...
Οποιος σκεφτεί να απαντήσει στον τίτλο μου, λέγοντας «δεν ξανάρχονται οι ναζί, γιατί ήταν πάντα εδώ», έχει δίκιο. Κι όσο περισσότεροι το σκεφτούν, τόσο περισσότεροι θα τους κυνηγήσουν.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ  21-4-2018

ΔΗΜΟΣ ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ

“Πίσω από τα στεφάνια που καταθέτει στα μνημεία πεσόντων κομμουνιστών η κυβέρνηση, δόγμα της είναι η υπεράσπιση των καπιταλιστικών συμφερόντων”

17-04-2018

Δήλωση του Δημάρχου Χαϊδαρίου για την Κυβερνητική Καταστολή

Κατιούσα

Για πολλοστή φορά, η Κυβέρνηση δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Πλέον, είναι ηλίου φαεινότερο ότι πίσω από τα στεφάνια και τα λουλούδια που κατά καιρούς καταθέτει στα μνημεία πεσόντων Κομμουνιστών, έχει ως μοναδικό δόγμα την υπεράσπιση των καπιταλιστικών συμφερόντων.

Πλέον δεν πρέπει να γελιέται κανένας. Χθες, με Κυβερνητική εντολή, χτύπησαν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, γιατί τόλμησαν και διαμαρτυρήθηκαν για την εγκληματική επέμβαση στη Συρία.

Η κυβέρνηση τιμά τις συμμαχίες της, χτυπώντας όποιον σηκώνει κεφάλι, γιατί γνωρίζει ότι μόνο το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί να εμποδίσει τους σχεδιασμούς τους, που όσο προχωρούν τόσο οξύνουν την κατάσταση στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή.

Καλούμε το λαό σε επαγρύπνηση και σε οργανωμένη αντίδραση, να μπει μαζικά στην πάλη και να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις, να συμμετέχει μαζικά στις διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ στην Αθήνα.

Η επιλογή της Κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει την καταστολή για να υπάρξει σιγή νεκροταφείου δεν θα περάσει, δεν μας φοβίζουν, θα μας βρούν απέναντί τους.

Γραφείο Τύπου Δήμου Χαϊδαρίου

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Το όνομά μου είναι Κανένας

Είμαι Σύρος πρόσφυγας. Δεν έχω οικογένεια. Χάθηκε στους βομβαρδισμούς. Πέρασα τα σύνορα χωρίς να καταλάβω πώς. Από την άλλη πλευρά μάς περίμενε μια καινούργια ωμότητα. Γύρω μας, μόνο συρματοπλέγματα. Μας έβαλαν σε μια σειρά και μας χτυπούσαν για να καταλάβουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε και πώς οφείλαμε από δω και στο εξής να υπακούμε και να εκτελούμε διαταγές. Ζούσα την ίδια φρίκη όπως και στην εμπόλεμη Συρία. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν τρεις Τούρκοι που φώναζαν Μπόντρουμ.

Μας ρώτησαν στη γλώσσα μας αν κάποιοι από εμάς ήθελαν να πάνε μέχρι το Μπόντρουμ. Τους δώσαμε τα λεφτά μιας ζωής. Οσα κουβαλούσαμε πάνω μας. Στο Μπόντρουμ δεν φτάσαμε ποτέ. Μας πήγαν σε ένα ψαροχώρι. Υπήρχε μόνο ένα μικρό μαγαζί που πουλούσε φέτες ψωμιού. Ηταν κι άλλοι εκεί, που κοιμόνταν στο χώμα, βρώμικοι, εξαθλιωμένοι. Σε μια άκρη υπήρχε ένα μικρό φορτηγό γεμάτο σκουπίδια, μύριζαν, οι μύγες κολλούσαν πάνω μας, και προσπαθούσαμε με μαντίλια να προστατευτούμε από τις αναθυμιάσεις. Μας έδωσαν λιγοστό νερό. Δεν άργησαν και οι διάρροιες. Οι Τούρκοι φύλακες μας οδήγησαν, γαβγίζοντας, στην άκρη του μοναδικού δρόμου, σε ένα ερειπωμένο εργοστάσιο. Βρεθήκαμε σε έναν απέραντο χώρο γεμάτο περιττώματα και κάτουρα. Η ανάγκη μάς οδήγησε να ανακουφιστούμε όπως μπορούσαμε. Χωρίς καμία προφύλαξη, χωρίστηκαν οι γυναίκες από τους άντρες και αφοδεύαμε οι μεν απέναντι από τους δε. Ολοι μαζί, εκεί, μέσα στη βρωμιά. Στο υπόλοιπο της ζωής μου, που εύχομαι να είναι σύντομη, αυτή η εικόνα έβαλε τέλος σε ό,τι καλύτερο είχα μέσα μου. Δεν ήξερα πια τι να κάνω. Με έναν φυσικό τρόπο η γλώσσα μου δέθηκε, η ομιλία μου σταμάτησε, και τότε άρχισε μέσα μου η μόνη και μόνιμη συνομιλία.

Δεν θυμάμαι πώς έφτασα στην Ελλάδα. Θυμάμαι όμως το αυτοκίνητο που με μετέφερε σε ένα μεγάλο νοσοκομείο. Βγαίνω μια φορά τη μέρα στην αυλή, πάντα με συνοδεία. Είμαι Σύρος πρόσφυγας και το όνομά μου είναι Κανένας.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1-4-2018

ΚΑΝΕΛΛΗ

Πόσα πόδια πάει το ποδήλατο;

Το λαϊκό ρητό «η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει», στον εικοστό πρώτο αιώνα της επικοινωνιακής διαστρεβλωτικής υπερανάπτυξης, από πλευράς τεχνολογικών μέσων και συνδεσμολογίας συμφερόντων, έχει τιμολογήσει τις λέξεις σε βαθμό οιονεί κακουργήματος. Και δε μιλάω εδώ για την εξασφάλιση εισοδήματος, με βάση τον αριθμό των κλικ (το πάτημα του κουμπιού στον υπολογιστή ισοδυναμεί άκριτα μ' εκείνο το παλαιικό «έλαβα γνώση»). Μιλάω για ένα ανταγωνιστικό χρηματιστηριακό παιχνίδι εξουσίας που είναι πολιτικά ανεξέλεγκτο, θεσμικά αχαρτογράφητο, αντισυμβατικό με τη νομική του όρου έννοια, και προς έκπληξη όλων «φυσικό και οικείο».

Ιδού: γράφει ένα tweet ο Αμερικανός Πρόεδρος, δίκην φθηνού σχολίου, για τη φορολόγηση μιας θηριώδους πολυεθνικής. Σε λίγα λεπτά η μετοχή της πέφτει εφτάμιση τοις εκατό, που σημαίνει, δισεκατομμύρια αλλάζουν χέρια και τσέπες, και προσμετρώνται στο αμέσως επόμενο διάστημα με εξυγιάνσεις διά των απολύσεων. Εκείνο το αστειάκι περί τυχαιότητας και θεωρίας των παιγνίων, που θέλει το πέταγμα της πεταλούδας να επηρεάζει έναν τοκετό στην άλλη άκρη της γης, είναι πολύ σοβαρό εργαλείο στο θανατηφόρο παίγνιο των καπιταλιστικών ανταγωνισμών, με οικονομικές και γεωστρατηγικές επιπτώσεις, που δεν γίνονται αντιληπτές την ώρα του κλικ.

Το γεγονός ότι αυτή την ισχύ μπορεί να τη μοιραστούν ωσαύτως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ και μια γυμνόκωλη σταρ που εκφράζει τη γνώμη της για ένα προϊόν, με τις ίδιες επιπτώσεις, στήνει και την ψευδαίσθηση της δημοκρατικότητας μιας διαπομπευμένης ελευθερίας της επικοινωνίας. Γιατί τελικά και το μέσον είναι το μήνυμα και η χρηματιστηριακή διαδικασία είναι για τον καπιταλισμό υπερεξουσία χειραγώγησης και του πλούτου και της γνώμης, και της γνώμης ως πλούτου των μαζών.

Οσοι επί δεκαετίες ασχολήθηκαν με τον Οργουελ, ξεγελώντας τις μάζες με όρους όπως «ο μεγάλος αδερφός» ή ο «μπερλουσκονισμός», στην πραγματικότητα τον μετέτρεψαν σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία τους. Με το αζημίωτο. Κι έτσι οι μάζες χοντροπετσιάζουν απέναντι στις λέξεις, αποδομούν το εννοιολογικό περιβάλλον από το οποίο εκτοξεύονται, με πρόθεση και πλήρη καταλογισμό, και πέφτουν στην παγίδα που θέλει το απαράδεκτο να γίνεται παραδεκτό, επειδή απλώς το κατανοείς.

Ψήγματα αντίστασης, όσα έχουν απομείνει, πρέπει να ενισχυθούν, κατά τη γνώμη μου να γίνουν και λάβαρα και σε αυτό το επίπεδο, γιατί αλλιώς η επικοινωνιακή δικτατορία θα επιβληθεί μεταβαφτισμένη σε εξέλιξη, ώσπου οι κατασκευαστές τεχνητής νοημοσύνης θα ελέγχουν και τα μέσα παραγωγής της φυσικής νοημοσύνης. Ενα λαμπρό παράδειγμα είναι ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, που ενστικτωδώς συνέλαβε και μαχητικά κατήγγειλε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο για ποδήλατα της επιχείρησης PRAKTIKER. «Με το ποδήλατο οι απεργίες δεν σας αγγίζουν»... Αυτό είναι το σλόγκαν, συνοδευόμενο από την κατάλληλη επεξήγηση, που απευθύνεται στους εργαζόμενους και τους λέει ότι δε χρειάζεται να ανησυχούν για το πώς θα πηγαίνουν στη δουλειά τις μέρες της απεργίας και των κινητοποιήσεων, «αφού το ποδήλατο δεν απεργεί».

Χρωστάμε ευγνωμοσύνη στον Σύλλογο, που εστίασε στον πυρήνα της επίθεσης απ' αυτή καθ' αυτήν τη λέξη και αμύνθηκε με νύχια και με δόντια, παρά το γεγονός ότι το θέμα δεν θα περάσει ούτε από τα ψιλά της επικοινωνιακής επικαιρότητας. Και το κατάφερε πατώντας στη συλλογική εμπειρία και οργάνωση αυτών που ξέρουν τι σημαίνει «μου 'κανες τη ζωή ποδήλατο». Πόσα πόδια πάει το ποδήλατο;

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1-4-18