ΚΑΝΕΛΛΗ

Φάτσα κάρτα full face...

Θα έρθουν εκεί και όταν δεν τους περιμένεις. Εχουν στήσει καραούλι να σε πετύχουν παγιδευμένο στα κλισεδάκια της εποχής. Που θέλει οι άντρες να μη βαράνε γυναίκες και γέρους, να μην πειράζουν παιδιά κι άλλα τέτοια γαμάτα προσκοπικά, χιλιοπαιγμένα στο σινεμά και τα κανάλια.

Αν φοράνε κουκούλες το σοκ θα είναι μικρότερο, καθώς χόρτασες από εικόνες, χρόνια τώρα, του μάγκα των ειδικών δυνάμεων, του μυστικού μπάτσου, του πολεμισταρά, που την πέφτει για να σκοτώσει ή συλλάβει τον οχτρό, ενδεδυμένος τη μοντέρνα στολή του σιδερένιου ανθρώπου, του νόμιμου διαδόχου της Κου Κλουξ Κλαν, του δοσίλογου, του ιεροεξεταστή, του διαρρήκτη full face μασκοφόρου.
Αλλά επειδή η μαγκιά γενικεύεται, κατόρθωμα της πετυχημένης διαδικτυακής χειραγώγησης των μαζών, που επιπλέουν παντελώς ελεύθεροι στο ναρκοπέδιο της ελεύθερης αγοράς της γνώμης, αρχίζουν κι έρχονται φάτσα κάρτα, ξεσκούφωτοι, οι διπλανοί σου. Οχι κατ' ανάγκην αυτοί της διπλανής πόρτας. Αλλά αυτοί που συναντάς καθημερινά στο γραφείο, στο φούρνο, στην καφετέρια, στο γήπεδο, στην πλατεία του χωριού, έξω απ' το σχολείο του παιδιού. Μπορεί να είναι και συγγενείς που τους ήξερες αλλά δεν τους έβλεπες. Που τους έβλεπες αλλά δεν τους ήξερες.

Το μάτι τους γυαλίζει. Κι είναι ταυτόχρονα απλανές. Δεν είναι βλέμμα τρελού, πρόσεχε μην την πατήσεις. Είναι το βλέμμα του χεσμένου απ' το φόβο του, που μετατρέπεται σε οργή του αδύναμου, υστερική κι ανέλεγκτη. Δεν αντέχουν να μη συμφωνείς μαζί τους. Δεν αντέχουν να μην τους μοιάζεις. Δεν αντέχουν ούτε που τους αντέχεις δίπλα κι απέναντί σου. Σε φαντάζονται παντοδύναμο εχθρό τους εκτός κι αν είσαι ολομόναχος, νύχτα σε κάποιο σοκάκι, ή ανάμεσα σε καθωσπρέπει πλήθος που θεωρεί δημοκρατία να αντιδρά μόνον καθ' υπαγόρευση ενός αόρατου αφεντικού συμφερόντων κι ευθυνών.

Είναι αρχικά ιδεολογικοί χαμαιλέοντες. Αυτή είναι η πραγματική τους μάσκα. Ντύνονται ό,τι θες. Αγανακτισμένοι. Αδικημένοι. Φίλαθλοι. Διανοούμενοι. Πετυχημένοι που τους αδίκησε η κακούργα κενωνία. Φτωχοί που τους κλέψανε τις ιδέες. Ξεριζωμένοι. Μορφωμένοι αν τους παίρνει. Αλλιώς αυθεντικοί και γνήσιοι. Μόλις τους αφήσεις να σε πλησιάσουν στο μισό μέτρο θα στην πέσουν. Με βρισιές, με τουήτ, με φωνές, με μπουνιές, με λοστάρι, με λεπίδες κι ύστερα με φωτιά, με τσεκούρι, με όπλα. Θα δεις τον πρώτο. Δεν θα προσέξεις τους δυο, τρεις και δεκατρείς, λίγο πίσω του, παραδίπλα, δήθεν άσχετους περίεργους, περαστικούς με αυξημένη κοινωνική περιέργεια.
Είναι φασίστες ή φασιστοειδή, ακόμη χειρότερα γιατί η συνειδησιακή τους αντίφαση ξεγελάει καλύτερα, που φυτρώνουν στον κήπο και τη βεράντα του αστικού μικροαστικού σπιτιού μας, με λίπασμα και περιποίηση απ' το σύστημα, που σε πείθει να πάρεις κατοικίδιο και μετά φροντίζει να στο λυσσάξει ώστε να φαγωθείς υπ' ευθύνη σου. Θα στα ξαμολήσει την ώρα που κοιμάσαι ή αυτή που θεωρείς ιερή κι απαραβίαστη ή ακόμη καλύτερα την ώρα που δουλεύεις κι έχεις στην πλάτη σου τ' αφεντικό.
Σύντομα ανακαλύπτεις πως δεν μπορείς να τους βρεις. Αν τους βρεις δεν μπορείς να τους δικάσεις. Αν τους δικάσεις θα έχουν προλάβει να υπαγορέψουν το νόμο που τους χαϊδεύει ή τους ξαμολάει. Αν τους δείρεις θα πας μέσα. Αν τους βρίσεις θα καταβάλεις αποζημίωση. Αν κάτι απ' τα παραπάνω το πετύχεις, θα αποσύρουν τον έναν και θα τον αντικαταστήσουν με άλλον ή θα τον κάνουν αρχηγό, βουλευτή και θα σε βάλουν να τον ψηφίσεις. Είναι της μόδας και είσαι ντεμοντέ. Πάνε με όλα τα πρόσημα κι ας μην πίνουν κόκα κόλα.

Ενα πράμα φοβούνται και λακίζουν. Μη σε πετύχουν ανάμεσα σε κομμούνια, σε ΠΑΜίτες, σε εργάτες και εργαζόμενους, που θα τους μυριστούν πριν σηκώσουν το κουλό τους και πριν σκεφτούν ν' ανοίξουν το καπάκι του βόθρου του μυαλού τους ως στόμα. Την απομόνωση τρέμουν. Από κείνη την κρίσιμη μάζα που εξουδετερώνει το φασισμό επειδή κατανοεί ότι μόνος του δεν πεθαίνει κι απαιτείται να τον τσακίζει καθημερινά ξεραίνοντας τις ρίζες που τον θρέφουν. Φάτσα κάρτα στο full face, κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη, κι εντός κι εκτός και επί τ' αυτά των καιρών...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 26-5-2018

ΚΑΝΕΛΛΗ

Αντοχή και Τσίπα

Η ελληνική κοινωνία, ευδιάκριτα πια, και ενίοτε και κραυγαλέα, δείχνει ότι έφτασε στα όρια της συνοχής της. Κι ενώ μοιάζει να έχουμε ήδη περάσει σε μια μακρά προεκλογική περίοδο, που παραμένει μακρά είτε είναι διαρκείας μερικών μηνών είτε ξεπεράσει το χρόνο, ακριβώς λόγω των ορίων αντοχής που εξαντλούνται, η κοινωνία κάμπτεται στο επίπεδο των αξιακών πυλώνων της.

Πέρα και ανεξάρτητα από αυτό που ονομάζουμε απλουστευτικά κρίση, σ' έναν τόπο που 'χει γνωρίσει εμφύλιο, χούντες, πείνα και κατοχή, υπάρχουν δύο, ας πούμε, «σημεία» της κοινωνίας που έμεναν έως τώρα άθικτα, ηθικά και έμπρακτα. Αυτό που θα λέγαμε κοινωνικές ζώνες στις οποίες και η παραμικρή μορφή της βίας γεννούσε, αυτόματα, καθολικό αποτροπιασμό. Αυτά ήταν τα παιδιά και οι γέροι. Προσοχή, όχι οι νέοι και οι ηλικιωμένοι, που εσχάτως χρησιμοποιούνται ως όροι στη θέση των παραπάνω για να ελαφρύνουν ένα αίσθημα ενοχής.

Εξ ορισμού τα παιδιά και οι γέροι ενέπνεαν ανέκαθεν αίσθημα καθήκοντος προστασίας ως αναγνώριση της φυσικής αδυναμίας που συνεπάγονται. Κι όμως, αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, λίγο μακρύτερα από το τυχόν τυχαίο κι επαναλαμβανόμενο φαινόμενο μάνες να πνίγουν τα νεογέννητα παιδιά τους και γέροι να αλληλοσκοτώνονται λόγω έλλειψης επαρκούς ιατρικής περίθαλψης και βυθισμένοι στη φτώχεια και την πείνα, είναι η στάση μας απέναντι σ' αυτά τα γεγονότα που δείχνει κουρέλιασμα του κοινωνικού ιστού πάνω στον πανικό της επιβίωσης.

Πριν από μερικά χρόνια, δηλαδή, δε θα έβρισκες ούτε έναν να σου πει ατάραχος και ψύχραιμα πως καταλαβαίνει «μια νέα κοπέλα που θέλει να ζήσει τη ζωή της...», ή κάτι παρόμοιο. Δεν είναι πολύς καιρός που δε θα υπήρχε άνθρωπος να βρίσκει «φυσικό» ένας υπέργηρος να σκοτώνει τη συμβία του, έστω από άνοια, και να μην την λυπάται κανείς ως αθώο θύμα μιας ζωής που άντεξε, αλλά δεν τη σχεδίασε έτσι.
Η κοινωνική συνοχή απειλείται και μετατρέπεται και σε πολιτικά ανάλγητη και ανάπηρη, γίνεται ευάλωτη στο ναζιστικό δηλητήριο όταν συνηθίζει, έστω και φραστικά, έστω και θεωρητικά, στην ιδέα ότι επιτρέπεται να ξεφορτώνεται το αδύναμο μέλος της. Είναι ένας κοινωνικός και ηθικός αυτοακρωτηριασμός, μια υποταγή στο ιδεολόγημα που πλασάρει ο καπιταλισμός σε κρίση «να μείνουμε λιγότεροι για να περνάμε καλύτερα».

Μοιάζει υπερβολική η τοποθέτηση, αλλά μπροστά στο θηρίο δεν είναι υπερβολικό το να διακρίνεις το λιοντάρι από τα νύχια του. Η κάμψη των ανακλαστικών στο αποτρόπαιο, που είναι ο βίαιος θάνατος βρέφους, παιδιού ή γέρου, οπλίζει πάντα το χέρι του φονιά, του κτήνους που εύκολα λέμε ότι ο καθένας κρύβει μέσα του, αλλά πολύ δύσκολα και με πολλή πολιτική και πολιτισμική δουλειά και κόπους παλεύουμε για να εξαρθούμε στο επίπεδο του ανθρωπισμού. Συναντώ όλο και περισσότερους ανθρώπους που μπαίνουν ευκολότερα στη θέση του θύτη, απ' ό,τι του θύματος, σε οποιαδήποτε εξόφθαλμη «αδικία», κι όταν τους ρωτώ γιατί ενσωματώθηκαν τόσο εύκολα στην άθλια υποκειμενική πολιτική των ίσων αποστάσεων που οδηγεί στην εξομοίωση θύματος και θύτη, οι περισσότεροι απαντούν ότι δεν το κατάλαβαν. Κι εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Παλαιστινιακό, συνταξιούχοι, ξεβρασμένα πτώματα παιδιών, όλα μπαίνουν σ' ένα μπλέντερ, έναν αποχυμωτή της πολυθρύλητης κοινωνικής ευαισθησίας. Τα όρια καταλύονται όταν χαθεί όχι απλώς η κριτική ικανότητα, αλλά η τσίπα. Μπορεί και πρέπει να κάνουμε πολλά, έστω στο παρά πέντε, αλλά μου βγαίνει αναγκαίο να αναζητήσω απ' την αρχή αυτούς κι αυτές που αντέχουν ακόμα να ντρέπονται.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 19-5-2018

Η μούσα της ζωής

1. Η πιο δύσκολη ώρα στο νοσοκομείο είναι τα μεσάνυχτα. Οργιάζει τότε ο μυθοπλάστης νους. Καλπάζουν οι σκέψεις ανεξέλεγκτες. Προσώρας δεν σου ανήκει η ζωή, πρέπει να παλέψεις γι' αυτήν. Καταλαβαίνεις ότι έκανες λάθος να τα θεωρείς όλα δεδομένα. Εκείνη τη νύχτα στο θάλαμο ήμουν μαζί με έναν ηλικιωμένο, που τον φρόντιζε η γυναίκα του, η γλυκύτατη κυρία Ελένη. Τις σκέψεις μου διέκοψε η είσοδος ενός νέου ασθενή, γύρω στα 70, που βρισκόταν σε κώμα. «Δεν θ' αργήσει να καταλήξει», ψιθύρισε ο νοσοκόμος. Η σιωπή της νύχτας κάλυπτε όλο το νοσοκομείο. Και τότε ο άρτι αφιχθείς ξύπνησε από το κώμα και τινάχτηκε φωνάζοντας: «Μάνα! Πού είσαι, μάνα; Θέλω τη μάνα μου». Χωρίς να το σκεφτεί, η σύζυγος του τρίτου συγκατοίκου μας, η κυρία Ελένη, πλησίασε τον ασθενή, τον άρπαξε από τους ώμους, τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: «Εδώ είμαι, γιε μου, δεν με βλέπεις;». Εκείνος τραβήχτηκε πίσω έκπληκτος και αμέσως την αγκάλιασε. «Μάνα μου, καλώς ήρθες! Νόμιζα πως με ξέχασες!». «Το παιδί μου να ξεχάσω;», απάντησε η κυρία Ελένη και άρχισε να του χαϊδεύει τα μαλλιά μέχρι εκείνος να βυθιστεί στον ύπνο και ήσυχος πια να περάσει το πρωί στην άλλη όχθη... Αχ, κυρία Ελένη, εσύ γνωρίζεις τι είναι ο παράδεισος και πώς να δίνεις. Κι αυτό είναι το ζητούμενο τούτης της έρημης και απελπιστικά μικρής ζωής.

2. Και η άλλη όψη της γειτνίασης: Από τον «άγιο» Θάνο Κωνσταντινίδη, ιατρό ψυχής, που υπήρξε προστάτης πολλών μεγάλων καλλιτεχνών (του Μίλτου Σαχτούρη, του Νίκου Καρούζου, του Νίκου Μπουζιάνη...) άκουσα το εξής περιστατικό: Ο ζωγράφος Νίκος Μπουζιάνης είχε αγοράσει ένα σπιτάκι στον Βύρωνα με ένα ψηλό δέντρο στην αυλή του. Το δέντρο αυτό ήταν η μεγάλη του αγάπη και χαρά. Μια φορά ο Θάνος Κωνσταντινίδης ζήτησε από τον ζωγράφο να πάνε για τρεις μέρες στους Δελφούς. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο ζωγράφος αντίκρισε μια θλιβερή εικόνα. Οι γείτονές του είχαν βρει την ευκαιρία να κόψουν το ψηλό δέντρο που θεωρούσαν πως τους ενοχλούσε!

3. Η φωνή του Καζαντζίδη εξέφρασε και εξακολουθεί να εκφράζει τους μη έχοντες και τα πάντα κατέχοντες. Η βαθιά φωνή του άγγιξε τον κόσμο εύκολα και άμεσα, χωρίς να έχει ανάγκη κανένα δεκανίκι. Πάντα λυπημένη, συνόδευε τους νταλκάδες μας χωρίς να αποκρύπτει τίποτα. Επαιζε στα ίσα με την απελπισία που ολοένα και μας κατοικεί. Ενώ όλα ήταν περίπλοκα μέσα του, ο ίδιος εκφραζόταν εξαιρετικά απλά, υπηρετώντας μόνο τη φωνή του, η οποία έμεινε συντροφιά στους Ελληνες σε όλες τις άκρες της Γης. Ο Στέλιος ήταν πάντα σε κατάσταση μόνιμης αγωνίας. Συχνά εξαφανιζόταν. Σίγουρα υπέβαλλε τον εαυτό του σε μια ψυχική δοκιμασία η οποία είναι γνώριμη σε πολλούς δημιουργούς. Η φυγή τού έγινε μόνιμη ιδέα και δεν άργησε να πάρει τη μορφή πεπρωμένου. Ισως έτσι αισθανόταν ολόκληρος, απελευθερωμένος από το φορτίο της ζωής (που το κουβαλούσε μέχρι το τέλος). Ισως, πάλι, επιθυμούσε έτσι να προστατέψει τη φωνή του, να την οχυρώσει. Θεωρώ ότι ήταν ολόκληρος μια αντίφαση, ευλογημένη για εμάς, αλλά πηγή μεγάλης λύπης για εκείνον.

4. Ο νους μου απόψε πέταξε στους ποιητές που άφησαν την τελευταία τους πνοή έγκλειστοι στο Δρομοκαΐτειο: Γεώργιος Βιζυηνός, Μήτσος Παπανικολάου και Ρώμος Φιλύρας. Διαλέγω το ποίημα του Βιζυηνού «Το όνειρον»: «Εψές είδα στον ύπνο μου / ένα βαθύ ποτάμι / - Θεός να μην το κάμει / να γίνει αληθινό! / Στην όχθη του στεκόντανε / γνωστό μου παλικάρι, / χλωμό σαν το φεγγάρι, / σαν νύχτα σιγανό. / Αγέρας το παράσπρωχνε/ με δύναμη μεγάλη, / σαν να 'θε να το βγάλει / απ' της ζωής τη μέση. / Και το νερό π' αχόρταγα / τα πόδια του φιλούσε, / θαρρείς το προσκαλούσε / στ' αγκάλια του να πέσει. / - Δεν είν' αγέρας, σκέφθηκα, / και σένα που σε δέρνει. / Η απελπισιά σε παίρνει / κι η απονιά του κόσμου! / Κι εχύθηκ' απ' το θάνατο / τον δύστυχο ν' αρπάξω... / Ωιμέ: πριν ή προφθάξω / εχάθηκ' απ' εμπρός μου! / Στα ρέματα παράσκυψα, / να τονε βρω γυρεύω. / Στα ρέματ' αγναντέω / το λείψανό μ' αχνό!... / Εψές είδα στον ύπνο μου / ένα βαθύ ποτάμι / - Θεός να μην το κάμει / να γίνει αληθινό!».

Του

Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 12-5-2018

Η επίκαιρη πυρόσβεση

Τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν πιο γρήγορα και πιο έντονα κι ακούγονται απ' τα υψώματα του Γκολάν, τα αρχαία Αρβυλα και τις αφρόεσσες ακτές της ανατολικής Μεσογείου μέχρι την πόρτα μας. Οπου κι αν κοιτάξει κάποιος στην Ευρώπη, ως έδαφος αυτή τη στιγμή, τρέχει μια πολυεθνική ΝΑΤΟική πολεμική άσκηση κάπου, με βαριά όπλα, αεροπλάνα και κυρίως στρατιώτες που μιλάνε διαφορετικές γλώσσες αλλά υπακούνε σε μία εντολή, του ορατού αόρατου αφεντικού της.

Κάπου ανάμεσα στο κουλουράκι που έφαγε ο εστεμμένος Κάρολος, σήμα κατατεθέν πια μιας συριζανέλικης αριστεράς, κυβερνώντας με κάθε λογής καρικατούρες που μιλάν (άκουσον, άκουσον) στο όνομα άλλου Καρόλου, και στην πανδαισία ψαρικών του προεδρικού μεγάρου, οι πολίτες του τόπου μας αδυνατούν να κατανοήσουν πως στην ευρωχώρα έως το τέλος του έτους τρέχουν και θα τρέξουν ογδόντα θηριώδεις πολεμικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ, προετοιμαστικές ενός πολέμου με τη Ρωσία.

Η «αριστερά» στην Ελλάδα είναι θλιβερά αποκαλυπτικό πως έχοντας στους κόλπους της κι αγωνιστές κι αντιστασιακούς με περγαμηνές, κι όχι αντικομμουνιστές, δεν ενσωματώθηκε απλώς με το κυρίαρχο σύστημα, αλλά ταυτίστηκε με ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η... αστίλα. Και να θες δεν μπορείς ν' αποφύγεις τους συνειρμούς που αρχίνησαν με τα γαρύφαλλα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και κατέληξαν στη συνανάγνωση του Χάρι Πότερ Ελληνόπαιδων και της δούκισσας της Κορνουάλης, που δεν έγινε ακόμα σταθμός Πλακεντίας. Ισως επειδή το σπάσιμο του πρωτοκόλλου της Βασιλοδεξιάς από την καμμενοαριστερά δεν μπορεί πια να σταθεί μόνο με μια εμμονική αγραβατωσιά.

Οι Αγγλοι φεύγουν απ' την Ευρώπη για να ξαναπατήσουν στα άθλια αυτοκρατορικά ιμπεριαλιστικά ίχνη - τραύματα, που άφησαν στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, πριν από εκατό χρόνια. Οι ανίερες συμμαχίες που συμπήγνυνται στην περιοχή με μασκότ τον Αλέξη Τσίπρα, μετατρέπουν, για λογαριασμό του αστικού κατεστημένου, το λαό μας σε χάντρα ενός κομπολογιού συμφερόντων που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κοπεί και να σκορπιστούν νιάτα και κορμιά στο παιχνίδι του θανάτου που είναι ο πόλεμος.

Απ' όλες τις κακοήθειες της εξαπάτησης των ενσωματωμένων η πιο ύπουλη κι επιθετική, η πιο επικίνδυνη για το σώμα της κοινωνίας είναι η προπαγανδιστική παραπλάνηση. Η κυβέρνηση με σύμπραξη της αντιπολίτευσης ανεβάζει τους τόνους σε θέματα ειδικής κοινωνικής εμβέλειας. Μετά υπερπροβάλλει τα εύκολα ως ακατόρθωτα. Σε λίγο θα μας πουν πως ήταν αντιβασιλική αντιστασιακή δράση η υποδοχή του διαδόχου του αγγλικού θρόνου από υπουργό - δημοσιογράφο που αυτοσυστήνεται ως οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οσοι άκουσαν το βιογραφικό - γενεαλογικό - πολιτικό δέντρο της τέως βασιλικής οικογένειας σε όλα τα μέσα, από το ΑΠΕ έως το τελευταίο επαρχιακό κανάλι, τυφλωμένοι από τα στρας των πρώτων κυριών, δύσκολα θα θυμηθούν πως ήδη από το 2008 η κυβέρνηση είχε εκτιμήσει διαφορετικά την... «αξία» του Σκόμπι, όταν αποκαλούσε «δεκεμβριανά» τα γεγονότα που της έδωσαν την εξουσία.

Εκείνη η μερίδα πολιτών με δύναμη μεγαλύτερη απ' αυτή που φαίνεται με τις φωτιές των εντυπώσεων, είναι το ΚΚΕ κι οι φίλοι του. Που συνειδητοποίησαν ότι την ώρα που οι αριστεροί (;) κυνηγούσαν τον πυροσβέστη που τόλμησε να αγγίξει τον πρίγκιπα εκτός πρωτοκόλλου, προξενώντας πανικό στην ασφάλειά του, η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος δούλευε και παρουσίαζε σε ημερίδα την πυρασφάλεια και τη δασοπροστασία της χώρας!... Την ώρα που όλοι δηλαδή έπαιζαν με την καυτή επικαιρότητα, τις μεταξωτές κορδέλες, εμείς νοιαζόμασταν για τη δουλειά, τη ζωή, τις συνθήκες εργασίας των πυροσβεστών, και του λαού και της χώρας, που καλούνται να υπερασπιστούν κάθε μέρα απ' το 1930. Είμαστε η επίκαιρη πυρόσβεση.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Θάψιμο ξανά

Σε λίγες μέρες ξεκινά και επίσημα η αντιπυρική περίοδος. Οπως όλοι γνωρίζουμε, κάθε καλοκαίρι εκδηλώνονται στη χώρα μας εκατοντάδες πυρκαγιές, με καταστροφικές συνέπειες για τα δάση, συνολικότερα το περιβάλλον, την περιουσία, ακόμα και τη ζωή του λαού μας. Πρωτίστως αυτό το γνωρίζουν τα ΜΜΕ, που αντιστοίχως κάθε καλοκαίρι, αφιερώνουν ώρες τηλεοπτικού αέρα και τόνους δημοσιογραφικού χάρτου - με το γνωστό ύφος κορακιού - για την κάλυψη των πυρκαγιών. Μπροστά σε αυτό, η ΚΕ του ΚΚΕ διοργάνωσε με επιτυχία την Πέμπτη 10 Μάη ειδική εκδήλωση, με θέμα την πυρασφάλεια και τη δασοπροστασία, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, ο οποίος παρουσίασε τις θέσεις του Κόμματος. Στην εκδήλωση έγιναν παρεμβάσεις από συνδικαλιστές των ενεργεία και αποστράτων πυροσβεστών, στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος, επιστήμονες, εκπροσώπους της Τοπικής Διοίκησης και συνδικαλιστές από διάφορους κλάδους. Ωστόσο, αυτή η πρωτοβουλία του ΚΚΕ δεν έτυχε της προσοχής των ΜΜΕ. Απόλυτο «θάψιμο» στα τηλεοπτικά δελτία των ιδιωτικών καναλιών, ομοίως και στις εφημερίδες. Η δε κρατική ΕΡΤ, παρότι παρευρέθη, δεν έστειλε καν δημοσιογράφο να καλύψει την εκδήλωση και πρόβαλε το σχετικό ρεπορτάζ λίγο πριν από τα αθλητικά (!) όπως άλλωστε το συνηθίζει και για να βγάλει ...την υποχρέωση. Τι να υποθέσει κανείς; Οτι όλοι οι δημοσιογράφοι έτρεχαν χτες πίσω από τα απομεινάρια της φεουδαρχίας, που έπιναν φρέντο χωρίς καλαμάκι (κάτι που καλύφθηκε επαρκώς ειδησεογραφικά!); 'Η μήπως ότι για τα ΜΜΕ του συστήματος «πουλάνε» καλύτερα οι καταστροφές από ό,τι οι πρωτοβουλίες για την πρόληψή τους;

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 12-5 2018