ΚΑΝΕΛΛΗ

Η μεγάλη ανατριχίλα

Αμα κοιτάς την άβυσσο συνεχώς, στο τέλος σε τραβάει μέσα. Και πάει πολύς καιρός, που στον τόπο μας η κοινωνία στριμώχτηκε κι υποχρεώθηκε να κοιτάει την άβυσσο ακόμα κι όταν κοιμάται. Η εξοικείωση με το τέρας πολλαπλασίασε τα μικρά τέρατα που μπορεί να ξυπνήσουν υποκειμενικά στον καθένα και στην καθεμιά μέσα του, αλλά και αντικειμενικά στον καλλιεργημένο φιδότοπο της κυρίαρχης τρέχουσας τάξης πραγμάτων. Πάνε δεκαετίες που βλέπουμε στα κανάλια, στα τάμπλετ και τους υπολογιστές τα λιντσαρίσματα, τους πυροβολισμούς, τις εκτελέσεις για ψύλλου πήδημα απ' άκρη σ' άκρη της Γης. Να πολλαπλασιάζονται, να ενδύονται πολιτικό μανδύα, να διχάζουν κοινότητες και λαούς απ' την άμβλωση έως το χρώμα του δέρματος, κι απ' τον αντισημιτισμό έως τον αντιμουσουλμανισμό, απ' την υπέρβαση του ορίου αμύνης έως την κατάχρηση δικαιώματος, απ' τα βιντεοπαιχνίδια online μέχρι τα παιχνίδια της κρατικής βίας με τον πραγματικό ή ελεγχόμενο ακτιβισμό αιχμής.

Κι έτσι πολύ γρηγορότερα του αναμενόμενου, η ...γνωστή κι απ' την έβδομη τέχνη ως την ερμηνεία της Βίβλου και του Κορανίου αμερικανιά ως προς το λεξιλόγιο που ντύνει τη βία και τον νόμο του Λιντς κατά περίσταση πότε με πατριωτισμό (όπου ξεφυτρώνει στολή), πότε με τρομοκρατία (όπου ξεφυτρώνει κουκούλα), έφτασε και στα καθ' ημάς. Οσα πρόσημα κι αν της βάλεις, η άβυσσος παραμένει άβυσσος και δεν είναι ούτε σχηματικά η ψυχή του ανθρώπου, αλλά του κτήνους. Οποιανού δεν του σηκώθηκε η τρίχα βλέποντας τα βίντεο των «αγανακτισμένων - τρομοκρατημένων» πολιτών και των ένστολων πάνοπλων υπερασπιστών του «νόμου και της τάξης» απέναντι στον Ζακ, είτε παγιδευμένο είτε σε κατάσταση αμόκ είτε ξαπλωμένο και εξουδετερωμένο και αιμόφυρτο, όποιου δεν του κοκκίνισε η τσίπα τα μάγουλα (ιδιότητα μόνον του ανθρώπινου είδους) μόλις που προλαβαίνει να σκεφτεί ότι είναι ήδη στη θέση του επόμενου Ζακ, όταν βρεθεί η... καταλληλότερη στιγμή χειραγώγησης των τυφλών της αβύσσου του φασισμού.

Ολοι λένε πως ένας ή δύο μες στο τρομοκρατημένο, αποκτηνωμένο, εκφασισμένο ενσυναίσθητα ή ανεπαισθήτως πλήθος, υπήρξαν άνθρωποι στο μπόι του ανθρώπου και αντιστάθηκαν στο αποτρόπαιο. Κι όμως! Δε βρέθηκε ούτε ένα βίντεο αυτών των ανθρώπων να τους δούμε φάτσα κάρτα, να τους ακούσουμε, να τους θαυμάσουμε, να παρηγορηθούμε με τις πυγολαμπίδες που οριοθετούν την άβυσσο. Κι αυτό δεν θέλω να σκεφτώ ότι μπορεί κάποιος να το πετάξει ως ευθύνη από πάνω του λέγοντας πως δεν θέλησε να τους εκθέσει ή να τους στιγματίσει τελικά ως καλούς και γενναίους. Γιατί αν όλα τα κινητά, ερασιτεχνικά κι επαγγελματικά, στρέφονται μόνο προς την καταγραφή του φόνου τότε, δυστυχώς, έστω κι άθελα δεν θα δείξουν ποτέ την ταμπέλα εξόδου απ' το ναρκοπέδιο στο οποίο περπατάμε εκλαμβάνοντάς το ως χαρτογραφημένο. Από κείνη τη μέρα το γαλλικό παιδικό τραγούδι για τον Ζακ, που ρωτάει «κοιμάστε;», νομίζω ότι ήδη στοιχειώνει όσους καμώνονται ότι η δικαιοσύνη αποδίδεται μόνο στην ηλικία της άναρθρης αθωότητας... Για να μην υπάρξει επόμενος Ζακ, εκτός από τον ήλιο, θέλει και η αυτοψία του βίντεο δουλειά πολλή, για να γυρίσει ανάποδα την άβυσσο στους ιδιοκτήτες της.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 29-9-2018