ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Ο νέος χρόνος είναι χρήμα - Τι κρίμα

1. Απίστευτα προβλέψιμος, ο νέος χρόνος παίρνει τη σκυτάλη και σίγουρα θα ακολουθήσει την πεπατημένη. Για άλλη μια φορά ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο. Αλλά η ζωή είναι μία και μοναδική, το πέρασμα γρήγορο. Είμαστε εδώ για να καταργήσουμε με τις πράξεις μας το 1, 2, 3 του ιστορικού χρόνου και να ορίσουμε εμείς πώς θα κινηθούμε και πότε, για να ξηλώσουμε αυτό το γελοίο κατασκεύασμα των αστών που πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι χρήμα.

2. Μόλις κλείσουν τα φώτα της γιορτής του νέου εμπορεύματος «2017», τελειώνει κάθε ρεμβασμός και τα κεφάλια μέσα. Μπροστά μας, βαρετή και γερασμένη, η δημοκρατία θα επανέλθει στη θέση της καχύποπτη όσο ποτέ, μπροστά σε κάθε ταραχή που αργά ή γρήγορα θα κάνει την εμφάνισή της.

3. Οσοι επιμένουν να είναι παραμυθιασμένοι, ας γνωρίζουν πως τα βεγγαλικά τελειώνουν γρήγορα. Θα ξυπνήσουν απότομα στο περιβάλλον των τραπεζιτών, που δεν αναγνωρίζει καμιά άλλη μορφή από το εμπόρευμα. Η εργατική τάξη θα σηκώσει όλο το βάρος αυτού όπως και του προηγούμενου χρόνου. Δεν φτάνει η αλήθεια της στις βιτρίνες των τηλεοπτικών καναλιών. Είτε το θέλει είτε όχι, ο εργαζόμενος οφείλει να υπερασπιστεί τις επιθυμίες, τους πόθους και τα σχέδια που έχει για τη ζωή, αλλιώς θα εξαφανιστεί.

4. Οσοι καλλιεργούν προσδοκίες για το νέο χρόνο είναι συστηματικοί απατεώνες. Οχι μόνο διαχειρίζονται τη δημόσια αγανάκτηση, αλλά όποτε κρίνουν αιφνιδιάζουν τον πολίτη με έναν ακόμη κλονισμό. Η οικονομία μας είναι σχεδιασμένη, δηλώνουν οι απανταχού τραπεζίτες, μέχρι το 2020. Ετσι θα μας επιτραπεί να έχουμε μια εξελικτική διαδικασία, που θα θέσει επιτέλους σε κίνηση το έρημο κράτος. Ποιον κοροϊδεύουν; Κάθε τους κίνηση έχει αρνητικές συνέπειες για τους πολίτες και αποκαλύπτει μια νέα πραγματικότητα, ένα νέο αξεπέραστο εμπόδιο.

5. Η νεότητα έχει στερηθεί την ίδια την υπόστασή της. Κοντεύει να γίνει ανάμνηση. Κοιτάξτε τους νέους μεταφορείς κάθε είδους, που διασχίζουν καθημερινά την πόλη από τη μια άκρη στην άλλη με αυτά τα άθλια μηχανάκια, θέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο. Δείτε πόσα νέα κορίτσια κι αγόρια σερβίρουν ακατάπαυστα όλη μέρα όρθιοι, με μελλοντικά μυοσκελετικά προβλήματα έναντι πινακίου φακής. Μια ολόκληρη κοινωνία υποτάσσεται στον απόλυτο έλεγχο μιας παρασιτικής τάξης - η νεότητα θα έμενε απ' έξω;

6. Η πραγματική ζωή και η απόλαυσή της είναι δικαίωμα αναφαίρετο κάθε ανθρώπου. Αν έχει καταντήσει μια μακρά και αγωνιώδης δοκιμασία, είναι γιατί αφεθήκαμε. Και αυτό είναι άξιο απορίας. Ας μιλήσει το ένστικτο που κατοικεί στον καθένα, χτυπάει ακαριαία με αξιοθαύμαστη δεξιότητα. Ο κάθε πολίτης πρέπει να θεωρεί καθήκον τη ματαίωση των σχεδίων των τραπεζιτών. Η αποφασιστικότητα να κρατηθούμε γερά στη ζωή είναι το πρώτο βήμα ενάντια στην κυρίαρχη διάλυση. Οσοι προσπαθούν να τη συντηρήσουν θα μας βρουν μπροστά τους.

7. Σιγά μην περιμένουμε να δούμε και άλλα έργα της κυβέρνησης για να την απορρίψουμε. Αν πηγαίναμε πάσο, η ζωή θα είχε εξελιχθεί σε μια τεράστια φάρσα από μπλοφαδόρους δεξιούς κι αριστερούς, που δεν θα αργήσουν να αποκαλυφθούν σε όλη τους την ωμότητα. Εχουμε επαρκή γνώση της ιστορικής διάστασης του θέματος και έχουμε πάρει τα μέτρα μας. Αυτό που βαραίνει πάνω μας δεν είναι κάποια μυστηριώδης συνθήκη, αλλά το κεφάλαιο, που έχει ανάγκη κι από άλλα κεφάλαια, με αποτέλεσμα να αρμέγει ό,τι έχει απομείνει. Αλλά, όπως τονίζει ο Πάμπλο Νερούδα στο ποίημα «Θα ζήσω», έτσι κι εμείς, θα τα καταφέρουμε: «Εγώ δεν θα πεθάνω. Φεύγω προσώρας αυτή τη μέρα που είναι γεμάτη ηφαίστεια, φεύγω για τη ζωή και τα πλήθη. Εδώ αφήνω πράγματα τακτοποιημένα, σήμερα που οι γκάνγκστερς σεργιανίζουν με τη "δυτική κουλτούρα", με τα χέρια που σκοτώνουν στην Ισπανία, με τις ταλαντευόμενες αγχόνες της Αθήνας, την ατιμία που κυβερνάει τη Χιλή. Κι ας σταματήσω εδώ...».

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 31-12-2016

 

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

Μήνυμα του ΚΚΕ στο λαό για τη νέα χρονιά

Το ΚΚΕ εύχεται καλή κι αγωνιστική χρονιά στους εργατοϋπαλλήλους, στους ανέργους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φτωχούς αγρότες, στους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, στους πρόσφυγες και μετανάστες, που ζουν ή παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας.

Το 2017, που ξεκινάει με νέα βάρη για το λαό μας, μπορεί να αφήσει ένα ισχυρό αποτύπωμα στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, οικοδόμησης της κοινωνικής συμμαχίας, ισχυροποίησης του ΚΚΕ, για να ανοίξει ο δρόμος για ένα καλύτερο αύριο για το λαό μας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και τα άλλα κόμματα του συστήματος, παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες για την κυβερνητική καρέκλα, καλλιεργούν στο λαό την ψεύτικη προσδοκία ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας θα βάλει δήθεν τέλος στις θυσίες του λαού, θα ανακόψει την πορεία επιδείνωσης της ζωής του.

Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ακόμη κι αν υπάρξει κάποια ανάκαμψη, θα είναι για τα κέρδη των λίγων, θα είναι αβέβαιη, γιατί οι ίδιες οι εξελίξεις στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομία είναι δυσοίωνες. Πάνω απ' όλα θα είναι μια ανάκαμψη που όχι μόνο δεν θα αναπληρώσει τις τεράστιες απώλειες για το λαό, αλλά και θα συνοδευτεί με νέα μέτρα, «ματωμένα» πλεονάσματα, διαρκείς «κόφτες» εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Ο καπιταλισμός δεν γεννά μόνο κρίσεις, φτώχεια και ανεργία, αλλά και πολέμους. Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ισχυρά κράτη και περιφερειακές δυνάμεις για τις πρώτες ύλες και τους δρόμους μεταφοράς, φέρνουν πιο κοντά την απειλή ενός πιο γενικευμένου πολέμου.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμμετέχει ενεργά σε όλους τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Μαζί με τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, καθησυχάζει τον ελληνικό λαό ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ είναι παράγοντας «ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή». Εχει νομιμοποιήσει στο Αιγαίο την παρουσία του ΝΑΤΟ, το οποίο δεν αναγνωρίζει θαλάσσια σύνορα και ενθαρρύνει την επιθετική στρατηγική της Τουρκίας. Την ίδια στιγμή, στο άλυτο, για 42 χρόνια, πρόβλημα εισβολής - κατοχής στην Κύπρο, προτείνουν ως λύση την ντε φάκτο διχοτόμηση, μέσω ενός νέου σχεδίου τύπου «Ανάν».

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη κι αλληλεγγύη, για να υπάρχει πραγματική ανακούφιση του λαού, ανάκτηση των απωλειών, ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Προετοιμάζει το 20ό Συνέδριό του, που θα διεξαχθεί την άνοιξη του 2017, με τη φιλοδοξία να γίνει πιο ισχυρό, πιο ικανό στην ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος και την προώθηση της συμμαχίας των λαϊκών στρωμάτων σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό είναι ακόμα πιο επιτακτικό στις σημερινές συνθήκες, που όλα είτε μοιάζουν ακίνητα είτε κινούνται με αργούς ρυθμούς.
Σήμερα υπάρχουν πλούσια πείρα στο λαό και περισσότερες αποδείξεις για να δει ότι καμία κυβέρνηση που υπηρετεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, δεν μπορεί να βάλει τέλος στα μεγάλα αδιέξοδα.

Αυτό που χρειάζεται είναι ο λαϊκός αγώνας για τα οξυμένα προβλήματα να βλέπει μπροστά, να μην εγκλωβίζεται στις συμπληγάδες της κυβερνητικής εναλλαγής αντιλαϊκών κυβερνήσεων και μιας ουτοπικής δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης του συστήματος. Να ωριμάζει η σκέψη, η συζήτηση, ο προβληματισμός για το ότι το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα που, παρά τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, αναγκάζει τους λαούς να ζουν στη βαρβαρότητα, δεν μπορεί να είναι το μέλλον της ανθρωπότητας.

Στη θέση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας κι εξουσίας, της οικονομίας της αναρχίας και του κέρδους για τους λίγους, πρέπει να μπει η κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, η παραγωγή για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.
Με το βάρος αυτής της ευθύνης, το ΚΚΕ συνεχίζει ακόμη πιο αποφασιστικά για να ανταποκριθεί με επιτυχία στα καθήκοντα της εποχής, για την υπόθεση του σοσιαλισμού, που σήμερα, 100 χρόνια μετά την «πρώτη έφοδο στον ουρανό» - τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917 - είναι περισσότερο αναγκαίος και επίκαιρος από ποτέ.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 31-12-2016

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ 2017

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Αγια νύχτα

1. Η άγια νύχτα μάς αφορά όλους. Οι θνητοί παλεύουμε μέσα από το αίσθημα και το πάθος, προσπαθώντας να υποδεχτούμε κάθε χρόνο τη φάτνη. Η ακαταμάχητη γοητεία των Χριστουγέννων ξεπέφτει και τούτη τη χρονιά, εξαιτίας της πραγματικότητας. Για μια ακόμη φορά, το πιστοποιητικό της γέννησης του θείου βρέφους αναφέρει «αγνώστου πατρός». Μπορεί να «ζωγραφίζουμε» τη μέρα της γέννησης, να τονίζουμε λεπτομέρειές της, αλλά η καθημερινότητα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Οι καταστάσεις και τα γεγονότα δημιουργούν καταθλιπτικούς πολίτες, οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με την ένδοξη γιορτή της γέννησης του Ιησού. Αυτές οι γιορτές θα αποτελέσουν μέρος των παιδικών αναμνήσεων των αυριανών ενηλίκων. Πώς να διασχίσεις τις γιορτές με τους συνταξιούχους να κατεβαίνουν στο δρόμο σαν στυμμένες λεμονόκουπες και τους πρόσφυγες να έχουν μεταμορφωθεί σε παρίες; Παρά τη μικρόψυχη και σκληρή συμπεριφορά εκ μέρους του κράτους, κάθε οικογένεια, χωρίς να χάνει το ύψος της, προσπαθεί να συμφιλιωθεί, πρόσκαιρα, με πνευματικό τρόπο, με την έλευση του Κυρίου, δημιουργώντας μια «γιορτή» μακριά από τις εκκλησίες.

2. Το ρασοφόρο πάθος προσπαθεί να σηκώσει το βάρος της Γέννησης αλλά επί ματαίω. Ας βγει η Ιερά Σύνοδος από το κλειστό της κύκλωμα και ας αναζητήσει τη μόνη φάτνη όπου γεννιέται το θείο αλλά και κάθε βρέφος στα καταλύματα των Σύρων.

3. Ακόμη και το παραμύθι της Γέννησης έγινε απρόσιτο, έχασε την αμεσότητά του. Τώρα το τραγούδι της εναρμονίζεται με την αδύναμη ψυχή του πολίτη. Με τι βλέμμα να σταθεί μπροστά στη φάτνη και τι να της ζητήσει; Αφού έχει δεχτεί καίρια πλήγματα, αναστατώσεις που τον μεγάλωσαν και τον έκαναν να ξεπεράσει κάθε φάτνη, ακούγοντας μια ζωή τα ίδια και τα ίδια, χωρίς σταγόνα αλήθειας, περιφέρεται στην πατρίδα του σαν να βρίσκεται στα ξένα, ένας φιλοξενούμενος, ο οποίος με ευγένεια και υπομονή παρατηρεί τη χώρα του να χάνει κάθε πνευματική της υπόσταση.

4. Τυχάρπαστοι και ημιμαθείς, οι μικροαστοί μιμούνται τα πάσης φύσεως ελαττώματα των αστών. Προσβάλλουν με την παρουσία τους κάθε φάτνη, εκφράζοντας μπροστά της ό,τι πιο συντηρητικό σέρνουν μέσα τους. Σε μια παράλληλη πραγματικότητα, οι πρόσφυγες, εξορισμένοι από την πολεμική ωμότητα, προσπαθούν όσο μπορούν να εμψυχώσουν την οικογένειά τους απέναντι στις προκαταλήψεις όλων των σχημάτων της ακροδεξιάς και τις επιθέσεις της. Προσπαθούν να διατηρήσουν αναλλοίωτες τις αξίες που έφεραν από την πατρίδα τους, να τις μοιραστούν μαζί μας, ώστε να αναχαιτίσουμε από κοινού κάθε αντιδραστικό κώδικα που λειτουργεί σε βάρος όλων.

5. Η υπεράσπιση της φάτνης είναι ένα ακόμη στοιχείο της γενναιόδωρης λαϊκής ψυχής που εκφράζει ατόφιο τον πολιτισμό μας. Αυτή διατηρεί, παρ' όλες τις θύελλες, την παράδοση που έχει ξεπέσει σε συνήθεια εκ μέρους της Εκκλησίας.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24-12-2016

ΚΑΝΕΛΛΗ

Ο χριστουγεννιάτικος καπιταλισμός

Στη χώρα που ο υπουργός Επικρατείας σαν «πατέρας» πίνει φραπέ φυλασσόμενος από δεκάδες κακοπληρωμένους αστυνομικούς στα Εξάρχεια, ενώ παραδίπλα ο και κοσμάκης επιλεγόμενος αφήνει να τον κατεβάζουν με το ζόρι από τα τρόλεϊ παγερό προεορταστικό βραδάκι για να ζεσταθεί τρέχοντας μακριά απ' τα λαμπαδιασμένα κίτρινα κουφάρια, τα Χριστούγεννα ως γιορτή ήρθαν και τρακάρισαν και με τη λογική και με την ευαισθησία. Δεκάδες λοιπόν μισοαπολυμένοι, απλήρωτοι και ανασφαλείς δημοσιογράφοι υποχρεούνται απ' την ανεπίσημα επίσημη ενημέρωση να ασχολούνται με τη μαρμίτα αισιοδοξίας στην οποία κάποιος πέταξε τον Τσίπρα όταν ήταν μικρός (η είδηση αναρτήθηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ) και έτσι μας προέκυψε ταυτόχρονα και θυμωμένος και αισιόδοξος. Στην αθεράπευτη αριστεροδεξιά φαίνεται ότι το μόνο αποδεκτό κόκκινο είναι και το εμπορικό ερυθρό του Αϊ - Βασίλη, που το περιφέρει βυθισμένος κι αυτός στη μαρμίτα της αγοράς πάντα με γουνάκια, ακόμα και στις αυστραλέζικες παραλίες.

Θα πάμε, λοιπόν, καθώς φαίνεται έως τις γερμανικές εκλογές ξυνόμενοι στην γκλίτσα του δικού μας προεκλογικού τσομπάνη μαρμιτένιοι και υπερήφανοι ως Ελληνες - Ευρωπαίοι του βαλκανομεσόγειου νότου, κι όπου βγει! Ο πολιτικοδημοσιογραφικός τσαμπουκάς εξαντλείται στο ποιος θα μαχαιρώσει πρώτος τη φουσκωτή βάρκα των δανειστών στην οποία επιβαίνουμε ως ευρωπρόσφυγες με αριστερό πρόσημο, δεξιό πηλήκιο και τιμονιέρη που κληρώνει στις μαρμίτες. Ο δημόσιος λόγος έχει εκπέσει στο ύψος της Χρυσής Αυγής έναν πόντο πάνω, έναν πόντο κάτω απ' τον απόπατο που για να αποξηρανθεί πρέπει να καεί οικειοθελώς ο μισός σχολιαστικός εσμός του διαδικτύου. Στη φετινή πολιτική φάτνη το χνότο των ζώων μυρίζει θειάφι και πετρέλαιο και εκτοξεύεται σα σφαίρα που σκοτώνει τα μωρά και τις ιδέες που πίστεψαν για μάγους τα βαμπίρ της εξουσίας. Τα δε πακέτα δώρων κατάφεραν να χωρέσουν συμπυκνωμένη ανατριχίλα, απογοήτευση, οργή με περιτύλιγμα ζαρωμένο σαν το δέρμα ανήμπορων συνταξιούχων και τσακισμένων εργαζομένων που δέθηκαν με το πενήντα τοις εκατό ενός άθλιου ΕΚΑΣ.

Τι να σου κάνει η μαρμίτα όταν είσαι 79 χρόνων και σε βαράει ο καρκίνος στο αριστερό πνευμόνι κι ας μην έπινες κι ας μην κάπνιζες κι ας μην έζησες παρά για δυο παιδιά και μερικά εγγόνια. Και για να μείνεις ζωντανή να πρέπει να βρεις λεφτά να προκάμεις την αρρώστια γιατί στο Πολάκειο σύμπαν ώσπου ν' αποφανθεί το σύστημα για τη μέθοδο (κρυφά, δηλαδή, αν αξίζεις να ζήσεις) εσύ πρέπει να σκεφθείς πως απ' αυτήν την πετσοκομμένη σύνταξη ζουν άνεργη κόρη, δυο εγγόνια και...

Σίγουρα η περίπτωση, θα μου πει κανείς, είναι μία κι έχει κι άλλες χειρότερες, που δεν αντιμετωπίζονται στον χριστουγεννιάτικο καπιταλισμό χωρίς χορηγία και φιλανθρωπία. Πού να σκεφθεί ο Χριστιανός των ημερών τι σημαίνει «χορηγός της ζωής ημών, αμήν»... Ψάχνω να βρω πρόσωπα κι ονόματα που να μπορώ να τους πω Χρόνια Πολλά και να μην ακούγεται σαν ειρωνεία. Χρόνια Πολλά λοιπόν σ' όσους τα δικαιούνται, δηλαδή σε όλους, ακόμα κι αυτούς που είναι αργά για να συνειδητοποιήσουν ότι στο σύστημα της βαρβαρότητας δε χρωστάνε ούτε μια μέρα απ' τη ζωή τους, ούτε ένα φράγκο απ' τη δούλεψή τους, ούτε καν μια κατάρα για την επιλογή τους.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24-12-2016

ΤΟΥΜΠΟΡΟΣ

Η γενιά του περίμενε σας εύχεται ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας

Και η σκέψη μας συνεχήςˑ

αδιάκοπα και ασταμάτητα

κινάει το δέντρο της καρδιάς,

ξυπνάει του πόθου τα οράματα

και παίρνει δρόμο για την Άγναντα

Άγιες ημέρες έρχονται! Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα. Γιορτές που μας σημαδεύουν τη μνήμη. Κι όσο κι αν θέλουμε να τα ξεχνάμε, δεν μπορούμε. Η σύγκριση ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ αναπόφευκτη.

Ήμασταν, εκεί στα Τζουμέρκα η γενιά του περίμενε! Περίμενε και «Μούγκα στη στρούγκα». Εμείς, τα παιδιά, επαναλαμβάνω, του …περίμενε!

Αναμονή. Παραμονές Χριστουγέννων να πάρουμε παπ’τσάκια και καμιά κάλτσα, τι μας είχαν φάει τα τσιουρέπια. Τσίμπαγαν τα άτιμα, λες και είχαν αγκίδες ελατίσιες. Και ‘κει που πηγαίναμε να φορέσουμε, να δοκιμάσουμε κρυφά τις κάλτσες, άκουγες τη φωνή της μάνας:

Άσ’ τ’ν κάλτσα, και πήγαινε να γρουδιάσεις μέσα. Θα τις βάλεις ανήμερα του Χ’στού να πας στην εκκλησία. Πώς θα σε ποδέσω τότε; Με τα δάχτ’λα όξω θα πας;

Και περιμέναμε…

Τα Χριστούγενα! , μπας και πάρουμε κανένα βρακί, τι είχαμε βγάλει εκζέματα από εκείνες τις μπακούλες της Ούντρα. Είχαν πάνω τη στάμπα τους. Ούντρα αντί για Victoria's Secret

Κι αφού έφτανε η άγια μέρα των Χριστουγέννων εκεί να δει κανείς το δράμα. Με τι χαρά τρώγαμε τα κοψίδια. 

«Θα πνιγείς μωρέ διάολε, θα σ’ κάτσ’ στον καρδυλάγγο»

Στον καρδυλάγγο δεν μας κάθονταν. Άλλο χ’νέρ’ παθαίναμαν. Όταν τα τρώγαμε -μας είχε σκίσει η νηστεία της Σαρακοστής- «παθαίναμαν» τέτοιο τσιρλοκοπιό, που με το συμπάθιο μας ερχόταν να «χέ....ε όλο το χωριό». Δεν ξέραμε τότε τι θα πει γαστρεντερίτιδα.

Ήταν μέρες Χριστουγέννων που έκανα το περίφημο ταξίδι Άγναντα – Άρτα και τανάπαλιν. Ώρες ατέλειωτες μέσα σε εκείνα τα σαραβαλάκια. Γίδες, κατσίκες, πρατίνες και … επιβάτες, όλοι μαζί παστωμένοι. Ξεχάσαμε και τα ονόματά μας... Κοπελή, Νυφούλα, Κανούτα… Κι όταν φτάσαμε στον προορισμό μας Άρτα ή Άγναντα, άπαντες είχαμε μια όψη αλλαγμένη… Προβατοειδή!!!

Κι ερχόταν η Πρωτοχρονιά. Αχ, και πώς την περιμέναμε, να κονομήσουμε κανένα χαρτζιλίκι, όσο δυο χωνιά στραγάλια. Γι’ αυτό είχαμε φάει και τα δόντια. Και σε κείνα τα Κάλαντα δεν είχαμε αφήσει σπίτι για σπίτι, μαχαλά για μαχαλά, ώσπου αποκαρώναμε αργά το απόγευμα και απογοητευόμασταν σχεδόν καθολικά, μετρώντας τα κόπια μας που δεν έφταναν ούτε για δυο σοκολάτες. Ήμασταν ικανοί να βγούμε με το βρακί στο παζάρ’ για να δείξουμε ότι έχουμε καινούριο από ατόφιο ύφασμα και όχι από τις μπακούλες με το αλεύρι της Ούντρα. 

Και τώρα που μεγαλώσαμε τις γιορτές γιορτάζουμε την εξέλιξη, την τεχνολογία και την «ποιότητα ζωής», που καθορίζουν το νέφος, η ανασφάλεια και ο άνισος και βάρβαρος -εν πολλοίς- αγώνας για τον επιούσιο που τον καθορίζουν τα μνημόνια και τα επιβάλλουν οι «Σωτήρες» μας. 

Τι εξέλιξη Θεέ μου! Δώρα ανταλλάσσουμε στις γιορτές. Τι δώρα… Η ψυχοπάθεια σε συσκευασία δώρου. Τα δώρα θέλουν συναίσθημα. Εμείς, πλέον, ούτε αίσθημα μήτε συναίσθημα έχουμε. «Κι οι άνθρωποι στριμωχτήκανε φαμίλιες και φαμίλιες μέσα σε τούτα τα κουτιά, κοντά κοντά, πλάι πλάι, κι ούτε γνωρίζονται κι ούτε βλέπονται ούτε χαιρετιούνται, κι αντίς για δέντρα έχουν κεραίες τηλεοράσεων». Βοήθειά μας. 

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

romiazirou.blogspot.gr

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΑΝΟΥΣΗΣ

Οι οικοδόμοι θρηνούν τον πρόωρο και άδικο χαμό του Σωτήρη Μανούση, προέδρου του Συνδικάτου Οικοδόμων στα Γιάννενα

Σε τροχαίο δυστύχημα έχασε την ζωή του σήμερα τα ξημερώματα ο σύντροφος Σωτήρης Μανούσης 35 χρόνων, στέλεχος του ΚΚΕ, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων, υποψήφιος δήμαρχος με την «Λαϊκή Συσπείρωση» και αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων.

O σ. Σωτήρης βρήκε τραγικό θάνατο όταν στην προσπάθεια του να βοηθήσει τη σύζυγό του, το όχημα της οποίας είχε εκτραπεί παρασύρθηκε από άλλο όχημα το οποίο επίσης εξετράπη της πορείας του στο ίδιο σημείο.

Η πολιτική κηδεία του συντρόφου Σωτήρη Μανούση θα τελεστεί αύριο Δευτέρα 12 Δεκέμβρη, στις 2.00 μ.μ. στο Ροδοτόπι Ιωαννίνων.

Την οδύνη του για τον άδικο χαμό του συντρόφου εκφράζει η Τομεακή Επιτροπή Θεσπρωτίας - Ιωαννίνων του ΚΚΕ.

Σε ανακοίνωσή της αναφέρει:

«Η Τομεακή Επιτροπή Ιωαννίνων - Θεσπρωτίας του ΚΚΕ, όλο το Κόμμα μας και οι οργανώσεις της ΚΝΕ θρηνούμε τον πρόωρο και άδικο χαμό του συντρόφου μας Σωτήρη Μανούση.

Εκφράζουμε την βαθύτατη θλίψη μας στη γυναίκα του συντρόφισσα Κατερίνα Μπάκα, την κόρη του, τη μητέρα και τα αδέλφια του σε όλη την οικογένεια του.

Ο σύντροφος Σωτήρης γεννήθηκε το 1981 στο Ροδοτόπι Ιωαννίνων, τέκνο οικογένειας κομμουνιστών, εγγονός του Ζώη Δημήτρη, κομμουνιστή πολιτικού πρόσφυγα και γιος του Γιάννη Μανούση στέλεχος του ΚΚΕ, που μεγάλωσαν τον Σωτήρη με τα ιδανικά του Κόμματός μας.

Το 1995, σε ηλικία μόλις 14 χρονών, μαθητής Γ΄ Γυμνασίου, παίρνει τη θέση του στις γραμμές της ΚΝΕ, συμβάλλοντας με όλες του τις δυνάμεις στην ανασυγκρότησή της στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ΄90. Το 1999 φοιτά στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στο τμήμα “Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων”, στην πόλη του Αγρινίου. Στελέχωσε τα καθοδηγητικά όργανα της ΚΝΕ, ως μέλος του Συμβουλίου Περιοχής Βορειοδυτικής Ελλάδας, Γραμματέας Βορείου Τομέα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας και αργότερα Γραμματέας του Εργατικού Τομέα Ιωαννίνων.

Το 1999 έγινε μέλος του τιμημένου Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Το 2010 πέρασε εξολοκλήρου στη δουλειά του Κόμματος, συμβάλλοντας με όλες του τις δυνάμεις στην οργάνωση της εργατικής τάξης του Νομού μας, στα δύσκολα χρόνια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Οικοδόμος στο επάγγελμα, διατέλεσε Γραμματέας της ΚΟΒ Κατασκευών Ιωαννίνων. Ως και σήμερα ήταν μέλος της Τομεακής Επιτροπής Ιωαννίνων - Θεσπρωτίας και μέλος της ΕΟΕ της Επιτροπής Περιοχής Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας.

Υπηρέτησε με σεμνότητα και αυταπάρνηση το ταξικό, εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα στο Νομό. Ήταν πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων και συναφών επαγγελμάτων του Νομού Ιωαννίνων, μέλος της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων από το 2010 και αντιπρόεδρος του από το Μάιο του 2015. Τέλος, διατέλεσε και Δημοτικός Σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο της "Λαϊκής Συσπείρωσης" στο δήμο Ζίτσας.

Έδωσε όλες του τις δυνάμεις, από κάθε θέση ευθύνης, για την υπόθεση του Κόμματος. Για την επαναστατική απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της μισθωτής εκμετάλλευσης, για μια κοινωνία σοσιαλιστική - κομμουνιστική.

Σύντροφε μας Σωτήρη, ο χαμός σου αφήνει τεράστιο κενό. Σου δίνουμε κομμουνιστική υπόσχεση να συνεχίσουμε, ακόμη πιο αποφασιστικά, στον δρόμο που πορευτήκαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Να κρατήσουμε ζωντανό το παράδειγμά σου.

Την οδύνη του για τον άδικο χαμό του συντρόφου Σωτήρη Μανούση εκφράζει το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων.

Σε ανακοίνωση του αναφέρει:

«Το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων θρηνεί το χαμό του συναδέλφου Σωτήρη Μανούση που σκοτώθηκε σήμερα τα ξημερώματα.

Ο Σωτήρης ήταν μέλος της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου την τριετία 2010-2013 και από το Νοέμβριο 2014 μέχρι το Μάιο του 2016. Από τις ενδιάμεσες εκλογές του Εργατικού Κέντρου το Μάιο του 2016 και μέχρι σήμερα ο Σωτήρης κατείχε τη θέση του Αντιπροέδρου του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων. Μέλος της Διοίκησης του συνδικάτου οικοδόμων από το 2010 και πρόεδρος του Συνδικάτου οικοδόμων από το 2015 μέχρι σήμερα.

Η Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου αποχαιρετά τον πρωτοπόρο αγωνιστή με τα λόγια από τη δική του ομιλία στην απεργιακή συγκέντρωση της Παρασκευής 8 Δεκέμβρη 2016:

“Συνάδελφοι, καμία απογοήτευση, κανένας εφησυχασμός. Δεν ταιριάζει στους εργάτες να περπατάνε με σκυμμένο το κεφάλι. Εμείς είμαστε η κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, εμείς έχουμε και το δίκαιο και τη δύναμη να ανατρέψουμε την κατάσταση.

Διέξοδος, ελπίδα και προοπτική υπάρχει. Βρίσκεται στο δρόμο που οδηγεί στη σύγκρουση με το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα που γεννά φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, το δρόμο που οδηγεί στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, στην εργατική - λαϊκή εξουσία”».

902  -ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΓΕΝΑΣ

Γιάννης Βαγενάς, ζωντανή η μνήμη του

Αν δεν πεθαίνουν οι νεκροί στη μνήμη μας είναι γιατί το πέρασμά τους από τη ζωή τους κρατάει ζωντανούς.

Τα βήματα του Γιάννη Βαγενά, πάτησαν στους δρόμους του αγώνα για καλύτερη ζωή, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φτωχούς και δυστυχισμένους, με το λαό να ορίζει το παρόν και το μέλλον του, για μια κοινωνία σοσιαλιστική-κομμουνιστική.

Γεννήθηκε το 1937 στην Κυψέλη (Χώσεψη) της Άρτας από φτωχή εργατο-αγροτική οικογένεια και κατάφερε να σπουδάσει  δάσκαλος μέσα σε μεγάλες στερήσεις. Ο Γιάννης Βαγενάς έμεινε στην Ιστορία ως ο ανυποχώρητος δάσκαλος που αγωνίστηκε για την αποχουντοποίηση της εκπαίδευσης. Κορυφαία στιγμή του αγώνα αυτού υπήρξε η πολυήμερη απεργία πείνας του τον Ιούνη του 1975, που συντάραξε το πανελλήνιο και αγκαλιάστηκε από το λαό της Κοκκινιάς και το λαϊκό κίνημα.

Ο κομμουνιστής Γιάννης Βαγενάς από τις γραμμές του ΚΚΕ αγωνίστηκε για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, είτε σαν εκπαιδευτικός, είτε σαν συνδικαλιστής (διετέλεσε γραμματέας της ΔΟΕ από το 1987 έως το 1991), είτε σαν σχολικός σύμβουλος, είτε σαν δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο της Νίκαιας (από το 2006) κι αντιδήμαρχος Παιδείας και πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου.

Ο Γιάννης Βαγενάς έχαιρε αναγνώρισης και εκτίμησης ανάμεσα στους φίλους, τους συντρόφους του αλλά και στους αντιπάλους. Το παράδειγμά του εμπνέει αυτούς που παλεύουν σήμερα για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλα τα παιδιά,  δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και της κοινωνίας, την ανατροπή της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου, για σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Δεν τον ξεχνούν όσοι τον γνώρισαν στις σχολικές αίθουσες, στις συνεδριάσεις, στο πεζοδρόμιο, όλοι όσοι αγωνίστηκαν μαζί του από το ίδιο μετερίζι, αλλά και όσοι  τον συνάντησαν στα καφενεδάκια της Χώσεψης, στα λημέρια των απόδημων Ηπειρωτών, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές εκδηλώσεις της ζωής.

Ο Γιάννης Βαγενάς «έφυγε», σαν σήμερα, στις 7 Δεκέμβρη του 2011. Πέντε χρόνια μετά το θάνατό του η μνήμη του παραμένει ζωντανή.

Τετάρτη 7 Δεκέμβρη 2016.

Διαβάστε:

         

Ο δάσκαλος που δίδαξε δημοκρατία. Η απεργία πείνας του Γιάννη Βαγενά το 1975

Ένας χρόνος χωρίς τον Γιάννη Βαγενά

Ο δάσκαλος!

Αναρτήθηκε από Οικοδόμος

ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ

Η θεατρική παράσταση "Ηπειρώτισσα Γυναίκα", του Χρίστου Τούμπουρου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016 στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας.

Γράφει ο Χρίστος Τούμπουρος

Σας περιμένω όλους. 

Φίλες και φίλοι

«Για να γνωρίσουμε τον ελληνικό εαυτό μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται η ψυχοπνευματική μας προσωπικότητα. Από πού ερχόμαστε. Ποιες είναι οι ρίζες μας. Πώς φτάσαμε νά ‘μαστε εδώ που είμαστε. Ποιες είναι οι δυνάμεις μας και ποιες οι αδυναμίες μας. Τα ήθη και τα έθιμά μας. Οι γιορτές και τα πανηγύρια μας. Και πού πηγαίνουμε…»

Με λίγα λόγια πρέπει να έχουμε μνήμη. Η μνήμη, η ικανότητα αυτή του νου, να συγκρατεί γεγονότα, παραστάσεις, προηγούμενες εμπειρίες και να τα ανακαλεί με το κατάλληλο ερέθισμα. Έτσι, για να μαθαίνουν και οι νεότεροι. 

Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει οι μεγαλύτεροι να θυμούνται. Αυτή τη θύμηση θα ανασκαλίσουμε στην Καλλιθέα με το σεβασμό που θα αποδώσουμε στην Ηπειρώτισσα μάνα, στο αιώνιο σύμβολο ζωής, άδολης αγάπης, ανιδιοτελούς προσφοράς και θυσίας. Θεμέλιο της οικογενειακής, κοινωνικής και εθνικής συνοχής. 

Η Ηπειρώτισσα μάνα που στην πλάτη της κράτησε ατόφια ολόκληρη την Ήπειρο.

Επειδή το θέατρο είναι μικρό, καλό είναι όσοι /ες επιθυμούν να παρακολουθήσουν την θεατρική παράσταση "Ηπειρώτισσα Γυναίκα", να προμηθευτούν Προσκλήσεις.

Παραθέτω ένα διάλογο από το 1ο Επεισόδιο

Μάνα: Δε σε βλέπω καλά παιδάκι μ’. Δε σε βλέπω καλά Ρινούλα μ’. Εγώ είμαι η μάνα σ’, δε με ξεγελάς. Αλλού είν’ το μυαλό σ’. Περπατάει, πολύ περπατάει. 

Ρίνα: Ουχού, μωρ’ μάνα. Τι είν’ αυτά που λες. Μια χαρά είμαι. 

Μάνα: Δε με ξεγελάς εμένα. Αγκούσα, μεγάλ’ αγκούσα έχ’ς. Γιατί παιδί μ’;

Ρίνα: Να, το κέντημα αυτό, μάνα, είναι δύσκολο. Θέλ’ διπλή σταυροβελονιά. Χρειάζεται μεγάλ’ προσοχή. 

Μάνα: Το ξέρω, το ξέρω. Διπλή σταυροβελονιά, μεγάλ’ προσοχή, όπως με μεγάλ’ προσοχή κοίταγες και τον ομορφονιό, χτες απ’ το παράθυρο. Λες κι ‘γω κοιμόμουν. Αχ, η μάνα είναι πάντα ξύπνια. 

Ρίνα: Τι λες μάνα. Ποιον ομορφονιό. Δεν ξέρω εγώ τίποτις. Για ποιον λες; 

Μάνα: Αυτόν που έλιωσε τα παπούτσια του κάτ’- απάν’ , κάτ’ - απάν’, όξω απ’ την αυλή μας στη δημοσιά, μπας και βγει η Ρίνα μ’ να πάει με τ’ βαρέλα για νερό. 

Ρίνα: Δεν ξέρω τίποτε μάνα. 

Μάνα: Και καλά κάν’ς να μην ξέρ’ς. Μη το μάθ’ ο πατέρας σ’ , και τότε…

Ρίνα: Τότε;

Μάνα: Τότε, μωρή φουκαριάρα, θα σ’ κρεμάσ’ το τομάρ’ στ’ν σ’κιά. 

Δε γλιτών’ς με τίποτις. Θα σε σφάξ’ κακομοίρα μ’. 

Ρίνα: Γιατί εγώ, μάνα, δεν έχω λόγο; 

Μάνα: Α, πα, πα. Τι λόγο. Αυτό μας έλ’πε τώρα. Λόγο; Θα σ’ βρούμε εμείς ένα καλό παιδί, να παντρευτείς, να κάν’ς φαμπλιά. 

Ρίνα: Όχι, θα πάρω αυτόν που θέλω. 

Μάνα: Δεν θέλ’ς. Ακούς, δεν θέλ’ς. 

Ρίνα: Μάνα, τι είμαι εγώ; 

Μάνα: Ό, τι ήμουν κι εγώ. 

Ρίνα: Τι ήσουν εσύ; Δεν ήσουν άνθρωπος να θέλ’ς, να ποθείς; 

Μάνα: Α, πα, πα. Ζουρλάθ’κε το παιδί μ’. Από πού κι ως πού μωρέ φουτοκαμένο η γ’ναίκα να θέλ’ και να ποθεί; Άλλοι ήθελαν γι’ αυτήν. Αλλά, για πες μου, ποιος είν’ ο λεγάμενος; Μήπως είν’ ο Μήτρος τ’ς Θανάσαινας; 

Ρίνα: Α, πα, πα. Τι, είν’ αυτά που λες μάνα; Αυτός είναι καραφάνταλος. Σκελετός, σκέτο φάντασμα. 

Μάνα: Μήπως είν’ ο Ντίνος ο Πανωχωρίτ’ς; 

Ρίνα: Α, καλά. Αυτός είν’ ντιπ κακομάνταλος. Ε, για πέταμα μ’ έχ’ς; Άμα είν’ αυτός να μην καλοσκαιρίσω άντρα. Στο ράφ’ να μείνω. 

Μάνα: Δεν π’στεύω να είν’ εκείνος ο χαμχούιας, ο γιος του ντελάλ’;

Ρίνα: Ούι ούι μάνα μ’. Αυτός είναι νερλιασμένος, χαλδούπας. Τι να πάρω απ’ αυτόν; Πατσιάδες και κλιές φουσκωμένες. Να μ’ λείπ’. 

Μάνα: Ε, μωρέ ζαλουταραμένο, καμτσίκ’ που θέλ’ς. Νομίζεις πως θα με ξεγελάσεις. Γελιέται μωρή η μάνα. Αμ, δεν γελιέται.

Ρίνα: Αφού δεν πιστεύεις σ’ ό,τι σου λέω μάνα. 

Μάνα: Δεν πιστεύω, γιατί ξέρω.

Ρίνα: Τι ξέρ’ς μάνα; 

Μάνα: Εκείνος ο Γιώργος τ’ Αλέξ’ κάθε μέρα πηγαίν’ κάτ’ απάν’-κάτ’ απάν’ κι όλο κ’τάει κατά δω, κι όλο ξερογλείφεται. 

Ρίνα: Δεν ξέρω εγώ τίποτε μάνα. Άντρας είναι, γιατί να μην κ’τάει.

Μάνα: Ο ένας σ’ βρωμάει, ο άλλος σ’ ξινίζ’. Αυτός μόνο είναι άντρας και να κ’τάει. Ε, ρε θα μας βαρέσουν νταϊρέδες. Σε είδα στο παραθύρ’ . Σαν τ’ν γάτα που νιουρίζ’. 

Ρίνα: Εγώ μάνα, εγώ… Να, κάνω σταυρό.

Μάνα: Λέγε, δεν άκ’σα. Αυτός δεν είναι;

Ρίνα: Θα βάλ’ς τ’ν γάστρα μάνα; Σώθ’κε η φωτιά.

Μάνα: Θα γαστρίσω εσένα. Δεν θα με καν’ς σουργούν’ σ’ όλο το χωριό. 

Ρίνα: Εμένα, μάνα ένας άντρας μ’ πρέπ’ κι έναν…

Μάνα: Ποιον;

Ρίνα: Να, δεν λέω…

Μάνα: Ο Γιώργος είν’ παλληκάρ’. Λεβέντ’ς. Ψηλός, όμορφος, νταβραντισμένος, αληθινός άντρας. 

Ρίνα: Σαν να τά ‘λεγα εγώ μάνα. 

Μάνα: Μπα, δεν το βλέπω να σε θέλ’. 

Ρίνα: Πώς δεν με θέλ’ μάνα. Δεν τον βλέπ’ς. Κάτ’-απάν’, κάτ’-απάν’, κάθε μέρα. Μου τόπε στ’ν βρύσ’. Μάνα έχουμε κουβέντα. 

Μάνα: Κουβέντα; Το β’νό απ’ τ’ν πόλ’ είναι πολύ μακριά. Δεν είναι μια χαψιά τόπος. Κάτσε ήσυχα. Δεν κλώθεται έτσ’ το νήμα. Θέλ’ δ’λειά τ’ αδράχτ’ Ρηνούλα. Δ’λειά. Πολύ δ’λειά. 

Ρίνα: Μάνα, να πάω στ’ν βρύσ’ για νερό; Μπαγιάτεψε τ’ άλλο. 

Μάνα: Να κάτσεις εκεί που είσαι. Έχουμε νερό. Ο Γιώργος έφ’γε το πρωί για τ’ν πόλ’. Αύριο θάρθ’. 

Ρίνα: Αχ, μωρ’ μάνα. Όλα τα καταλαβαίν’ς.

Μάνα: Όλα τα καταλαβαίνω κι όλα πρέπει να τα καλύψω. Ανεμοδάρτ’ς η μάνα. 

Ρίνα: Μάνα, να πάω να δω τ’ν φωτιά;

Μάνα: Τράβα, κοίτα μην πας στ’ν βρύσ’.

Ρίνα: Γιατί, αφού ο Γιώργος δεν είν’ εδώ.

Μάνα: Γιατί έχ’ ο γάτος ένα αφτί. Άσ’ τα πονηρά. Δε λέω τόσο σούλ’ψε;

romiazirou.blogspot.gr

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Το αδύνατο έγινε δυνατό

1. Η «γνωστή» δημοσιογραφία ανθεί όσο καμία άλλη επιχείρηση. Μιλώ για τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους εκείνους που υπηρετούν άκριτα κάθε εξουσία. Θυσιάζοντας κάθε ηθική στο βωμό του ωφελιμισμού, οι λεγόμενοι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» ξεπέφτουν στην παραποίηση των γεγονότων. Δεν απομένει στο τέλος παρά η σκιά της αλήθειας, κι αυτή ανάλογα με την τσέπη του αφεντικού, που δεν διαλέγει προσόντα, αλλά χαρακτήρες ικανούς να σπρώξουν με θαυμάσια ακρίβεια τους πολίτες από τη μία πτώση στην άλλη. Περήφανοι και παραφουσκωμένοι, οι «χαρακτήρες» έχουν συμφιλιωθεί με τον εαυτό τους στο ρόλο του τηλεοπτικού ιεροεξεταστή. Ανάλογα με την επικαιρότητα, ο ιεροεξεταστής κρίνει ζώντες και νεκρούς, όπως συνέβη αυτές τις μέρες με το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο. Η μεγαλοφυΐα, οι αρετές και η αφοσίωση του ηγέτη της Κούβας στην Επανάσταση δεν ικανοποίησαν στοιχειωδώς τους Φιλισταίους, που συναγωνίζονταν σε ρεσιτάλ δουλικότητας και συκοφαντίας.

2. Ο Φιντέλ πέτυχε μια Επανάσταση που μας αφορούσε άμεσα, είχε ευεργετική επίδραση στη ζωή μας, κυρίως όσων διέσχιζαν την εφηβεία εκείνους τους χρόνους. Προσθέστε και τη μορφή του Τσε και θα καταλάβετε πόσο τους χρειαζόμασταν σαν μια ακόμη ώθηση στο κίνημα. Ηταν κάτι που έγινε σε απόσταση αναπνοής από τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, και η επιτυχία σάρωσε τους παραμυθιασμένους ονειροπόλους, γιατί απέδειξε για πρώτη φορά σε εκείνες τις μαύρες δεκαετίες ότι η επανάσταση είναι πράξη. Η πραγματικότητα ανακάτεψε μέσα της το μύθο, το απίθανο με το πιθανό και κυρίως το αδύνατο με το δυνατό. Είναι δε τόσο ψηλά οι μορφές αυτές αποτυπωμένες στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που με μια μόνο ματιά αντιλαμβάνεσαι την ένδοξη αυτή εποχή. Δεν είναι ανάγκη να διαβάσεις αναλύσεις για την κουβανέζικη Επανάσταση. Τα ποιήματα που έγραψε ο Τσε για τον Φιντέλ είναι ό,τι πρέπει για να καταλάβεις πώς συντελέστηκε αυτό το θαύμα.

3. Η απόπειρα διασυρμού του Φιντέλ περιλαμβάνει διαπιστώσεις του τύπου: φορούσε πανάκριβα ρολόγια, είχε αναρίθμητες γυναίκες συντρόφους, είχε αναγνωρίσει όλα τα παιδιά του ή όχι κ.τ.λ. Πόση φθήνια από ανατριχιαστικές μετριότητες, ανθρωπάρια τού «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», οι οποίοι πιστεύουν πως θα πείσουν τον κόσμο να καταδικάσει την κουβανέζικη Επανάσταση διαβάλλοντας τον ηγέτη της. Ανθρωποι εθισμένοι στην εξουσία, οι οποίοι έχουν προσώρας τη δύναμη να παραποιούν τεχνηέντως ή να αποκρύβουν τα γεγονότα, δεν συνειδητοποιούν ωστόσο ότι είναι αναλώσιμοι, όπως τόσοι άλλοι προγενέστεροί τους. Και, αντί για τα χρυσά μετάλλια για τις υπηρεσίες που έχουν προσφέρει, έρχεται η ανεργία, η μητέρα όλων των μαχών, και τους βάζει να στοιχηθούν μαζί με τους κοινούς θνητούς. Εφτασε η ώρα για την ανάγνωση της ζωής όπως ακριβώς είναι και όχι όπως οι ίδιοι τη μετέδιδαν.

4. Το μεγαλύτερο δώρο της Επανάστασης ήταν ο θαυμασμός που προκάλεσε. Ακριβώς αυτό που λείπει από τον δυτικό κόσμο, τον γεμάτο φθόνο, όπου ο ένας δείχνει τον άλλο - η αρχή των δεινών μας. Ο φθόνος τείνει να γίνει διαδεδομένη συνήθεια, γιατί εύκολα ο καθείς εναποθέτει την υπόθεσή του στη συκοφαντία. Και αυτή τον μετατρέπει σε θύμα, κυρίως κάθε εξουσίας, που παλεύει να είναι αποτελεσματική για τα συμφέροντα της γνωστής τάξης. Ο θαυμασμός τιμά το πνεύμα, που γεννά πράξεις ενάντια σε κάθε κυριαρχία και δεσποτισμό. Ο θαυμασμός αντιτίθεται στον εγωισμό και τη ματαιοδοξία, είναι ανεπιτήδευτος και ελεύθερος όπως ο Τσε. Ο Τσε θα μπορούσε να είχε πολεμήσει οπουδήποτε, ακόμα και στο πλάι του Δημοκρατικού Στρατού, γιατί ήταν μαρξιστής επαναστάτης και θαύμαζε όλο τον κόσμο. Οι κινήσεις του είναι κινήσεις ενός ποιητή που προορίζεται να μας κάνει μάρτυρες του μόνου σκανδάλου που έχει αξία: της ανατροπής της αστικής κοινωνίας.

5. Στην προσπάθειά τους να εμφανίσουν μέσω του θεάματος στην υφήλιο έναν Φιντέλ Κάστρο άπληστο τύραννο, κατάφεραν ακριβώς το αντίθετο. Γιατί είναι καλή η επίδειξη χειραγώγησης, αλλά τουλάχιστον ας γίνεται ήπια και με σεβασμό στον νεκρό. Ολα αυτά τα εξαιρετικά γελοία που ακούσαμε από την παγκόσμια εξουσία γεννούν και δημιουργούν απόλυτους χαρακτήρες στο πλαίσιο κάθε κινήματος, των οποίων η κρίση θα γεννήσει την ανυπακοή απέναντι στην τάξη που πίστεψε αφελώς, μέσα στον παρασιτισμό της, ότι δεν υπάρχουν όρια.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 4-12-2016

ΚΑΝΕΛΛΗ

Νανοκλίκ - Νανορόκ!

Κοιτάω τη φωτογραφία και χάσκω. Είναι μια παλάμη ανδρική, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακή και στη γουβίτσα στο κέντρο της στέκεται πάνω σε τέσσερα λιλιπούτεια ποδαράκια, σε μέγεθος δαχτυλήθρας για το μικρό δάχτυλο λεπτεπίλεπτου γυναικείου χεριού, ένα nanodrone! Πρόκειται, λέει, για το μικρότερο τηλεκατευθυνόμενο σκαφίδιο που φέρει κάμερα και μπορεί να το χειριστείς απ' το κινητό σου. Είναι ο μεγάλος αδερφός της κωλότσεπης του καθενός. Δεν είναι στρατιωτικό γκάτζετ, σαν τις κατασκοπευτικές κάμερες - μύγες - κουνούπια που καταγράφουν το στόχο για να βομβαρδιστεί στη μέση π.χ. της Σαουδαραβικής ερήμου με τον πιλότο - πυροβολητή σε κάποιο υπόγειο μπούνκερ στις ΗΠΑ. Είναι εμπόρευμα με βαθιά «εκπαιδευτική αξία», ικανό να φέρει πολλά λεφτά στον κάτοχό του, καθώς θα μπορεί αυτός να βλέπει εκεί που δεν βλέπουν οι άλλοι. Λόχου χάρη ο αρχιτέκτονας στον γκρεμό για να χτίσει ασφαλές αυθαίρετο ξενοδοχείο, η δασκάλα του καλού σχολείου για να καταγράφει τους μαθητές της, όταν τους αφήνει μόνους να γράψουν διαγώνισμα δίκην τεστ εντιμότητας κι εμπιστοσύνης, ή ο έμπορος ηρωίνης για να κατασκοπεύει τους πελάτες του και να καταρτίζει ακριβές παραγγελίες.

Το nanodrone είναι μια τεχνολογική πραγματικότητα. Καινοτομία. Αργά ή γρήγορα θα πωλείται σε τιμή προσιτή, λίγο πάνω - λίγο κάτω απ' αυτήν ενός έξυπνου τηλεφώνου, κι όποιος δεν έχει συναντήσει τον προκάτοχό του, λίγο μεγαλύτερο, δεν ξέρει τι χάνει. Οπως τα 'χασα εγώ σε εκκλησία που ετελείτο μυστήριον και το drone του φωτογράφου, σαν κακομούτσουνο παχουλό εξαπτέρυγο πέταγε και λικνιζόταν απ' τον τρούλο κι ανάμεσα στα κρεμαστά καντήλια, παρκάριζε στον πολυέλαιο του ναού κι εγώ ευχόμουν να το δω να προσγειώνεται μαζί με τα στέφανα στα κεφάλια των νεονύμφων. Ασε που με τα τόσα κινητά στα χέρια των θεατών του μυστηρίου, δεν ήξερες ποιος είναι ο φωτογράφος και σε ποιο σάιτ θα έβλεπες τη μούρη σου να κλέβει το παγκάρι των εντυπώσεων...

Για την ώρα, το ελάττωμα του μη στρατιωτικού νανοζουζουνιού είναι ότι δεν ακούει. Δεν καταγράφει και τον ήχο. Το στρατιωτικό ξαδερφάκι του τα κάνει όλα. Οπότε, εκεί που έχασκα είπα να κλείσω το στόμα μου, μη και καταπιώ ένα απ' αυτά και τραβήξει και φωτογραφίες από τα γυρισμένα μου άντερα καθώς άκουγα το Ελευθερία ή Θάνατος κι έψαχνα να βρω Ισπανούς κονκισταδόρες (κατακτητές) στην πολιορκία του Μεσολογγίου, σε μια Ιστορία που γίνεται ταχύτατα καζίνο.

Δεν είναι επιστημονική φαντασία. Ούτε υποκειμενική θεώρηση της τεχνολογίας. Εκεί που ξεκίναγε παγκόσμια εκστρατεία πριν από μερικά χρόνια από δημοκράτες ανθρώπους εναντίον των εγκλημάτων των μη επανδρωμένων στρατιωτικών σκαφών (pretadors) οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής πολέμου, σαν τους δισεκατομμυριούχους και της φρέσκιας και των προηγούμενων αμερικανικών κυβερνήσεων, είπαν να δώσουν και στο λαουτζίκο τα νανάκια - εκβιαστές συλλέκτες εικόνων, για να παίζουν το παιχνίδι της... εξουσίας! Κι έτσι οι σκοτεινοί κάτοχοι του ρέοντος αίματος, οι έμποροι της σάρκας των ανθρώπων μένουν απερίσπαστοι και κάνουν οικονομία με αόρατα, ανεντόπιστα τηλεφωνικά κέντρα, όπου καλείς τη μάνα σου και βγαίνει μαζί κι η θεια σου κι ο μπατζανάκης σου κι ο γιος σου ο μετανάστης στη Γερμανία. Χαμογελάτε διαρκώς για να μη βγείτε μουτρωμένοι στο κλικ του μέλλοντός μας που αντικατέστησε το ροκ...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 4-12-2016

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Στη μάχη για την προετοιμασία της σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

Κάλεσμα του ΠΑΜΕ για μέρα πανελλαδικής συζήτησης στους χώρους δουλειάς την Τρίτη 6/12

Μέρα πανεργατικής απεργίας για όλους τους εργαζόμενους, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, είναι η Πέμπτη 8 Δεκέμβρη, με τα Συνδικάτα, τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ να εντείνουν τη δράση για την επιτυχία της.Με τις πρωτοβουλίες που οργανώνουν, καλούν τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν μαζικά στην απεργία και τις συγκεντρώσεις, να απορρίψουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης - κουαρτέτου - κεφαλαίου, καθώς και το ήδη θεσμοθετημένο αντεργατικό οπλοστάσιο, να περάσουν στην αντεπίθεση διεκδικώντας την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών τους και την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Μέρα πανελλαδικής συζήτησης στους χώρους δουλειάς η Τρίτη

Στην κατεύθυνση αυτή, το ΠΑΜΕ καλεί με ανακοίνωσή του τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες ενημέρωσης των εργαζομένων για την επιτυχία της απεργίας, καθιστώντας την Τρίτη 6 Δεκέμβρη μέρα πανελλαδικής συζήτησης με τους εργαζόμενους.
«Μπροστά στη μάχη για την επιτυχία της πανεργατικής - πανελλαδικής απεργίας στις 8 Δεκέμβρη», αναφέρει, «καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να δυναμώσουν τις πρωτοβουλίες τους, την παρέμβασή τους στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Να μη μείνει εργαζόμενος που δε θα πάρει την ανακοίνωση των σωματείων, που δε θα ενημερωθεί για τα νέα μέτρα και τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, της μεγαλοεργοδοσίας, της ΕΕ.
Στο πλαίσιο αυτό, καλούμε τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες, τα Συνδικάτα να πάρουν μέτρα προετοιμασίας και να προχωρήσουν ενιαία σε οργανωμένη παρουσία στα εργοστάσια, σε εργασιακούς χώρους του κάθε κλάδου την Τρίτη στις 6 Δεκέμβρη, αξιοποιώντας όλες τις μορφές παρέμβασης, με εξορμήσεις, με συσκέψεις, με συζητήσεις στο διάλειμμα, στο σχόλασμα, στην αλλαγή των βαρδιών (...) Να πάρουμε όλα τα μέτρα για να νεκρώσουν τα πάντα στις 8 Δεκέμβρη. Κανείς στη δουλειά!».
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ