Ο ... μίτος
Η... Αριάδνη»
πέρασε, έκανε στάση, θέρισε ζωές και υγεία και ξεχαρβάλωσε το μύθο
αφήνοντάς τον χωρίς μίτο. Στο Μινώταυρο της πολιτικής της ελεύθερης
αγοράς, θυσιάζονται πάντα σε τέτοιου φριχτού καιρού γυρίσματα και
άνθρωποι αλλά και ανθρωπιά. Προσπαθούσα ώρες να εξηγήσω σε νιούτσικο κι
απονήρευτο νεαρό, πώς η περίφημη και συνάμα διαβόητη ανωτέρα βία, που
όταν ασκείται απ' τη φύση μπορεί να μοιάζει με τον απειλητικότερο και
πιο επικίνδυνο εχθρό, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνον με παιδεία,
επιστημοσύνη κι οργανωμένη κοινωνία σε άλλο από το ψευδοαλληλέγγυο
ψευδοδημοκρατικό σύστημά μας. Οπου και μόνον η εξαίρεση ατομικών
αυτοθυσιών, επιβεβαιώνει ότι είναι κανόνας εκείνο το άθλιο, συνθλιπτικό
διαπιστωτικό «ρητό» που λέει σε κάθε συμφορά «όπου φτωχός κι η μοίρα
του». Κι άντε να καταλάβεις τι σημαίνει φτωχός, αλλά μοίρα; Ποιος την
καθορίζει, αν δεν την βαστάς στα χέρια σου απ' την υγεία ως την
αρρώστια, απ' την άγνοια ως την εκπαίδευση, απ' το μόχθο ως την αμοιβή,
απ' το όνειρο ίσαμε την πραγματικότητα; Ακουσα κι ένα περισπούδαχτο του
αστικονομικού πολιτισμού «ουδείς υποχρεούται στο αδύνατο», που ναι μεν
σηκώνει πολλή συζήτηση σε επίπεδο κοινού νου, αλλά προσφέρεται και
περιφέρεται ως εξοικείωση με την εύκολη, τη ρητορική δικαιολογία, που
περιορίζει την ευθύνη του ενός απέναντι στον άλλον στη συμβατική
«κανονικότητα». Το εύκολο είναι να τσακωθούν οι μετεωρολόγοι για τον
ορισμό των καιρικών φαινομένων ως ιστορικών. Το δύσκολο, η επισήμανση
ότι εκτός απ' τις ανύπαρκτες ή και ελλιπείς υποδομές αυτό που λείπει
είναι χέρια, άνθρωποι στη δουλειά, στη δούλεψη των ανθρώπων κι όχι οι
λιγότεροι δυνατοί προς μείωση του κόστους και αύξηση των κερδών.
Σε
ποιο νησί επαρκούν οι δομές και οι υποδομές για όλο εκείνο το διάστημα
του χρόνου που δεν το απολαμβάνουν οι τουρίστες των μαζικών πακέτων υπ'
ευθύνη τους ως ταξιδιώτες; Τίνος ευθύνη αλλά και τίνος απαίτηση είναι η
απρόσκοπτη ηλεκτροδότηση σε μια χώρα που καυχιέται ότι μπορεί και να
εξάγει ρεύμα; Ποια διατροφική επάρκεια πληθυσμού καλύπτουν μόνον οι
θηριώδεις αλυσίδες σουπερμάρκετ; Στη διαλεκτική του τρόμου, της
μασκαρισμένης πίσω απ' την αδυναμία πρόβλεψης μοιραία κι άβουλη απόσειση
ευθυνών, κάθε φορά σκέφτομαι κι επικαλούμαι την οργανωμένη απομάκρυνση
κι εν τέλει το σώσιμο του πληθυσμού σε περίπτωση π.χ. τυφώνα, στην Κούβα
και ...αλλού. Εκεί που τα μέσα είναι απείρως περισσότερα, αλλά σε
απείρως λιγότερα χέρια «συμφέροντος». Κι ακούω στην τηλεόραση πως στη
Γαλλία εξαντλήθηκαν γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, οι εργαζόμενοι
δηλαδή, από την έξαρση της προαναγγελθείσης εποχικής γρίπης των μη
δωρεάν εμβολίων... Τώρα. Σ' αυτόν τον αιώνα. Οχι στον μεσαίωνα. Στην ΕΕ.
Τα ίδια και στην Ισπανία. Και να εξαγγέλλονται μέτρα, όπως η αναβολή
προγραμματισμένων χειρουργείων ακόμη και για καρκίνο, για να εξευρεθούν
χώροι και ανθρώπινοι πόροι. Αλλά ξέχασα. Θα κατέβει ο θεός της Ελλάδας
στη Λάρισα και θα σώσει τους τετρακόσιους ασθενείς μιας μόνον μέρας στο
εκεί νοσοκομείο, σαν δώρο για το θέαμα που του πρόσφεραν οι καβγάδες
πρώην και νυν αρμοδίων υπουργών για τον αριθμό νεκρών επί των ημερών
τους...
Το
πιο επικίνδυνο απομεινάρι κάθε καταστροφικού χιονιά, λοιμού, λιμού,
σεισμού και καταποντισμού που λέγαμε και στο πανεπιστήμιο, είναι η
συστηματική εκπαίδευση του πληθυσμού στην αντίληψη «ο σώζων εαυτόν
σωθήτω». Η εξατομίκευση της μοίρας. Το πολιτικό εμπόριο μεμονωμένων
περιστατικών ηρωισμού και αφιλοκερδούς βοήθειας σε αδύναμους, για να
καλυφθεί το αβάσταχτο κόστος του ΦΠΑ που επιβάλλεται σε κάθε απόπειρα
επιβίωσης. Η διαρκής επιβεβαίωση ότι η λαϊκή κοινωνική οργάνωση είναι
είδος πολυτελείας, πολιτική ουτοπία που κοστίζει ακριβότερα απ' την
ελευθερία που προσφέρει το «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα».
Κι
έτσι θα φύγει το απειλητικό λευκό, η λάσπη κι η πλημμύρα θα ξεχαστούν
με συνεπή υπευθυνότητα απ' τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας μόλις σκάσει ο
ήλιος και βελτιώσει τη... μοίρα προσωρινά. Θα μείνει να ριζώνει στο
έδαφος της ανημπόριας του κακού μας φετινού καιρού, εκείνη η
δηλητηριώδης αποτίμηση της «σωτηρίας» ενός ώριμου Ελληνα που δήλωσε με
δημοκρατική θρασύτητα στις κάμερες, «ας είναι καλά τα παιδιά (πλήρωμα
σούπερ πούμα) που μας απεγκλώβισαν. Μας φέραν σ' ένα ξενοδοχείο. Αλλά τα
έξοδα θα τα πληρώσουμε απ' την τσέπη μας, ενώ για τους πρόσφυγες είναι
τζάμπα!...». Αυτό το «θύμα» του καιρού ποιος το σώζει;
Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 15-1-2017
