Τ' απομεινάρια μιας διαφήμισης
Σπάνια
μπερδεύεται, λόγω επαγγελματικής εμπειρίας και όχι διαστροφής, στο δικό
μου το μυαλό η τηλεοπτική εικονική πραγματικότητα με αυτή καθαυτή την
πραγματικότητα της ζωής. Θες επειδή απ' την εποχή της μαυρόασπρης
εικόνας έως τα διαδικτυακά συνδεδεμένα ρολόγια χειρός, θες επειδή αγαπάω
την τεχνολογική εξέλιξη αλλά όχι τη διανομή της, δε συγχέω εικόνες.
Οφείλω
όμως να ομολογήσω ότι ο Τσίπρας το κατάφερε. Και ως παρών και ως απών.
Χάζευα τις φωτογραφίες του με φόρμα και διατάσεις στο πεντακάθαρο
πλακόστρωτο του Λίνκολν Παρκ στην Ουάσιγκτον κι έβλεπα τον Κέβιν Σπέισι
στη σειρά House of Cards να εκτονώνεται απ' τις ίντριγκες και τις
συνωμοσίες του Λευκού Οίκου. Υστερα έβλεπα την εκδρομή των βετεράνων,
όχι των Αμερικανών, των αριστερών, στη Μακρόνησο και διάβαζα, μα την
εικοστή ογδόη Οκτωβρίου, Long Island, που σημαίνει Μακρονήσι αγγλιστί.
Και καλά, αυτά ήταν αποτυπωμένες εικόνες, όπως λέμε photovideo στις
ιστοσελίδες. Εύκολα πιάνεται κανείς στον ιστό. Αλλά να είμαι στην
επιτροπή της Βουλής κι ύστερα στην Ολομέλεια για νομοσχέδιο του ΥΠ.ΕΘΑ
(Εθνικής Αμυνας, για όποιον πιστεύει ότι έχει απομείνει κάτι τέτοιο) και
να βλέπω τους κ.κ. Καμμένο και Βίτσα ως πενταγωνίτες Αμερικανούς που
παράξενα μιλούσαν Ελληνικά και ενώ έστριβαν το κεφάλι τους νόμιζες ότι
κοιτούν το ολόγραμμα του Τραμπ ή του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, δεν το
φαντάστηκα. Συντελούσης και της αγκυλωτής Χρυσής Αυγής, που κάθε φορά
που ανοίγει το στόμα της π.χ. διά Χρ. Παππά για να εκστομίσει
φασιστοεθνικιστίλες του τύπου «ο στρατός είναι όλη μου η ζωή», οπότε
ξέρεις αμέσως ποιος στρατός, έχοντάς τον χορτάσει μπροστά απ' τα
ναζιστικά σύμβολα σε χαιρετισμό heil, η ανάμειξη της εικονικής με την
πραγματικότητα είναι εξαιρετικά οδυνηρή εμπειρία.
Οσο
κι αν αναλύσει κανείς τις συριζανέλικες επικοινωνιακές αμερικανιές,
μετά το ταξίδι της Αμερικής η κυβέρνηση τερμάτισε κάθε οπορτουνιστική
αντίφαση ακόμα και στο επίπεδο της σάτιρας. Ακούγοντας μεγαλοστομίες
περί «ρεαλισμού» και φληναφήματα περί «τιμής» στη μαρτυρική Μακρόνησο, η
υποκρισία μιας ευτελισμένης από την εξουσία αριστεροσύνης συνθέτει
κυνικά πλέον μια διαφήμιση της σύγχρονης ευρωενωσιακής πολιτικής,
αισθητικής και επιπέδου Jumbo...
Μέρες που είναι, είμαι
πεπεισμένη ότι και το στραπατσάρισμα του γαϊδάρου σε καμήλα αγγλιστί,
είναι μέρος ενός σχεδίου μαγνητισμού της προσοχής μας στο προκλητικό
στιλ τρολαρίσματος, έτσι ώστε να υψώνεται φράγμα στις συνειδήσεις του
λαού - θεατή και να μην μπορεί να διακρίνει την αποτρόπαιη μετάβαση απ'
τη δεξιά εξάρτηση της μεταπολίτευσης στην αριστερή υποτέλεια του
εικοστού πρώτου αιώνα.Ετσι, το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» εμπεδωμένο στη λαϊκή συνείδηση ως συμπύκνωση της εγκληματικής φύσης του ιμπεριαλισμού, μετατρέπεται τώρα σε «καλώς τα τ' αμερικανάκια μας», όπως μια πορεία σε καρναβάλι ή μια πλατεία αγανακτισμένων σε βιβλίο του Βαρουφάκη κατάλληλο για ενήλικες...
Δεν
είμαι καθόλου βέβαιη ότι αυτοί που επέλεξαν αυτήν την επικοινωνιακή
πολιτική τακτική, δηλαδή το βάφτισμα του κρέατος σε ψάρι, όπως λέει κι ο
λαός για τους χορτασμένους σε νηστεία, έχουν συναίσθηση της ζημιάς που
επιφέρουν στο αγωνιστικό φρόνημα του τόπου. Εκτός κι αν τους αρκεί η
διεθνοποίηση της λατινογραμμένης kolotoumpa κι αισθάνονται φορείς
«ιστορικής» αλλαγής του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Ισως το μυστικό του
αμοραλισμού και της αδιαφορίας για το πολιτισμικό τραύμα να κρύβεται σ'
εκείνη την προεκλογική διαφήμιση του Καμμένου που παίζει με τα τρενάκια
του Αλέξη, που 'χε το χέρι στο γύψο. Τώρα τ' αεροπλανάκια, πραγματικό
παιχνίδι, θα τα πληρώσουμε ακριβά ως μάρμαρο σπασμένο. Απομεινάρια μιας
διαφήμισης!...
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
