Το ψεύδος ως κοινός παρονομαστής
 |
1.
Ο καινούργιος δόλος του Τσίπρα είναι η διάδοση της ελπίδας σαν ένα νέο
πολιτικό καθήκον μέσα στην πραγματικότητα. Ισως αυτό να γίνει και ο
άξονας του συνεδρίου. Εδώ κλονίζεται η λογική: ποιο συνέδριο μπορεί να
γίνει χωρίς ανθρώπους; Πάλι δεν καταλαβαίνουν πολλά, γι' αυτό το κόβουν
και ράβουν την ελπίδα στα μέτρα τους ανερυθρίαστα.
2.
Δεν οδηγήθηκαν τυχαία στον νέο τους δόλο. Μην έχοντας την τόλμη να
ψηλαφίσουν την αλήθεια τους, όσο δυσάρεστη κι αν είναι, καταφεύγουν στα
πολιτικά συνθήματα του τύπου «τώρα ελπίζουμε», μέσα σε αντιφάσεις και
κακεντρέχειες, μέσα στη φρενίτιδα ενός κράτους που δεν έχει και πολλά να
κάνει. Τους χαρίζω χωρίς δόλο μια κινέζικη συμβουλή: «Αν δεν ξέρεις πού
θέλεις να πας, μπορεί να φτάσεις αλλού».
3.
Προσκυνητής, αυτήν την ιδιότητα οφείλει να έχει όποιος επισκέπτεται το
Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Υπολογίζοντας με γνώμονα το ψεύδος, ο
Τσίπρας επανέλαβε την επίσκεψή του στο χώρο και έβγαλε έναν δεκάρικο
λόγο. Αλλη μια παρεκτροπή, της οποίας η αιτία είναι, όπως πάντα,
πρόσκαιρη. Χωρίς να καταλαβαίνει πού πατά και πού βρίσκεται, ο Σύριζα
έχει ανάγκη από τέτοιου είδους θεάματα. Παραφράζοντας τον Αγιο
Αυγουστίνο, διαπιστώνουμε πως «η ηλιθιότητα δεν έχει καταγωγή και ως εκ
τούτου ούτε αρχή, μέση και τέλος». Ο δήμαρχος Καισαριανής, προστάτης και
λάτρης του Σκοπευτηρίου, με δυο κινήσεις για παιδαγωγικούς λόγους,
έκανε τον Τσίπρα να νιώσει ότι μπήκε σε μια Ιστορία που δεν χώραγε. Ηταν
ζήτημα χρόνου για τον πρωθυπουργό να δείξει τη φθορά του: τη Δευτέρα
χτύπησε με δακρυγόνα τους διαδηλωτές συνταξιούχους.
4.
Ολον αυτόν τον καιρό σχεδίαζα ένα κείμενο για τους καλλιτέχνες που
προσπαθούν να βολευτούν κλείνοντας τα μάτια σε αυτό που συντελείται στη
χώρα. Μελετώντας τη βιογραφία της Φρίντας Κάλο (σε μετάφραση Σίσσυς
Παπαδάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μελάνι»), έπεσα σ' ένα γράμμα
της που τα ψάλλει στους σουρεαλιστές. Ετος 1939, Παρίσι: «Δεν μπορείς
να φανταστείς τι άθλιοι τύποι είναι. Να ξερνάς! Παριστάνουν συνέχεια
τους σούπερ διανοούμενους, αλλά είναι κάτι μίζερες υπάρξεις. Κάθονται με
τις ώρες στα διάφορα καφέ και ζεσταίνουν τα πολύτιμα οπίσθιά τους.
Παρλαπιπίζουν περί πολιτισμού, τέχνης και επανάστασης. Ζουν σαν παράσιτα
με τα λεφτά των πάμπλουτων χορηγών, οι οποίοι τους θεωρούν
καλλιτεχνικές ιδιοφυΐες. Αξιζε τον κόπο να έρθω εδώ, για να δω γιατί
παρακμάζει η Ευρώπη. Ολα αυτά τα χαμένα κορμιά... Εξαιτίας τους έχουν
τόση επιτυχία ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι».
5.
Μήπως τελικά το μέλλον του Σύριζα είναι θεολογικής φύσεως, γιατί όχι
ιδεολογία αλλά ούτε ιδεολόγημα δεν προκύπτει! Αυτό που παίζεται από τον
Φίλη και την Ιερά Σύνοδο είναι τόσο εξόφθαλμα στημένο, που τα χάνεις.
Σαν μικρό παιδί, ο υπουργός διαλέγει τραγουδάκια που αγάπησε και τα
στέλνει στην Ιερά Σύνοδο. Με τη σειρά της εκείνη, αφού γελάσει με την
ψυχή της, μακιγιάρεται σε εχθρός του Φίλη. Ποτέ άλλοτε δυο αντιμαχόμενες
πλευρές δεν χτυπήθηκαν με βάση το ψεύδος. Αν επιθυμούσαν οι Συριζαίοι,
θα έθεταν σε δημόσιο διάλογο μία και μόνη απαίτηση: Το χωρισμό της
εκκλησίας από το κράτος. Ας αφήσουν και οι δύο πλευρές τους
λεονταρισμούς, που τελικά δεν ενδιαφέρουν κανέναν.
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 9-10-2016
