Σκόρπιες σελίδες
 |
1.
Μια διαδεδομένη συνήθεια - ευτυχώς σ' ένα μικρό κομμάτι - της εργατικής
τάξης είναι ότι όχι μόνο επιτρέπει στον κάθε Τσίπρα να την ξεγελά, αλλά
παραμυθιάζει και η ίδια τον εαυτό της. Συχνά αυτού του τύπου ο
εργαζόμενος καταφεύγει στην αυτολύπηση και σε μια νωθρότητα
παρατεταμένης αναμονής, σαν να πρόκειται να εμφανιστεί κάποιος άλλος -
κανείς δεν ξέρει από πού - να αγωνιστεί για λογαριασμό του. Εχει ριζώσει
μέσα του η βεβαιότητα ότι ο κόσμος έτσι ήταν και έτσι θα πάει. Είναι το
πιο εύκολο θύμα για δεξιούς, αριστερούς και χρυσαυγίτες. Η
καθημερινότητά του είναι ανελέητη και στρέφεται γύρω από την τηλεόραση,
αυτό το πανηγύρι της καταστροφής. Βοήθεια μπορεί να αναζητήσει μόνο στη
χειραφέτησή του, η οποία θα τον βγάλει από το αυθαίρετο εγώ του και θα
τον συνδέσει με τον αληθινό κόσμο της τάξης του. Από αυτή τη θέση, με
συνείδηση του εαυτού του, ενεργεί ως σύνολο σε κάθε δύσκολη στιγμή.
2.
Οι ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών καναλιών κακοποιούν μαζί με τη νοημοσύνη
και την αισθητική μας. Δεν παρέχουν καμία απολύτως πληροφορία, αφού
παραποιούν το καθετί. Σε κατάσταση μόνιμου παροξυσμού, οι «αξιότιμοι
δημοσιογράφοι», βαθιά συντηρητικοί, αμόρφωτοι και φανατικοί
αντικομμουνιστές, συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον στην υπερβολή,
προσποιούμενοι ότι υπηρετούν τον δημοκρατικό λόγο για να καλύψουν τη
μεροληψία τους. Μια ζωή αφιερωμένη στους καναλάρχες. Μέσα στη σήψη που
διανύει η ελληνική τηλεόραση και γενικότερα η ενημέρωση, μήπως είναι μια
ευκαιρία, για την τιμή των όπλων, όσοι κουράστηκαν να υπηρετούν ένα
φαύλο σύστημα να αποσυρθούν για να καταγράψουν τις μαρτυρίες τους, ώστε
να φωτίσουν τα γεγονότα που οι ίδιοι οργάνωναν και κατηύθυναν. Δυστυχώς η
μνήμη μας επιμένει πως όλα αυτά δεν έχουν ούτε τέλος ούτε αρχή σε αυτό
το ψεύδος που πλασάρεται ως ζωή.
3.
Το παιχνίδι είναι μόνο ταξικό. Οποιεσδήποτε άλλες γλυκανάλατες
αναλύσεις ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τα όρια της τάξης μας και να
αγκαλιαστούμε ως Ελληνες είναι εκ του περισσού. Ναι, είμαστε πατριώτες,
αλλά όχι ηλίθιοι. Τέτοιου είδους προτάσεις είναι ένα ακόμη κάλεσμα για
υπακοή και καθησυχασμό. Οσοι διαχειρίζονται τις ζωές μας σε πολιτικό και
οικονομικό επίπεδο τα βλέπουν, τα ακούνε και τρίβουν χαρούμενοι τα
χέρια τους, γιατί αισθάνονται απαραίτητοι. Στην επίσημη χειραγώγηση
απαντάμε με μια διαρκή ταραχή, που θα οδηγήσει στην οριστική έξοδο.
4.
Η Θεία Χάρις δεν ευνόησε τον Νίκο Φίλη στην πολιτική. Ετσι είναι,
πολλοί μεν οι κλητοί, ελάχιστοι οι εκλεκτοί. Αποφάσισε λοιπόν ο εν λόγω
να εκδικηθεί τη Θεία Χάρι όταν θυμήθηκε ότι είναι αριστερός. Αντί να
περιοριστεί στις τρυφερές εντολές των Ευρωπαίων και να τις μεταφέρει
σιωπηλός, ξύπνησε ένα πρωί και αισθάνθηκε ότι είναι το ξίφος της
επανάστασης. Ξύπνησε όχι σαν μια φαντασίωση, αλλά σαν μια σκοτεινή
ενοχή, τρέχα γύρευε δηλαδή. Αυτόν πρέπει να τον εκλιπαρείς να παραιτηθεί
πρωτίστως για ανθρωπιστικούς λόγους. Οφείλει να επιστρέψει στα προσόντα
του, την αδράνεια και τις ατέλειωτες διηγήσεις για την Αριστερά και την
ιστορία της, που είναι τόσο πληκτική από την εποχή που ήταν νέα.
5.
Οσοι βολεύονται με μια υποφερτή ζωή, καλά κάνουν και κάθονται στ' αυγά
τους. Ας μην ξεχνούν πως οι παρωπίδες δεν είναι αποκλειστικότητα των
αλόγων. Σίγουρα ψηφίζουν όλο το κακό συναπάντημα, και φυσικά αυτό έχει
σοβαρές επιπτώσεις στη δική μας ζωή.
6.
Βαθύ αίσθημα σεβασμού τρέφω για τους συνταξιούχους, που κατεβαίνουν στο
δρόμο ενάντια στην αγριότητα των απατεώνων, οι οποίοι πιστεύουν πως
τους έχουν αποτελειώσει. Ούτε η ένδεια ούτε οι κακουχίες κατάφεραν να
τους σπρώξουν στην απελπισία.
7.
Το πέρασμα από αυτή τη μία και μοναδική ζωή ας γίνει όσο το δυνατόν
γοητευτικότερο. Το μόνο «σκάνδαλο» στο οποίο οφείλουμε να συμμετέχουμε
ενθουσιαστικά, είναι να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, συμμετέχοντας έτσι
στην αληθινή εξέλιξη της ζωής σαν μαχητές και όχι τουρίστες.
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 2-10-2016
