ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Στοιχεία για έναν λίβελο

1. Είναι αδύνατο έναν ολόκληρο χρόνο να είσαι μέσα στην αγωνία της βιοτής και ξαφνικά σε δέκα μέρες να γίνεις ευτυχισμένος για να ακολουθήσεις το πνεύμα των εορτών. Μακάρι να ήταν έτσι. Καλύτερα να πεις ότι πήρες δεκαήμερη άδεια από την πραγματικότητα. Ισως έτσι σχηματίσεις τη δική σου εικόνα για τη φάτνη και το θείο βρέφος. Εικόνα που δεν έχει σχέση με την επιμέρους αλήθεια της Εκκλησίας, αλλά μόνο με τη λαϊκή παράδοση, που κατέχει το όλον.

2. Η άμεση ευτυχία των Χριστουγέννων και του νέου έτους είναι το πιο προσοδοφόρο εμπόρευμα, χωρίς να χρήζει διαφήμισης. Ολοι πάμε κατευθείαν στο προϊόν με μοναδική ευκολία. Και δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να έφτασε μέχρι εκεί χωρίς να ψωνίσει.

3. Πώς αντιλαμβάνεται το κράτος το πνεύμα των Χριστουγέννων; Να στολίσουμε τους δρόμους, τα δημόσια κτίρια ώστε να φαίνονται πρόσχαρα και καθαρά. Δυστυχώς, ακόμα και αυτός ο στολισμός μοιάζει μίζερος, μελαγχολικός. Η πόλη έχει χάσει προ πολλού τη γοητεία της, τη ζωντάνια της, μοιάζει παλιά, ξεθωριασμένη, σαν να προσπαθεί να μιμηθεί το παρελθόν της. Σέρνεται σε γιορτές γεμάτες ελαττώματα, κοιτάζοντας απορημένη την κυβερνητική κοκεταρία, που ακούει μόνο τη φωνή της.

4. Θα περάσουμε στον νέο χρόνο και η Δικαιοσύνη θα συνεχίσει τη δίκη της Χρυσής Αυγής, η οποία επιστρέφει στα έδρανα σαν να πηγαίνει σε χειμερινό κινηματογράφο. Ετσι κι αλλιώς αυτός ο πυρήνας των γελοίων δεν πρόκειται να αλλάξει, η βία είναι σύμφυτη με την υπόστασή τους. Η ψυχική κατάσταση των θυμάτων τους, από το Πέραμα μέχρι το κέντρο, παραμένει η ίδια και χειρότερη. Οι μετανάστες φοβούνται ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχθούν επίθεση. Δεν είναι μόνο η Δικαιοσύνη τυφλή, είναι και η αστυνομία. Η παραμικρή δυσαρέσκεια εκ μέρους των μεταναστών προβοκάρεται από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, για να ακολουθήσει η δικαιολογημένη εξέγερσή τους, που φυσικά καταπνίγεται. Αποφάσισε η εξουσία να βάλει τάξη και άρχισε από τους μετανάστες;

5. Κι ενώ το ηφαίστειο είναι μπροστά μας, Τσίπρας και Μητσοτάκης απολαμβάνουν την πολιτική σαν άσκηση πεντικιούρ. Λησμονούν ότι οι πολίτες είναι θυμωμένοι και ότι έχουν δικαιώματα που έχουν καταπατηθεί.

6. Κι ο Θεός πού βρίσκεται σε όλα αυτά; Ανατρέχω στον αγαπημένο μου άθεο Μισέλ Ονφρέ: «Eίναι περίεργο πως το θέαμα της παραφροσύνης του διπλανού κάνει εκείνον, που παραβλέπει τη δική του, να χαμογελάει. Ο χριστιανός που τρώει ψάρι την Παρασκευή χαμογελάει με τον μουσουλμάνο που αρνείται το χοιρινό κρέας, ο οποίος κοροϊδεύει τον εβραίο που απορρίπτει τα οστρακοειδή. Ο εβραίος που ταλαντεύεται μπροστά στο τείχος των δακρύων κοιτάζει έκπληκτος τον χριστιανό που γονατίζει στο στασίδι, την ώρα που ο μουσουλμάνος τοποθετεί το χαλί της προσευχής προς τη Μέκκα. Ωστόσο κανείς δεν συμπεραίνει ότι διυλίζει τον κώνωπα του διπλανού και καταπίνει τη δική του κάμηλο και ότι το κριτικό πνεύμα, τόσο εύστοχο και πάντοτε καλοδεχούμενο όταν πρόκειται για τους άλλους, θα κέρδιζε αν επεκτεινόταν και προς τη δική του γνώση και συμμόρφωση» (από το βιβλίο «Πραγματεία περί αθεΐας», μετ. Σαπφώς Διαμαντή, εκδόσεις «Εξάντας»).

7. Ζωντανοί και όχι υποταγμένοι θα υποδεχτούμε τον νέο χρόνο. Ο δικός μας τρόπος σκέψης έχει να κάνει άμεσα με την επαναστατική πράξη. Είμαστε απέναντι στο κενό, το οποίο διανθίζουν τα κόμματα των αστών με κοινοτοπίες, στην προσπάθειά τους να μας εξαγοράσουν πνευματικά. Παρ' όλα αυτά, υψώνω το ποτήρι μου στο χρόνο που έρχεται.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 23-12-2017

ΚΑΝΕΛΛΗ

Και ιδιώνυμα σας ψηφίζουμε...

Ποιος θα φανταζότανε ότι η πρωτοδεύτερη φορά αριστερά, κλείνοντας τάχα μου δήθεν τον κύκλο της μεταπολίτευσης, και ανοίγοντας τον δικό της, θα τον σταμπάριζε με τη θέσπιση ιδιότυπου ιδιώνυμου αδικήματος με το οποίο θα συλλαμβάνονται και θα καταδικάζονται σε φυλάκιση όσοι διαμαρτύρονται ή τολμήσουν να διαταράξουν τους πλειστηριασμούς.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης εξελίχθηκε, με κίνητρο την απόλαυση λίγης ακόμα αστικής εξουσίας, σε δικηγόρο όχι Ζακύνθου αλλά πασών των τραπεζών, σε πατριάρχη της συριζανέλικης δογματικής. Η εξαπάτηση βουλευτών και λαού στο θέμα των πλειστηριασμών έκανε το πολιτικό ψεύδος στον τόπο μας όχι απλώς με κοντά ποδάρια, αλλά ασπόνδυλο!
Στο προεκλογικό έτος 2018 συγκροτείται τάχιστα η συνιστώσα των σαβουροψηφιστών, ώστε να γραφούν υποθήκες σε καριέρες που δε θα κρέμονται αναγκαστικά από τη γενναιοδωρία του Καμμένου. Στο βωμό της αγοράς, εκεί που κάποτε θριάμβευαν οι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων, τώρα έχουμε τους κυβερνητικούς κατασκευαστές 29 τροπολογιών, κρυμμένων στα σκέλια του ψηφισμένου προϋπολογισμού, πίσω από τις οποίες κρύβονται, φωτογραφικά και μη, προαπαιτούμενα όλων των ομάδων των αντιλαϊκών συμφερόντων.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, λίγες ώρες πριν από την ονομαστική ψηφοφορία που ζήτησε το ΚΚΕ, η τροπολογία που ποινικοποιεί την αντίδραση στους πλειστηριασμούς των λαϊκών κατοικιών όχι απλώς δεν έχει αποσυρθεί, αλλά ο κορυφαίος των κατασκευαστών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κ. Τσακαλώτος, χουλιγκάνισε την κοινοβουλευτική του ομάδα, λέγοντας ότι θα πέσει η κυβέρνηση αν δεν ψηφιστεί, άκουσον - άκουσον, το να αναγνωριστεί ως ιερό πρόσωπο του συστήματος και να προστατεύεται αυτεπαγγέλτως όποιος βγάζει στο σφυρί τα σπίτια του κόσμου «απρόσκοπτα και εύρυθμα». Γιατί, όπως αιτιολογούν στην ντροπολογία την υποταγή τους σε αλλότρια ταξικά συμφέροντα, οι ρυθμίσεις υπαγορεύονται, άκουσον - άκουσον, από λόγους υπέρτερου δημοσιονομικού και δημοσίου συμφέροντος. Λιανά το ποιο είναι αυτό, το εξηγούν γραπτώς. Η ακώλυτη διενέργεια πλειστηριασμών στηρίζει και προστατεύει την εθνική οικονομία, ενισχύει τη ρευστότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και γλιτώνει τις τράπεζες από νέα ανακεφαλαιοποίηση. Οπου συμβολαιογράφος, από δω κι ένας αστυνομικός να τον προστατεύει, προφανώς όχι σαν τον τελευταίο διαβόητο που προστάτευε κοτζάμ πρωθυπουργό.

Κι επειδή όλα θα παιχτούν ξανά στο μελάνι που αφήνει η σουπιά όταν χέζεται από το φόβο της, οι έχοντες και οι μη έχοντες σπίτια να ξέρουν ότι θα τυλιχτούν σε μια κόλλα λερό χρηματοπιστωτικό χαρτί, θα υποχρεωθούν να προσκυνάνε το τραστ και τον δανειστή και θα φροντίσουν τα κατάλληλα επικοινωνιακά επιτελεία να ξεκινήσει και μια εκστρατεία υπέρ της μη προσφυγοποίησης των νέων έμμισθων υποθηκοφυλακείων, των χειριστών πλειστηριαστικών υπολογιστών και τυχόν χάκερς που θα προσπαθήσουν να σταματήσουν το πολιτικό πορνό, που λέγεται δήθεν προστασία της πρώτης κατοικίας.

Με τη φόρα που έχει πάρει η κυβέρνηση να δείξει την πυγμή της υποταγής της, μη βγάλετε στο μπαλκόνι καμιά λεκάνη με νερό, γιατί θα πληρώσετε και φόρο πισίνας με αυτεπάγγελτο το φθόνο του γείτονα που τυραννιέται με το πλυντήριο. Γιατί, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου, κρίμα ο ένας δανειστής, κρίμα ο άλλος τραπεζίτης, κανένα σπίτι σε χέρια ιδιοκτήτη.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 23-12-2017

ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΤΑ

Χαλάνε τη σούπα

Ανάμεσα στα πολλά ψέματα που είπε τις τελευταίες μέρες ο υπουργός Εσωτερικών, Π. Σκουρλέτης, για το ΚΚΕ και τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, είναι ότι δεν θέλουν τη «μονιμοποίηση» των συμβασιούχων στους ΟΤΑ που προωθεί τάχα η κυβέρνηση μέσω διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, για μερικές χιλιάδες προσλήψεις στην καθαριότητα των δήμων. Ο Π. Σκουρλέτης διαστρεβλώνει σκόπιμα την αλήθεια για να συκοφαντήσει το ΚΚΕ και για να κρύψει τις πομπές τις δικές του και της κυβέρνησης. Η απόφαση της κυβέρνησης να εγκρίνει προσλήψεις στους δήμους πάρθηκε κάτω από την πίεση πολύμηνων αγώνων των εργαζομένων στους ΟΤΑ, που κορυφώθηκαν με πολυήμερη απεργία. Στις κινητοποιήσεις αυτές πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές και άλλοι συνδικαλιστές και εργαζόμενοι, μέσα από τα ταξικά σωματεία, τις Επιτροπές Αγώνα. Το αίτημα που πρόβαλαν οι εργαζόμενοι ήταν «καμιά απόλυση, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα». Αντ' αυτού, η κυβέρνηση προκήρυξε διαγωνισμό για την πρόσληψη με συμβάσεις αορίστου χρόνου ορισμένων μόνο από τους χιλιάδες συμβασιούχους, κάνοντας μάλιστα το εξής κόλπο: Μεταθέτει στους δήμους την ευθύνη της μισθοδοσίας τους από τα ανταποδοτικά τέλη και όχι από την κρατική επιχορήγηση, ενισχύοντας την αντίληψη που λέει ότι για να έχει ο λαός στοιχειώδεις υπηρεσίες καθαριότητας, θα πρέπει να πληρώνει ολοένα και περισσότερα από την τσέπη του. Ο Σκουρλέτης ήθελε να περιφέρει ως θριαμβευτής την απόφαση της κυβέρνησης, αλλά οι ταξικές δυνάμεις τού χαλάνε τη σούπα. Γι' αυτό επιτίθεται με μένος και με ψέματα στο ΚΚΕ, που στηρίζει με όλα τα μέσα το δίκαιο αίτημα των εργαζομένων στους ΟΤΑ για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 23-12-2017

ΠΑΝΟΣ ΓΕΡΑΜΑΝΗΣ

Οι «Λαϊκοί Βάρδοι» του Πάνου Γεραμάνη

20-12-2017

Στον Πάνο Γεραμάνη οφείλουμε ότι δεν χάθηκε ένα σημαντικό κομμάτι του λαϊκού μας πολιτισμού. Το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι όπως το γνωρίζουμε κι όπως ο Γεραμάνης μας παρέχει τη δυνατότητα να το γνωρίσουμε καλύτερα και να το μελετήσουμε, αλλά και η λαμπρή διαδρομή εκατοντάδων δημιουργών του, χάρη στον Πάνο Γεραμάνη καταγράφηκε μέσα κυρίως από την εκπομπή «Λαϊκοί Βάρδοι», αλλά όχι μόνο.

Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος

Στις 17 του Δεκέμβρη συμπληρώθηκαν 72 χρόνια από τη γέννηση του αλησμόνητου Πάνου Γεραμάνη. Ο Πάνος Γεραμάνης τίμησε την έντυπη δημοσιογραφία, ήταν πούρος ραδιοφωνατζής, ένας άνθρωπος που τίμησε το δώρο να γεννηθεί άνθρωπος και που απ’ όταν κατάλαβε τον εαυτό του δεν έκανε τίποτ’ άλλο παρά να προσφέρει και να κάνει φίλους. Πολλούς φίλους, το καταλάβαινε κι ο ίδιος, το ένιωθε κι ας μην πρόλαβε στα εξήντα χρόνια που έζησε να τους γνωρίσει όλους.
«Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μια αθώα καρδιά…». Ο στίχος του Καββαδία μοιάζει σα να γράφτηκε για τον Πάνο Γεραμάνη… μα, κοίτα να δεις… Αυτά που γράφεις άρχισαν κιόλας να ξεφεύγουν από τα «τυπικά» μιας «επετειακής ανάρτησης» και εισβάλλουν σε άλλα πεδία. Για έναν άνθρωπο που δεν είχες την τύχη να γνωρίσεις, μα τον νιώθεις, δικό σου. Κι ας μην τον πλησίασες όσο ζούσε, να του εκφράσεις αυτό που νιώθεις, να του πεις ευχαριστώ· ας μην είχες την τύχη να κάτσεις δίπλα του, μπροστά σ’ ένα από κείνα τα τραπέζια που συσπειρώνουν τις παρέες και τις μετατρέπουν σε γροθιές από συναισθήματα.
Θα πει κάποιος, που δεν ξέρει και γι’ αυτό ίσως δεν μπορεί να καταλάβει, ότι εδώ άρχισε να ξετυλίγεται  μια αγιογραφία. Και θα ’χει δίκιο, μα όχι όπως το έχει στο μυαλό του. Ο Γεραμάνης ήταν ένας «άγιος» εν ζωή, που ρουφούσε μέχρι τελευταία σταγόνα την κάθε μέρα πριν περάσει, με τα τρωτά και τα πάθη του, που τον ομόρφαιναν ακόμα περισσότερο, ο «άγιος» του λαϊκού μας τραγουδιού.
Δεν διάβαζα ποτέ αθλητικές εφημερίδες κι απ’ τις πολιτικές όλα τα χρόνια που θυμάμαι μόνο μια έμπαινε στο σπίτι. «Συναντηθήκαμε» μέσα απ’ το ραδιόφωνο. Ξεχώριζε η αργή, δωρική, βγαλμένη απ’ το βαρύ ηχείο του κορμιού του φωνή, όταν προλόγιζε τις λαϊκές νότες που ξεπηδούσαν μέσα από κείνο το πρωτόγνωρο εγχείρημα, που πλημμύρισε κάποτε με ενθουσιασμό και όμορφα συναισθήματα χιλιάδες καρδιές, τον 902 Αριστερά στα FM. «Οι άνθρωποι της νύχτας» γίνονταν περισσότεροι, κι όταν στη συνέχεια ο Πάνος έδωσε «Το μικρόφωνο στο τραγούδι» άρχισαν να γίνονται και φίλοι κι οι φίλοι να πληθαίνουν.
Η –κοινή– αγάπη για τον μέγιστο Καζαντζίδη και βέβαια για το λαϊκό τραγούδι, αποτέλεσε τη συγκολλητική ουσία, από τότε, να προσπαθώ να τον παρακολουθώ, διαβάζοντας πότε-πότε τα κείμενά του στα Νέα, είτε ακούγοντας τις θρυλικές εκπομπές «Λαϊκοί Βάρδοι», στο Δεύτερο Πρόγραμμα, όπου μετακόμισε στη συνέχεια, για να γράψει χρυσές σελίδες στην ιστορία των ερτζιανών, και παρέμεινε μέχρι το τέλος.
Στον Πάνο Γεραμάνη οφείλουμε ότι δεν χάθηκε ένα σημαντικό κομμάτι του λαϊκού μας πολιτισμού. Το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι όπως το γνωρίζουμε σήμερα κι όπως ο Γεραμάνης μας παρέχει τη δυνατότητα να το γνωρίσουμε καλύτερα και να το μελετήσουμε, αλλά και η λαμπρή διαδρομή εκατοντάδων δημιουργών του, μουσικοσυνθετών, μουσικών, στιχουργών και τραγουδιστών-τραγουδιστριών, χάρη στον Πάνο Γεραμάνη καταγράφηκε μέσα κυρίως από την εκπομπή «Λαϊκοί Βάρδοι», αλλά όχι μόνο. Όλοι οι παραπάνω έχουν μιλήσει και συνεχίζουν να μιλάνε, με σεβασμό και αγάπη για κείνο το ψηλό ντροπαλό αλλά πεισματάρικο και δεκτικό σα σφουγγάρι νεαρό παλικαράκι με το μπλοκάκι και το στυλό στα χέρια, που απ’ όταν τους πλησίασε, δεν τους πρόδωσε ποτέ.
Το μικρόβιο του ερευνητή που κουβάλησε στην πρωτεύουσα απ’ τη γενέτειρά του, το Βασιλικό Χαλκίδας, ο Πάνος Γεραμάνης, με τα χρόνια αντί να εξασθενεί φούντωνε δημιουργικά μέσα του. Με αποτέλεσμα μετά από μισό σχεδόν αιώνα επαγγελματικής ενασχόλησης να έχει συγκεντρωθεί, με την ακάματη προσπάθεια και επιμέλειά του, ένα τεράστιο αρχείο γραπτού και ηχογραφημένου λόγου, φωτογραφίες, δίσκοι κλπ, που αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για τις γενιές που το κληρονομούν.
Επαγγελματικής;… Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, εκτός ίσως από τους λίγους πολύ κοντινούς του, ποιο απ’ όλα, το μεράκι, η μεθοδικότητα, η επαγγελματική «διαστροφή», η συνέπεια, η μελέτη, η γνώση, η έρευνα, κυριαρχούσε στο χαρακτήρα του, για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα.  Όλα από εκεί ξεκινούν και καταλήγουν, στο χαρακτήρα. Από τα παραπάνω λείπει επίτηδες η αγάπη, διότι πιστεύω ότι ήταν αυτό που σκέπαζε στοργικά όλα τ’ άλλα. Ο Πάνος Γεραμάνης ήταν αγάπη «απ’ την κορφή ως τα νύχια», για τη δουλειά του, για τους ανθρώπους, για τη ζωή και στις πιο απλές καθημερινές εκφράσεις της. Υπό αυτή την έννοια μπορεί να ειπωθεί ότι υπήρξε  άνθρωπος τυχερός. Βιοπορίστηκε με αυτά που αγαπούσε να κάνει και λόγω της ιδιαίτερης σχέσης του μαζί τους τα πήγε βήματα μπροστά και τα ανέδειξε σε ψηλό βάθρο. Η αγάπη ήταν που μπόλιασε τη δική του αλήθεια στις καρδιές και τις συνειδήσεις χιλιάδων απλών, λαϊκών σαν τον Πάνο, ανθρώπων που μέσω του ραδιοφώνου τον έβαλαν στα σπίτια τους και δεν του άνοιξαν την πόρτα να βγει, ούτε όταν ένα πρωί ο Πάνος «έφυγε» για πάντα.
Ο Γεραμάνης ενώ μπορούσε ν’ αποχτήσει πολλά, δεν ήξερε τι θα πει «δικό μου». Είχε συνειδητοποιήσει από νωρίς ότι η ευτυχία δεν κρύβεται πίσω από τα υλικά αγαθά, την άκρατη κατανάλωση. Την ευτυχία την αναζητούσε, και την έβρισκε, πίσω από τα εκθαμβωτικά φώτα και τις γυαλιστερές ρεκλάμες της επίδειξης και του φτηνού εντυπωσιασμού, στην ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους που λάτρευε και στους αιώνιους δεσμούς της ανθρωπιάς, της άδολης προσφοράς και της αλληλεγγύης που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο, που μπορεί να μοιάζουν στις μέρες μας χαλαροί, μα ποτέ δεν εξέλιπαν. Τον χαρακτήριζαν η σεμνότητα και η δοτικότητα, στο πέρασμά του δίδασκε και ποιούσε ήθος, ακολουθώντας την πάντα ανήσυχη αλλά «χαμηλή φωνή» της ασυμβίβαστης με το άδικο συνείδησής του, που δεν έχει ανάγκη από συνθήματα και κραυγές, που σε κάνουν να ξεχωρίζεις όσο η στιγμιαία λάμψη ενός αστεριού που πέφτει. Ο Πάνος Γεραμάνης είναι ένα αστέρι φωτεινό που η λάμψη του δε σβήνει.

***

Το απόσπασμα που ακολουθεί αναφέρεται στη θρυλική εκπομπή του Πάνου Γεραμάνη «Λαϊκοί Βάρδοι» και είναι παρμένο απ’ το εξαιρετικό βιβλίο του Βασίλη Καρδάση «Πάνος Γεραμάνης, Σε δρόμους λαϊκούς» (εκδ. Άγκυρα, Αθήνα 2010), που πρέπει να διαβάσετε.

«103,7 fm, ακούτε πάντα το Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, Πάνος Γεραμάνης με “Λαϊκούς Βάρδους”, τεχνικός συνεργάτης σήμερα ο…»

(…)Η μεγάλη συνεισφορά του Πάνου Γεραμάνη στο λαϊκό τραγούδι συνδέθηκε με τη μετάδοση της εκπομπής «Λαϊκοί Βάρδοι», στο Β΄ Πρόγραμμα της Κρατικής Ραδιοφωνίας. Από τις 19 Μαρτίου 1990, 4 με 5 το απόγευμα, τρεις ημέρες την εβδομάδα, και μετά το 1993, με απόφαση του διευθυντή της ΕΡΑ Άκη Κοσώνα ημερησίως, Δευτέρα έως Παρασκευή, η βελόνα των ραδιοφώνων ήταν προκλητικά αμετακίνητη στους δέκτες πολλών σπιτιών. Η πρόταση του Γιώργου Τσαγκάρη από τη Διεύθυνση της Ραδιοφωνίας, ήταν πολύ συγκεκριμένη: δέκα εκπομπές για τον Καζαντζίδη και άλλες τόσες για τον Μπιθικώτση. Όλα ξεκίνησαν συνεπώς με τις δέκα συνεχόμενες εκπομπές, στις οποίες ο Πάνος πήρε μακρά συνέντευξη από τον Στέλιο Καζαντζίδη. Αναμνήσεις, αναφορές στο χτες, πληροφορίες για τη ζωή του και πολλά αγαπημένα τραγούδια. Και αμέσως μετά ο άλλος μεγάλος ερμηνευτής του τραγουδιού, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, σε άλλες δέκα εκπομπές.
Η ανταπόκριση των ακροατών ήταν κυριολεκτικά απίστευτη. Η κρατική ΕΡΤ έτριβε τα χέρια της από ικανοποίηση, οι «Λαϊκοί Βάρδοι» άγγιξαν εντυπωσιακά νούμερα ακροαματικότητας, πρωτόγνωρα για τα δεδομένα του κρατικού ραδιόφωνου. Ήταν η εποχή που στα ερτζιανά βασίλευε το χάος των ιδιωτικών σταθμών με τις απίθανες εκπομπές των φλύαρων εκφωνητών και των ακατάσχετων λόγων, με τους ανούσιους όσο και εκφυλισμένους μονολόγους. Τότε που το λαϊκό τραγούδι είχε παραμεριστεί, όπως και το δημοτικό. Τότε που οι μουσικοί παραγωγοί του ραδιοφώνου εντέχνως απέκλεισαν τους παλιούς λαϊκούς δημιουργούς, για να προωθήσουν με μονότονο τρόπο το επονομαζόμενο έντεχνο τραγούδι.
Την 1η Απριλίου 2004, με την ευκαιρία της βράβευσης του Πάνου από την ΕΡΤ για τα 15 χρόνια της εκπομπής, ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε την ακριβέστερη ίσως αποτίμηση της προσφοράς του: «Ο Πάνος Γεραμάνης πρέπει να χαίρεται γιατί με την πένα και τον λόγο του συνέβαλε στη διάδοση και κατανόηση ενός είδους μουσικής, που την είχαν καταδικάσει στο περιθώριο». Να προσθέσουμε τη γνώμη του σπουδαίου Γιάννη Σταματίου, του σολίστα του μπουζουκιού, που έχει συμμετάσχει σε πολλές σημαντικές εκτελέσεις λαϊκών τραγουδιών: «Ο Πάνος κατόρθωσε και έβγαλε όλη την παλιά φρουρά του λαϊκού τραγουδιού από την αφάνεια στην επιφάνεια. Την ξαναθύμισε στον κόσμο και της έδωσε ξανά τον πρωταγωνιστικό ρόλο που κάποτε είχε. Χωρίς αυτόν, δυστυχώς, κανένας δεν θα θυμόταν αυτούς που γέννησαν και στήριξαν το λαϊκό τραγούδι».
Πράγματι, ουσιαστικά ο Πάνος ανέσυρε από τη λήθη τη χρυσή εποχή του λαϊκού τραγουδιού, επανέφερε στο προσκήνιο τους θρύλους της λαϊκής μουσικής, στιχουργούς, συνθέτες, ερμηνευτές και οργανοπαίκτες, ξεσκόνισε παλιούς δίσκους 78 και 45 στροφών, αναζωογόνησε την «εν υπνώσει» μνήμη μας, ανατροφοδότησε τις αισθήσεις μας, πλούτισε τα αισθήματα μας.
Με κατάλληλη προετοιμασία που βασιζόταν στην προσωπική έρευνα, αλλά και με όπλο την αστείρευτη μνήμη του, ο Πάνος «έντυνε» τις εκπομπές για να τιμήσει τους φιλοξενούμενούς του και να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού. Επιστράτευε φίλους και συλλέκτες που διέθεταν ξεχασμένα 45άρια σε παλιά μπαούλα και σκονισμένα ντουλάπια. Τηλεφωνούσε, ρωτούσε για κάποιο τραγούδι, για την παραγωγή ενός δίσκου, να μάθει και την πιο μικρή λεπτομέρεια της ζωής ενός καλλιτέχνη. Του έγινε πάθος η διάσωση ενός ανεκτίμητου υλικού. Πολλαπλασίασε τις επισκέψεις του στο Μοναστηράκι και σε άλλες περιοχές, για να βρει δίσκους 78 και 45 στροφών. Σημαντικές ήταν οι πληροφορίες που εκμαίευε συχνά από τον φίλο του Στέλιο Πλακίτση. Έφτασε να ταξιδεύει με τη Ναυσικά στη Θεσσαλονίκη και τη Δράμα, για να εξασφαλίσει -πληρώνοντας ακριβά, μάλιστα- μικρούς δίσκους με αξέχαστες επιτυχίες.
Δεν περιοριζόταν από χρόνο και κόπο, όταν με πάθος έψαχνε να βρει, να ανασύρει. Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς, καθώς πλησίαζε η αλλαγή του χρόνου, ο Πάνος και η Ναυσικά, μέσα στις σκονισμένες κούτες, ένιωθαν ευτυχισμένοι. Ο μαγαζάτορας τους εκλιπαρούσε να σταματήσουν, να κλείσει, να πάει στην οικογένεια του.
Ο Πάνος γοητεύεται από την επιτυχία των «Λαϊκών Βάρδων», νιώθει ότι συνεισφέρει στο πλατύ κοινό για ένα φαινόμενο που από παιδί λάτρευε -χαίρεται και το δείχνει. Ξεπερνάει την κόπωση, δεν τον καταβάλλει ο αγώνας για να ερευνήσει, να ανακαλύψει, να μάθει. Δεν τον αλλάζει η πρωτόγνωρη επιτυχία, είναι πάντοτε φιλικός με τον κόσμο, συναινετικός με τους καλλιτέχνες, διαλογικός στη συνέντευξη, δημοκρατικός στην παρουσίαση των ανθρώπων, και διαθέτει έναν βαθύτατο σεβασμό προς όλους. Άμεση συνέπεια της εκπομπής, ήταν να γίνει ευρύτερα γνωστός στο πανελλήνιο -εξ ου και τα άπειρα περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή του, τον συγκινούν, τον ξαφνιάζουν, τον ευαισθητοποιούν, αλλά και τον μελαγχολούν πολλές φορές.
Η δημοσιότητα δεν ανήκε ποτέ στις επιδιώξεις του. Η οικογένεια στον Μπράλο της Φθιώτιδας που τον αναγνωρίζει από τη φωνή όταν πίνει νερό στην πηγή, ο αστυνομικός της Λευκάδας, φανατικός ακροατής, που συγκινείται από τη γνωριμία τους και προσφέρει φιλοξενία, ο άγνωστος που χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού και ζητάει επιμόνως να τον γνωρίσει, κάμποσοι ακόμη που του στέλνουν στίχους τους να τους αξιοποιήσει, και άλλοι πολλοί. Και να τα πεσκέσια, ελιές, κρασί, λάδι, κρέατα, αυγά, όλα τα καλά του κόσμου τούτου άρχισαν να καταφθάνουν στο σπίτι του Πάνου, έτσι, ως αντίδωρο των αναγνωστών για την ικανοποίηση που τους παρείχε μέσα από τις εκπομπές του. Τα μοίραζε αμέσως, οι επισκέπτες έφευγαν από το σπίτι συνήθως φορτωμένοι με τα σχετικά δώρα. Ακόμη καλύτερα ένιωθε όταν οι ακροατές τού έδιναν πληροφορίες, του έστελναν κάποιο σπάνιο 45άρι, να παίξει στην εκπομπή. Ήταν πολλές αυτές οι περιπτώσεις, καθότι αρκετοί διέθεταν καλή δισκοθήκη και ήταν πρόθυμοι να συνδράμουν το έργο του Πάνου. Έτσι, ο κύκλος των φίλων του επεκτάθηκε πλέον σε πρωτοφανή επίπεδα. Μεγάλωσαν, εννοείται, και οι παρέες του κρασιού και του μεζέ, πολλαπλασιάστηκαν τα γλέντια στις ταβέρνες.
Η εκπομπή έγινε το καθημερινό καταφύγιο εκατομμυρίων ακροατών, μουσική όαση, παρηγοριά στις δύσκολες ώρες, ευδαιμονία στη διασκέδαση. Λειτούργησε ως σχολή μαθητείας για ρυθμούς και δρόμους της μουσικής, ως πηγή πληροφοριών για ορχήστρες, λαϊκά κέντρα, συνεργασίες καλλιτεχνών, ως πομπός γνώσης για νοοτροπίες, ήθη και συνήθειες ενός κόσμου που συνέδεσε την ύπαρξή του με το μεγαλείο του λαϊκού τραγουδιού, στις δεκαετίες του 1950 και 1960. Γιατί οι προσκεκλημένοι δεν περιορίζονταν στον κόσμο των δημιουργών. Εκτός από ερμηνευτές, συνθέτες, στιχουργούς και οργανοπαίκτες, θαμώνες και σερβιτόροι των κέντρων, φωτογράφοι και ρεπόρτερς, συλλέκτες δίσκων, όσοι είχαν να αφηγηθούν γεγονότα και περιστατικά από την πορεία του λαϊκού τραγουδιού, παρέλασαν από τους «Λαϊκούς Βάρδους». Ακόμη έγιναν αφιερώματα για δημιουργούς που είχαν φύγει από τη ζωή.
Ένας ολόκληρος κόσμος τέθηκε σε εγρήγορση. Ο Πάνος έγινε σημείο αναφοράς για τους λάτρεις της λαϊκής μουσικής, απέκτησε φίλους σε όλη την Ελλάδα και σε όλες τις περιοχές της γης που ζει ο ξενιτεμένος Ελληνισμός. «Εσύ βάζε τα τραγούδια σου, σήκωνε το αεράκι και άσε τον καθένα να ανοίξει τα πανιά του καταπώς γουστάρει το τραγούδι», τον συμβούλευε ο φίλος του, ο ζωγράφος Τάκης Τζίφας, ο Τακατζίφας του Τσιτσάνη. Αυτή ακριβώς η φράση αντιπροσωπεύει περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη την ουσία της εκπομπής, αυτό που πέτυχε ο Πάνος στον ψυχισμό των ανθρώπων που τον άκουγαν. Γι’ αυτούς, εξάλλου, δεν είχαν γραφτεί τα εκατοντάδες λαϊκά τραγούδια; αυτοί δεν τα είχαν ανάγκη; Το αεράκι σήκωνε ο ίδιος και οι δεκάδες χιλιάδες ακροατές ταξίδευαν μόνοι τους.
Όπως λέει ο μαθηματικός, καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Γιάννης Κοντογιάννης: «Ο Γεραμάνης δεν “ασχολήθηκε” με το τραγούδι. Το έζησε. Γι’ αυτό και η δύναμή του και η σημασία της εκπομπής του δεν ήταν τα ωραία τραγούδια που έπαιζε, αλλά το γεγονός, πως, με το να τα επιλέγει, στέγαζε και δικαίωνε καθημερινά τις πονεμένες μας ψυχές». Ο κόσμος επικοινωνούσε καθημερινά μαζί του, ρωτώντας για αγαπημένους τραγουδιστές, για εκτελέσεις τραγουδιών, για παραγωγές δίσκων. Μέσω της εκπομπής οι αποστάσεις μειώθηκαν, οι φιλίες αποκαταστάθηκαν, νέες γνωριμίες αναπτύχθηκαν, οι παλαιές όσο και πολύτιμες αξίες μιας περασμένης εποχής επανήλθαν στο προσκήνιο.
Για να ικανοποιήσει την επιθυμία των φανατικών ακροατών του να επικοινωνήσουν μαζί του, αλλά και για να ενισχύσει την προσπάθεια τεκμηρίωσης της έρευνάς του για τον κόσμο του λαϊκού τραγουδιού, στην αρχή μία φορά κάθε μήνα, μετέπειτα κάδε Παρασκευή, ο Πάνος μιλούσε ζωντανά με δεκάδες ανθρώπους που είχαν παλιούς δίσκους, που λάτρευαν τα λαϊκά, που είχαν γλεντήσει σε αγαπημένα κέντρα του παρελθόντος, που είχαν δουλέψει σε ορχήστρες. Και με άλλους που είχαν ξενιτευτεί, που ταξίδευαν στις θάλασσες πάνω στα γκαζάδικα, που μετέδιδαν τις αναμνήσεις της περασμένης ζωής τους.
Απευθυνόταν στον κόσμο με την αργή, χαρακτηριστική φωνή του, με ήρεμο τόνο στον λόγο του, με προσεκτική διατύπωση, με ικανή διαχείριση της προφορικής έκφρασης, με τονισμό των λέξεων που ήθελε να υπογραμμίσει, με χρωματισμό των φράσεων όταν ένιωθε ότι έλεγε κάτι αξιοπρόσεκτο, αλλά και με ταπεινότητα, με σεβασμό προς τους πρωταγωνιστές-δημιουργούς του λαϊκού τραγουδιού. Οι προσφωνήσεις του στην έναρξη της εκπομπής έδιναν ηχηρά το στίγμα του προσώπου που θα παρουσιαζόταν. Ο Νίκος Μεϊμάρης, «ο συνθέτης των Γλάρων», ο Βασίλης Καραπατάκης, «ο αφανής εργάτης του λαϊκού τραγουδιού», ο Ιορδάνης Τσομίδης, «ο βαρύς ήχος του τρίχορδου», ο Κώστας Σταματάκης, «ο λαϊκός οργανοπαίκτης που βλέπει τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής». Οι συνεντεύξεις του αποπνέουν πολιτισμό. Επειδή η βαθιά γνώση του αντικειμένου δεν τον έκανε αλαζόνα, η προβολή των απόψεών του δεν αναίρεσε την ευπρέπεια, η φιλία με τους καλλιτέχνες δεν ξεπέρασε ποτέ τα όρια της επιβαλλόμενης διακριτικότητας, ακόμη και όταν η συζήτηση αφορούσε στις προσωπικές στιγμές των δημιουργών.
Ο Πάνος γνώριζε από πρώτο χέρι την εξέλιξη προσώπων και πραγμάτων. Πολλές φορές, μάλιστα, δημιουργούσε την εντύπωση ότι κατείχε περισσότερα απ’ όσα οι ίδιοι οι δημιουργοί είχαν πλέον στη μνήμη τους. «Ήξερε τη ζωή μου καλύτερα από μένα», γράφει παραστατικά σε κάποιο αφιέρωμα στη μνήμη του Πάνου, ο Γιάννης Σταματίου, ο περίφημος «Σπόρος», ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού. Ένα ξεχασμένο περιστατικό, μια άγνωστη περιπέτεια, μια αδημοσίευτη εμπειρία, ένα ανέκδοτο γεγονός ανασύρονταν, πάντα διακριτικά, για να εμπλουτίσουν την προσωπικότητα του καλλιτέχνη. Ο Γεραμάνης ανέδειξε με περισσή ευλάβεια την πορεία αυτών των κορυφαίων μορφών του ελληνικού τραγουδιού από την αφάνεια στην αποθέωση. Χωρίς ίχνος ευτέλειας μίλησε με άνεση για τον εργάτη υφαντουργείου Στέλιο Καζαντζίδη, για τον υδραυλικό Μπιθικώτση, για τον ψαρά Γαβαλά, για τη μοδίστρα Χρυσάφη, για την εργάτρια Λύδια, για τον κουρέα Ζαμπέτα, για τον μπογιατζή Πουλόπουλο, για την κορδελιάστρα Μοσχολιού και για πολλούς άλλους ακόμη.
Ακριβώς επειδή ο Πάνος είχε βιώσει εκ του πλησίον αυτόν τον κόσμο της καθημερινής βιοπάλης, είχε την ευχέρεια να αναφερθεί στην αφετηρία μιας καριέρας, δηλαδή στο πέρασμα από την ανωνυμία στην αναγνώριση του κοινού, στη μετάβαση από τη λαϊκή γειτονιά στα προάστια της εύπορης τάξης – ένα ζήτημα, άλλωστε, που ανέκαθεν προκαλούσε το ενδιαφέρον αναγνωστών και ακροατών. Επιλεγμένα προσέγγισε τη διαδρομή των λαϊκών δημιουργών, επειδή ο ίδιος θεωρούσε πως η βιοπάλη ήταν τίτλος τιμής, συνιστούσε ηθική αξία. Αρνήθηκε έντονα την τάση ορισμένων καλλιτεχνών να ωραιοποιήσουν το παρελθόν, να εξοβελίσουν τη λαϊκή τους καταγωγή.
(…)Για να γίνουν όλα αυτά πράξη, ο Γεραμάνης επέδειξε μια απίστευτη κινητικότητα. Απανωτές επισκέψεις στα φτωχόσπιτα παλιών ρεμπέτηδων, συνομιλίες για άγνωστες λεπτομέρειες ενός ένδοξου παρελθόντος, το οποίο φρόντιζε να αναδείξει με τον δέοντα σεβασμό μέσα από την εκπομπή του ραδιοφώνου. Επανειλημμένες συναντήσεις με σπουδαίους ερμηνευτές, με δεξιοτέχνες του μπουζουκιού, για να συζητηθούν άγνωστες εκδόσεις δίσκων.

Δημοσιογράφοι Δημοσιογράφος Λαϊκό τραγούδι Λαϊκοί Βάρδοι ΜΜΕ Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος Πάνος Γεραμάνης

 

Επειδή τον γνώρισα από κοντά και είχαμε συζητήσει μ' αυτον τον ΜΕΓΑΛΟ ανθρωπο και με την Ναυσικά, την γυναίκα του αισθάνομε την υποχρέωση να αναπάραξω και να δημοσιοποιήσω το παραπάνω άρθρο.
Στο σπιτι του μου είχε δείξει το μεγαλύτερο αρχείο δίσκων 45 στροφών εκείνης της εποχής.
 Νομίζω πως σήμερα δεν πρέπει να υπάρχει άλλο. Μου είναι ένας αξέχαστος φίλος και σύντροφος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΥΚΟΣ

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ

ΠΑΜΕ: Ακόμη μια πρόκληση που θα πάρει την ανάλογη απάντηση

«Ακόμη μία πρόκληση» που «θα πάρει την ανάλογη απάντηση από το οργανωμένο εργατικό κίνημα» χαρακτηρίζει το ΠΑΜΕ την τροπολογία της κυβέρνησης που προσπαθεί να βάλει στο γύψο όποιον υπερασπίζεται τη λαϊκή κατοικία.
Το ΠΑΜΕ στην ανακοίνωση που εξέδωσε επισημαίνει τα εξής:
«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχωράει σε μέτρα καταστολής ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα που αντιδρά στην αρπαγή της λαϊκής κατοικίας. Με τροπολογία που έφερε σήμερα διώκει αυτεπάγγελτα όποιον διακόψει πλειστηριασμό, με ποινή φυλάκισης από 3 μέχρι 6 μήνες κατά ελάχιστο. Είναι ακόμη μια πρόκληση η οποία και αυτή θα πάρει την ανάλογη απάντηση από το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Ο κατήφορός τους δεν έχει σταματημό.
Πριν λίγες μέρες στο στόχαστρό τους μπήκε η απεργία, σήμερα οι κινητοποιήσεις στα Ειρηνοδικεία, αύριο όπου επιτάσσουν τα μονοπώλια για την εξασφάλιση της κερδοφορίας τους. Είναι η κυβέρνηση για τη βρώμικη δουλειά, ικανή για όλα και το αποδεικνύει καθημερινά. Ταυτόχρονα, συνεχίζει τον εμπαιγμό των λαϊκών νοικοκυριών με τις "συμφωνίες κυρίων" που προχώρα με τους τραπεζίτες.
Απαιτούμε νομική κατοχύρωση προστασίας της λαϊκής κατοικίας. Καλούμε τους εργαζόμενους να εντείνουν την πάλη τους για την προστασία της λαϊκής κατοικίας. Στη βία και καταστολή, στο "'νόμος και τάξη"' απαντάμε με οργάνωση και πάλη».
902  20-112-2017

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ

Ανακοίνωση για την τροπολογία που ποινικοποιεί τη δράση ενάντια στους πλειστηριασμούς

Σε ανακοίνωσή του σχετικά με την τροπολογία της κυβέρνησης για την ποινικοποίηση της δράσης ενάντια στους πλειστηριασμούς, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Ο κατήφορος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν έχει τελειωμό. Μετά την τροπολογία για την απεργία, τώρα με ένα ακόμη αυταρχικό, αντιδραστικό μέτρο, προσπαθεί να ποινικοποιήσει τη δράση και τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, να τρομοκρατήσει και να φοβίσει όσους αντιστέκονται σ’ αυτή την πολιτική.
Οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις, με την αυτεπάγγελτη δίωξη, στην ουσία ανοίγουν το δρόμο για να ενισχυθεί η κρατική βία και αυθαιρεσία. Είναι προπομπός συνολικότερης επίθεσης ενάντια στις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, που όπως φαίνεται έχουν μπει για τα καλά στο στόχαστρο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Αποδεικνύεται ότι οι πλειστηριασμοί στρέφονται απέναντι στη λαϊκή κατοικία, γι’ αυτό και η κυβέρνηση σπεύδει να πάρει τα μέτρα της.
Το ότι και αυτό το αυταρχικό μέτρο έρχεται με εκπρόθεσμη τροπολογία της τελευταίας στιγμής δεν προκαλεί πλέον καμία έκπληξη.
Είναι βαθιά γελασμένοι, όμως, όσοι νομίζουν ότι με τον αυταρχισμό, με την επαναφορά του δόγματος "νόμος και τάξη" σε συριζαίικη εκδοχή θα βάλουν στο γύψο τη λαϊκή πάλη, που θα ενταθεί το επόμενο διάστημα απέναντι στην πολιτική τους».
902  20-12-2017

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΗΜΑΡΧΩΝ

Για την προστασία της πρώτης κατοικίας από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς

Σε παρέμβαση προχώρησαν οι 5 Κομμουνιστές δήμαρχοι, για την προστασία της πρώτης κατοικίας από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς τραπεζών, κράτους, δήμων. Συγκεκριμένα, στην επιστολή τους, οι δήμαρχοι Ικαρίας Στέλιος Σταμούλος, Καισαριανής Ηλίας Σταμέλος, Πατρέων Κώστας Πελετίδης, Πετρούπολης Βαγγέλης Σίμος και Χαϊδαρίου Μιχάλης Σελέκος επισημαίνουν:

«Η κυβέρνηση έχει βάλει μπροστά τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, με στόχο το βιος και την κατοικία των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στο κυνήγι τραπεζών και κράτους. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα εντείνει την πάλη του ενάντια στους πλειστηριασμούς και η κυβέρνηση απαντά με την ποινικοποίησή της. Την ίδια ώρα, όχι τυχαία, πολλαπλασιάζονται και οι δήθεν πρωτοβουλίες για "τη σωτηρία της πρώτης κατοικίας". Δίπλα στο "μαστίγιο" της καταστολής, η κυβέρνηση και κάθε λογής πολιτικοί και δημοτικοί παράγοντες έχουν εξαπολύσει μια ολόκληρη εκστρατεία κοροϊδίας σε βάρος του λαού. Παραποιούν για άλλη μια φορά την πραγματικότητα. Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να μένει στο απυρόβλητο η αντιλαϊκή επιδρομή κεφαλαίου - κυβέρνησης, που βγάζει στο σφυρί τη λαϊκή κατοικία, με οδηγό τους την προστασία των τραπεζών, την επιδότηση με ζεστό χρήμα των μεγάλων επιχειρήσεων από το κράτος.
Σε αυτό το σκηνικό δίνει το "παρών" και ένα μέρος των δημοτικών αρχών. Πρόσωπα και αστικές δυνάμεις στους δήμους, που υλοποιούν την αντιλαϊκή πολιτική στην Τοπική Διοίκηση και ασκούνται για χρόνια στην παραπλάνηση, προτείνουν, ως δρόμο σωτηρίας της λαϊκής κατοικίας, τη σύσταση δημοτικών επιχειρήσεων που θα αγοράζουν τα "κόκκινα" δάνεια! Προτείνουν δηλαδή οι δήμοι να παίξουν το ρόλο των funds! Τέτοιες "πρωτοβουλίες", κατά τη γνώμη μας, ούτε τυχαίες είναι, ούτε άδολες. Ολοι αυτοί πατούν στην αγωνία χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών να προστατεύσουν το σπίτι τους και παρεμβαίνουν με τυχοδιωκτικό τρόπο! Δεν αποκλείουμε κάποια funds, με τον μανδύα των δήμων, να επιδιώκουν να αλώσουν πιο γρήγορα τη λαϊκή κατοικία και τέτοιου είδους πρωτοβουλίες τούς ανοίγουν δρόμο.

Από κοντά και η ΚΕΔΕ

Δυστυχώς, σε αυτό το σκηνικό παραπλάνησης του λαού, συμπαραστέκεται με τον τρόπο της και η ΚΕΔΕ. Με ομόφωνο ψήφισμά της, κατέληξε σε ένα πλαίσιο δράσεων "για να σώσει" και αυτή την πρώτη κατοικία! Πατούλης, Κοιμήσης, Μπίρμπας (ΝΔ - Κίνημα Αλλαγής - ΣΥΡΙΖΑ) σηκώνουν τα μανίκια για "σειρά επαφών με την Τράπεζα της Ελλάδας και εκπροσώπους κοινωνικών και παραγωγικών φορέων, με στόχο τη διαμόρφωση κοινού μετώπου για την προώθηση νομοθετικής ρύθμισης η οποία θα προβλέπει το δικαίωμα πρώτης προτίμησης πώλησης του δανείου στον δανειολήπτη ή ένα άτομο που εκείνος θα υποδείξει (μοντέλο Κύπρου)", όπως μας ενημερώνουν. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοθαυμάσουμε στις ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες και προτάσεις της ΚΕΔΕ! Ενα είναι σίγουρο. Η ΚΕΔΕ, με τις ενέργειές της, θα "προστατεύσει" τη λαϊκή κατοικία όσο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την πολιτική της! Ρίχνει σκοινί σωτηρίας στην πολιτική της κυβέρνησης και των τραπεζών και νερό στο μύλο του αποπροσανατολισμού από το ένα και μοναδικό αίτημα, την απαγόρευση των κατασχέσεων σπιτιών και καταθέσεων των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών.
Για ποιον πραγματικά νοιάζεται η πλειοψηφία της ΚΕΔΕ, το αποκαλύπτει η στάση της στο ζήτημα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, με αφετηρία τα οφειλόμενα των νοικοκυριών στους δήμους. Δεν διανοείται να πει κουβέντα για τη διαγραφή των μικροχρεών στους δήμους, για αυτούς που αποδεδειγμένα ούτε μπορούν, ούτε έχουν να πληρώσουν. Δεν γνωρίζει άραγε η ΚΕΔΕ τα χιλιάδες άνεργα νοικοκυριά στους δήμους, τους χιλιάδες που ζούνε με τα ψίχουλα του ΚΕΑ και τη σακούλα του κοινωνικού παντοπωλείου; Δεν γνωρίζει ότι ελάχιστοι μπήκαν στις 100 δόσεις και πολλοί από αυτούς που μπήκαν δεν μπορούν να είναι συνεπείς; Επειδή γνωρίζουν, είναι πρόκληση να ζητάει η πλειοψηφία της ΚΕΔΕ από την κυβέρνηση απλά και μόνο να επιτρέψει στους δήμους να μην προβαίνουν σε κατάσχεση των μικροοφειλών από τους λογαριασμούς των τσακισμένων νοικοκυριών και να στέλνουν τις οφειλές στην Εφορία!! Αλήθεια, δεν γνωρίζουν τι ακολουθεί μετά την Εφορία; Τι ζητάει η ΚΕΔΕ από την κυβέρνηση; Απλώς να μην "εκθέτει" τους δήμους στη λαϊκή οργή! Η Εφορία να κάνει τη βρώμικη δουλειά και οι δήμαρχοι σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου!! Καλούμε την ΚΕΔΕ να αφήσει τη στρεψοδικία και να πάρει καθαρή θέση, για την προστασία της λαϊκής κατοικίας, που σήμερα κινδυνεύει και από τα οφειλόμενα στους δήμους.

Εως εδώ με την κοροϊδία!

Καλούμε κάθε αιρετό που στέκεται με τις αγωνίες του λαού μας, να πει έως εδώ με την κοροϊδία και το φοροκυνηγητό των λαϊκών νοικοκυριών, των ανέργων, από τράπεζες, κράτος, δήμους.
Απαιτούμε τη διαγραφή όλων των μικροοφειλών για τα νοικοκυριά που αποδεδειγμένα δεν μπορούν και δεν έχουν να πληρώσουν, με ευθύνη και απόφαση των Δημοτικών Συμβουλίων.
Απαιτούμε τώρα από την κυβέρνηση να άρει νομοθετικά την καταναγκαστική διαδικασία που εκβιάζει εργαζόμενους και αιρετούς να στέλνουν το φτωχόκοσμο στη σέντρα της Εφορίας και να σηκώνουν τα χέρια μπροστά στους μεγαλοκατέχοντες.
Μπροστά στον ορατό κίνδυνο της λαϊκής κατοικίας από την επίθεση, όχι μόνο του κράτους και των τραπεζών, αλλά και των δήμων, παίρνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί.
Δεν θα αποστείλουμε μικροοφειλές νοικοκυριών στο γκισέ της Εφορίας.
Θα περιφρουρήσουμε θεσμικά και πολιτικά τους υπαλλήλους των δήμων μας από τις απειλές καταλογισμού της κρατικής διοίκησης.
Θα ενισχύσουμε με τη δράση και τη στάση μας την πάλη του λαού για την προστασία της λαϊκής κατοικίας από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς».
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 20-12-2017

ΧΩΣΕΨΗ

«Χάος» και «όψη» συναντώνται στην πανέμορφη Κυψέλη Άρτας

- Το υπέροχο χωριό στα Τζουμέρκα που λεγόταν Χώσεψη

Το ταξίδι στην Ήπειρο επιφυλάσσει εικόνες σπάνιας και άγριας ομορφιάς που αποτυπώνονται στο μυαλό, εμπειρίες που μένουν αξέχαστες και γίνονται σημείο αναφοράς.  (- Δείτε τις φωτογραφίες)



Και όσες φορές κι αν επισκεφθεί κανείς αυτή τη γωνιά της Ελλάδας, πάντα υπάρχει ακόμα ένα χωριό να του τραβήξει το βλέμμα, ακόμα μια στροφή να πάρει, ακόμα μια εικόνα μέσα στα Τζουμέρκα που αντικρίζει για πρώτη φορά.

Ένα από τα χωριά αυτά είναι και η Κυψέλη...

Σε απόσταση περίπου 50 χιλιομέτρων από την Άρτα, μέσα στα Αθαμάνια Όρη και με υψόμετρο 600 μέτρων στην πλατεία της, η Κυψέλη, κρυμμένη μέσα στα έλατα, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά και εξαιρετικά χωριά της Ηπείρου.

Η παλιότερη ονομασία της ήταν Χώσεψη, λέξη που αποδίδεται στα συνθετικά «χάος» και «όψη», που συνθέτουν και την ίδια την εικόνα και την ταυτότητα του χωριού, κατά τις επικρατέστερες απόψεις.

Το 1962 το χωριό μετονομάστηκε σε Κυψέλη, λέξη που αποτυπώνει πολύ καλά τη σχέση των κατοίκων του, και όσων έχουν καταγωγή από εδώ, με την ίδια την «κυψέλη» τους. Είναι το χωριό των λιγοστών κατοίκων, που όμως γίνεται πολύβουο το καλοκαίρι ή και στις μεγάλες γιορτές, καθώς όλοι επιστρέφουν.

Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα σε δύο υψώματα και χωρίζεται σε τέσσερις συνοικισμούς: τη Λούτσα, την Καλλονή, την Ευαγγελίστρια, τη Ρουπακιά και τον Άι- Γιώργη. Σημείο αναφοράς είναι φυσικά το κέντρο του χωριού με την παραδοσιακή πλατεία και τα καφενεδάκια της, στη σκιά των πλατάνων και υπό τους ήχους των νερών, που διαρκώς κελαρύζουν. Μην παραλείψετε να γευτείτε το καλό φαγητό και το εξίσου καλό τσίπουρο που προσφέρεται εδώ.

«Γεννήθηκα σ’ ένα κακοτράχαλο ηπειρώτικο χωριό που λες πως και το ίδιο γεννήθηκε για αγώνες πρώτα με την ίδια τη φύση, για να μπορέσει να επιβιώσει στην κακοτράχαλη γη που γεννήθηκε. Και ένα μεγάλο μαράζι ήταν ο ξενιτεμός» λέει για τον τόπο που γεννήθηκε, την Κυψέλη, ένας από τους πιο εμβληματικούς φωτογράφους της Ελλάδας, ο Κώστας Μπαλάφας.

Στο χωριό λειτουργεί Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ζωής, που πρωτοφιλοξενήθηκε στους χώρους του καφενείου του ιδρυτή Παντελή Χρ. Καραλή. Σήμερα η συλλογή περιλαμβάνει περισσότερα από 1.800 αντικείμενα.

Στην Κυψέλη υπάρχει επίσης παραδοσιακή νεροτριβή αλλά και μύλος. Κάντε μια στάση στη Μονή Ευαγγελίστριας- που χρονολογείται από το 1700-  για να θαυμάσετε τις ανεκτίμητης αξίας τοιχογραφίες.

 

newsbeast.gr

Αναρτήθηκε από ΑΕΤΟΣ των ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ στις 12/13/2017 09:54:00 π.μ.

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Μεσαίωνας τώρα

1. Καπιταλισμός: Η αέναη εξέλιξη του Μεσαίωνα. Πουλώντας πυρομαχικό υλικό στη Σαουδική Αραβία, συμμετέχεις ενεργά στη γενοκτονία της Υεμένης. Οταν ο Μητσοτάκης φωνάζει, αγκαλιά με τον πρωθυπουργό, «έχουμε ανάγκη τα 65 εκατομμύρια», όλοι καταλαβαίνουν ότι η ηθική στους κύκλους αυτούς έχει πάψει να υπάρχει. Η απόφαση της κυβέρνησης να επενδύσει σε μια πράξη που συντελεί σε εγκλήματα πολέμου καταγράφεται στη συνείδηση όλων. Δεν είναι της παρούσης να αναρωτηθούμε πώς μια κυβέρνηση που ενστερνίζεται τις ανθρωπιστικές ιδέες έφτασε έως εδώ, έτσι κι αλλιώς οι γνωστοί αναλυτές, που έχουν το κατοχυρωμένο δικαίωμα στο δημόσιο χασμουρητό, θα αναλύσουν το καθετί και έπειτα θα γυρίσουν πλευρό για να συνεχίσουν τον ύπνο τους.

2. Τι απλότητα, τι βαθιά καλοσύνη αναδύεται από τα αστικά κομμωτήρια που επιθυμούν διακαώς να ονομάζονται «πολιτικά κόμματα». Τόσον καιρό η κυβέρνηση έκρυβε σφαίρες και βόμβες με τον γνωστό τρόπο άλλων δεκαετιών. Σίγουροι όλοι μαζί, ροζ και γαλάζιοι, ότι το εμπόριο των όπλων κάνει το χρήμα να ρέει, επαναπαύθηκαν στην ιδέα και αφέθηκαν σε δύο ντενεκέδες περιπλανώμενους να κάνουν το ντιλ με τη Σαουδική Αραβία, δουλεύοντας ωστόσο προς όφελος του αγοραστή. Οταν οι Κόκκινοι έθεσαν θέμα ηθικής τάξεως, τότε άρχισαν οι Αριστεροί να αναρωτιούνται αν το πολεμικό υλικό θα χρησιμοποιηθεί εναντίον της Υεμένης. Φυσικά, θα περιμένουν την Ευρωπαϊκή Ενωση να πάρει πρώτη εκείνη θέση για τη Σαουδική Αραβία, και θα ακολουθήσουν καταδικάζοντας κι αυτοί.

3. Η ετοιμόρροπη ηθική και η πνευματική συγγένεια των δύο αρχηγών των αστικών κομμάτων βρίσκονται στο κέντρο της έρημης ζωής μας. Και οι δύο είναι κατώτεροι των περιστάσεων, μαριονέτες που τις χειραγωγούν οι Ευρωπαίοι. Τώρα ξεπέρασαν τα όρια της πραγματικότητας: Οι Αριστεροί αποφάσισαν να καταργήσουν το δικαίωμα στην απεργία, ακολουθώντας τις εντολές της Κομισιόν. Οι Δεξιοί τρίβουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση. Οταν ακολουθείς εντολές, ζεις σε ένα αφηρημένο περιβάλλον και κάθε κίνηση μοιάζει να γίνεται εν υπνώσει. Σαν να βρίσκεσαι σε γλυκιά νάρκη, γοητευμένος από τις ευρωπαϊκές οδηγίες. Αλλά το όνειρο της κυβέρνησης διέκοψαν απότομα οι Κόκκινοι και τους γύρισαν πάλι στην πραγματικότητα που αγνοούν, στα δύσκολα, για να δείξουν πως είναι ξεβράκωτοι.

4. Τα αποτελέσματα της γονυκλισίας στην Ευρώπη είναι οδυνηρά. Είμαστε βαριά χρεωμένοι στο αβαείο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, που ωστόσο δεν έχει πετύχει απολύτως το στόχο της: Να μας εξημερώσει. Στο πλαίσιο πάντα της νουθεσίας, το αβαείο αποφασίζει να παίξει τώρα το ρόλο των φιλάνθρωπων, να αφήσει για λίγο τις τεχνικές και τις διοικητικές γνώσεις και να επιτρέψει, ό,τι πέσει από το τραπέζι τους να το μαζέψουν οι εγχώριοι υποτελείς και να το παρουσιάσουν σαν οικονομικό θαύμα, εξαίροντας την κατανόηση που επέδειξαν οι Ευρωπαίοι.

5. Η κατάθλιψη σαρώνει και πώς μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ο ελληνικός λαός έχει παραδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου απαισιοδοξία: «Η εποχή μας παρακολουθεί τη διάχυση της κατάθλιψης, που καθίσταται πλέον τετριμμένη, ένα κοινός τόπος. Τα πάντα συνηγορούν στη μετάλλαξή της: το οικονομικό κλίμα της φιλελεύθερης ανταγωνιστικής κοινωνίας (...). Η παγκοσμιοποίηση της αποχαύνωσης άρχισε: Τα στελέχη της επωμίζονται τον αφανισμό της ανάγκης για στοχασμό και προβληματισμό, καταλαμβάνοντας όλο τον ελεύθερο χρόνο των μαζών με παιχνίδια παντός είδους. Η τεχνολογία παρέχει τώρα όλα τα σχετικά μέσα... λαμβάνουμε από το διαδίκτυο πλήθος άχρηστες πληροφορίες μέχρι τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και τον πολύπλοκο τηλεοπτικό δέκτη που συγκεντρώνει την προσοχή του πλήθους στο εικονικό και την ανεκδοτολογία, εγκαταλείποντας το πραγματικό και το σημαντικό στον έλεγχο των ιθυνόντων, οι οποίοι ικανοποιούν τις δικές τους φαντασιώσεις περί εξουσίας... μια εσφαλμένη αντίληψη περί προόδου, αποκοιμίζοντας τις συνειδήσεις με τίμημα την επαναστροφή του ανθρώπου στο αμιγώς βιολογικό επίπεδο. Το ζήτημα του γενικού νοήματος εξανεμίζεται στην επιδίωξη αμέτρητων πλαστών μικροαναγκών». Από την «Ιστορία της κατάθλιψης» του Ζωρζ Μινουά (μετ. Βάλιας Σερέτη, εκδόσεις «Νάρκισσος»).

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 9-12-2017

ΚΑΝΕΛΛΗ

Ρωμαλέες ερμηνείες

Ουαί υμίν υποκριτές και φαρισαίοι! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, παραδομένη σε ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ενωση και δανειστές, παίζει εντός και εκτός και επί ταυτά το ίδιο θλιβερό παιχνίδι των εντυπώσεων και της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Οπως ένας βουλευτής και τέως υπουργός (Φίλης) προσπάθησε να σώσει τ' αριστερά άσωστα με δηλώσεις που εύχονταν ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα να υπάρξει για ν' ακυρώσει στην πράξη την απαγόρευση της απεργίας και την αντεργατική πολιτική που ο ίδιος με άλλους 152 ψήφισε, έτσι και στην επίσκεψη Ερντογάν επιδείξαμε «ρωμαλέο» υποχωρητικό πνεύμα.

Γιατί, είναι από αμερικανικά χείλη διατυπωμένη η άποψη ότι μια συνθήκη σαν της Λοζάνης, που υπεγράφη πριν από 100 περίπου χρόνια, είναι παρωχημένη και χρειάζεται αναθεώρησή της. Οταν τα ΝΑΤΟικά πλοία καθορίζουν στην πραγματικότητα τα σύνορα στο Αιγαίο και οι χώρες του Βίσεγκραντ τα ευρωπαϊκά μας, με θύμα τους πρόσφυγες που παράγει η αμέριστη συμμετοχή μας στις ιμπεριαλιστικές τους πολιτικές, πόση προειδοποίηση περιέχουν οι διά στόματος Ερντογάν υπενθυμίσεις; Οταν λέει ότι η Τουρκία δεν μας εμπόδισε απ' το ν' ανήκουμε στο ΝΑΤΟ, που τώρα ετοιμάζεται για επεμβατική εγκατάσταση στα σύνορα Συρίας - Ιράκ - Τουρκίας, τότε η Λοζάνη που από πλευράς Τουρκίας είχε πάντα στόχο τα πετρέλαια της Μοσούλης, «αναθεωρείται» de facto. Με πρόσχημα το «Ισλαμικό Κράτος», κατασκευασμένο εξολοκλήρου από ΝΑΤΟικές δυνάμεις, τα σύνορα στην πάλαι ποτέ λεγόμενη Μέση Ανατολή όχι απλώς αλλάζουν, αλλά ξεσκεπάζουν και συμφέροντα. Στη Γαλλία για παράδειγμα δικάζονται στελέχη της εταιρείας «Lafarge» για χρηματοδότηση του ISIS. Αλλά ποιος θ' ασχοληθεί μ' αυτά ή με κάτι ειδήσεις στα ψιλά, πως αρχίζουν και εντοπίζονται όπλα στην περιοχή προερχόμενα από Ελλάδα.

Ο Ερντογάν έπαιξε ένα παιχνίδι εντυπώσεων στοχεύοντας στην ουσία ταυτόχρονα. Ξέφυγε από τρία σκάνδαλα (Ζαράμπ, νησιά Μαν, στρατηγός Φλιν) και συνάμα παγίδευσε την ελληνική πλευρά σε ερμηνείες της Λοζάνης. Ερμηνείες που έχουν άλλη σημασία αν γνωρίζει κανείς τον λεγόμενο Ιερό Ορκο (Misaki Milli) της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης το Μάρτη του 1923, που δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ από την τουρκική πολιτική και πάντα βολεύει την Αγκυρα να απειλεί στο Αιγαίο για να διαπραγματεύεται τη Μοσούλη.

Και την ώρα που ο Τραμπ μετακομίζει στην Ιερουσαλήμ, όχι για την ψυχή της μάνας του βεβαίως, τινάζοντας στον αέρα κάθε προσπάθεια επίλυσης του Παλαιστινιακού ζητήματος με τη δημιουργία δύο κρατών, η εξωτερική πολιτική αφήνεται στα χέρια αναλυτών των εντυπώσεων που πάντα έχουν και καλούς φίλους και καλούς λογαριασμούς. Αντίθετα, η ιμπεριαλιστική πραγματικότητα και τα σχέδια των μεγάλων και μικρών και τότε και τώρα της Λοζάνης, σχεδόν 100 χρόνια μετά, τα πληρώνουν οι λαοί με αίμα, φτώχεια, προσφυγιά, δουλεία για αλλότρια των δικών τους, ταξικά συμφέροντα.

Και τη Δευτέρα που αρχίζει η συζήτηση για τον προϋπολογισμό, σημασία έχει ν' ακούσει κανείς το ΚΚΕ που θα επιμένει να μιλάει χωρίς το φερετζέ των εντυπώσεων για τις θανατηφόρες για το λαό αποφάσεις και απειλές, που κρύβονται πίσω από τις ερμηνείες.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 9-12-2017

ΚΑΝΕΛΛΗ

Τα απόρρητα του Αη Βασίλη

Τα είδα εκεί κοντά στο ξημέρωμα, πίσω απ' το μεγάλο ταχυδρομικό κουτί που είχαν καταφέρει ν' ανοίξουν. Μια παρέα πιτσιρίκια είχαν παραβιάσει ένα φανταχτερό και πλουμιστό τεράστιο κουτί, απ' αυτά που στήνει η Αγορά, ελεύθερη καθώς είναι, για να εμπορεύεται τις πραγματικές και μη επιθυμίες των παιδιών. Το μικρότερο ήταν πέντε, το μεγαλύτερο άντε δεκαπέντε. Πλησίασα. Βγάλαν κάμποσα φάκελα τσαλακωμένα με παιδικά γράμματα των αποστολέων και παραλήπτη τον Αη Βασίλη. Στο κίτρινο φως της λάμπας ασφαλείας, κυριολεκτικά χολερικό, τα παιδιά διάβαζαν και δε γέλαγαν. Κρυφάκουσα και δε νομίζω ότι θα μπορέσω να ξανακούσω την επίσημη εκδοχή για το συμβάν: Δηλαδή ότι τα παιδιά ήταν βαλτά για να ρίξουν τον Αη Βασίλη - κυβέρνηση από το έλκηθρό του, την ώρα που εκτοξεύεται ως αριστερός με κόκκινη φορεσιά και κατάμαυρο ζωνάρι.

Αη Βασίλη, πες μου ότι δεν θα βάλουν φυλακή τον πατέρα μου, που δούλευε στου Καρυπίδη κι ήρθαν και τον πιάσανε στο σπίτι μας, επειδή ζήταγε τη δουλειά και τα λεφτά που του χρωστάνε για να πάψουμε να πεινάμε.

-- Αη Βασίλη, κάνε να μην αρρωστήσει ο αδερφός μου που μάθαινε γράμματα στις τρώγλες της εστίας, ξεπαγιασμένος και νηστικός, και τον πλάκωσαν στο ξύλο, μπροστά απ' το υπουργείο που δε φέγγει σαν το φεγγαράκι το λαμπρό να περπατάς και να μαθαίνεις γράμματα, αλλά μοιάζει με τη μαύρη τρύπα που λένε οι σοφοί.
-- Αγιε μου Βασίλη, εσύ που 'σαι χοντρός γιατί φαντάζομαι πως έχεις λεφτά και για γλυκά, κάνε να μη μας πάρει η τράπεζα τα κεραμίδια, που όπως λέει κι ο παππούς μου έφτυσε αίμα για να τα βάλει πάνω απ' το κεφάλι μας, να μη μας δέρνει ο καιρός.
-- Αγιε μου Βασίλη, πάρε με κοντά σου και κάνε με καλικάτζαρο, γιατί δεν αντέχω άλλο τη λάσπη που μπήκε στο σπίτι μου και δε βγαίνει με τίποτα, και δεν έχω ούτε πού να κοιμηθώ, ούτε τι να ονειρευτώ. Θα ταΐζω τους ταράνδους σου και θα σου γυαλίζω και τις μπότες και θα μάθω κι Αγγλικά, να σου λέω τραγουδάκια που σ' αρέσουν.
-- Αγιε μου Βασίλη, πάρε τη μαμά μου και στείλε μου μια τράπεζα στη θέση της να με φυλάει, γιατί μόνον αυτές οι τράπεζες, είπε ο κ. Ευκλείδης, θέλουν το καλό της κοινωνίας και το δικό μου. Η μαμά μου φοβάται και κλαίει πως θα χάσουμε το σπίτι μας και είπε ότι θα γίνει εκτός από την πρώτη κι η τελευταία μας κατοικία.
-- Ακου να δεις, κυρ Βασίλη, εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχεις κι ούτε είσαι αριστερός επειδή φοράς κόκκινα. Ο παππούς μου, όμως, που έχει άσπρα μαλλιά και είναι κόκκινος κι έχει και σημάδια απ' αυτό, στο κορμί του, φωνάζει να τον αφήσεις ήσυχο στον ύπνο του. Και να μην του ρουφάς κάθε τέλος του χρόνου και μια μερίδα απ' τη σύνταξη που έχει και δεν του φτάνει να πάρει φάρμακα, να αναπνέει καλύτερα. Γιατί εγώ ξέρω πως είναι και άρρωστος και φτωχός και δε ροχαλίζει απλώς και ξύπνιος, όπως ισχυρίζεται.
-- Δεν ξέρω γιατί ήρθες απ' την Καισάρεια και βασανίζεις τους φίλους μου που βγαίνουν κάπου κάπου απ' το στρατόπεδο προσφύγων και παίζουμε κυνηγητό και μπάλα. Αη Βασίλη, να ξέρεις, είμαι εγώ για τους ξένους, που χάρισα την κούκλα της αδερφής μου στη Φαριντέ, που είναι οχτώ χρονών, την κυνηγάνε κάτι παιδιά που 'χουν στην μπλούζα τους αγκυλωτό και της είπα ότι είμαι ο Αη Βασίλης. Μην εμφανιστείς και μου το χαλάσεις γιατί κατάλαβα πως τα παιδιά τ' αγαπάτε μόνον όταν ζητιανεύουν. Τελεία και παύλα.

Ξημέρωσε. Αποσύρθηκα. Συντετριμμένη, περιμένοντας την τελική αξιολόγηση περί της αποτρόπαιης κατάλυσης του κράτους του γραμματοκιβωτίου, στην οποία είμαι βέβαιη ότι θα προβεί το δίδυμο των αριστερών αρχαγγέλων Τόσκα - Κοντονή...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 3-12-2017

ΚΑΚΚΟΥΛΙΔΗΣ

Η έρημος της Μάνδρας

1. Μέσα στη χαοτική κατάσταση της χώρας, προστέθηκαν και 21 νεκροί από τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα Αττικής. Οι αρμόδιοι της δημόσιας διοίκησης, αντί να πετρώσουν από λύπη, προσπάθησαν να περάσουν τη σκυτάλη της ευθύνης από τη μία υπηρεσία στην άλλη. Η γνωστή πρακτική του Νεοέλληνα απέναντι στην ανάληψη των ευθυνών: κανείς δεν έχει ποτέ ευθύνη για τίποτα! Πάντοτε είναι θέμα κάποιου άλλου. Και αυτό αποτελεί ένα μόνο σύμπτωμα από τις παθογένειες αυτής της χώρας. Σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν, όλοι μαζί αγκαλιά ανακάλυψαν τον νέο εχθρό, του οποίου το όνομα είναι Φύση. Για δες, η Φύση είναι άδικη και επιβλαβής! Ευκαιρίας δοθείσης, ζήσαμε άλλη μια κοκορομαχία ανάμεσα στους δύο αρχηγούς των μεγαλύτερων κομμάτων. Και η ζωή συνεχίζεται απαράλλαχτα και βασανιστικά ίδια και απαράλλακτη.

2. Επρεπε τόσοι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους για να γίνουν γνωστά τα βάσανα της Μάνδρας. Τώρα όλοι μιλάνε πάνω στους πνιγμένους, οι πολιτικοί αγκαλιά με τους δημοσιογράφους, και χωρίς να ορρωδούν προ ουδενός στέκονται στην άκρη των ρευμάτων παραμιλώντας μπροστά στις κάμερες, ενώ η ως επί το πλείστον μικροαστική ελληνική κοινωνία παρακολουθεί μες στην απάθειά της τη λάσπη να αποκαλύπτει την κρυμμένη φρίκη.

3. Μικροαστισμός και φιλανθρωπία αντάμα: «Ας πρόσεχαν πού έχτιζαν» σχολίασαν αυτοί που προκαλούν και στηρίζουν κάθε ανομία, αυτοί που κερδίζουν και βολεύονται από κάθε κατάργηση του κράτους δικαίου.

4. Η αποθέωση του Μακιαβέλι: «Ενίοτε πρέπει να χρησιμοποιούμε λόγια για να συγκαλύπτουν τις πράξεις. Αλλά τούτο πρέπει να γίνεται κατά τέτοιον τρόπο ώστε κανείς να μη το αντιλαμβάνεται. `Η, αν γίνει αντιληπτό, πρέπει να υπάρχουν πρόχειρες δικαιολογίες που να προβάλλονται αυτοστιγμεί».

5. Από 'δω και στο εξής οι πνιγμένοι θα είναι μόνιμη υπενθύμιση και απειλή για όλους όσους χρόνια ολόκληρα γνώριζαν και δεν έκαναν τίποτα, που έδιναν στη γραφειοκρατία το δικαίωμα να κυβερνά σε βάρος της ζωής, αφήνοντας την ίδια τη ζωή να στηρίζεται στη μεταφυσική σιγουριά πως είναι απίθανο να συμβεί το «κακό». Αλλά η γερόντισσα ακόμα φωνάζει: «Εφτά φορές μας έχει βρει το κακό, πόσες άλλες θα αντέξουμε ακόμα;».

6. Η τραγωδία ανάγκασε τους αρμόδιους της κρατικής διοίκησης να ανοίξουν τους χάρτες τους για να εντοπίσουν την έρημο της Μάνδρας. Μου είναι παγερά αδιάφορο αν η περιφερειάρχης ή ο διοικητής της Γενικής Διεύθυνσης Δασών και Δασικού Περιβάλλοντος μπορούν να συγχωρέσουν τον εαυτό τους. Αυτό που έχει συντελεστεί, αθροιστικά στα παρελκόμενα της οικονομικής κρίσης, είναι ακόμα βαθύτερο: θρέφει μελλοντικούς Ρασκόλνικοφ (από το γνωστό έργο του Ντοστογιέφσκι).

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 26-7-2017

ΚΑΝΕΛΛΗ

Τα εκατό χρόνια και τα τριάντα αργύρια

1917 - 2017. Απόψε το βράδυ στη μεγάλη κεντρική εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ οι καρδιές και τα μυαλά παρόντων αλλά και παρόντων - απόντων θα δονηθούν απ' τη συνοπτικότερη αποτίμηση της επίδρασης της Οκτωβριανής Επανάστασης όλων μας και ολούθε «ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε».

Εν αναμονή, σκόρπιες σκέψεις επί του παρόντος, αλλά και ψήγματα μνήμης του παρελθόντος, του απλού μικρού ανθρώπου που 'χουμε όλοι μέσα μας πετάγονται ανεξέλεγκτα πότε πονώντας, πότε καλμάροντας τις χορδές των ζωντανών. Σκέφτομαι, αν ζούσε ο πατέρας μου, γεννημένος το Μάρτη του '17, πως δε θα μπορούσε να 'ρθει μαζί μου κι ας είχε ακούσει κάμποσες φορές αυτό το «να τα κατοστήσεις». Αυτός που επέζησε απ' τη Μέρλιν, το Χαϊδάρι και το στρατόπεδο συγκέντρωσης BERNDORF, φοβισμένος, τσακισμένος. Κι όμως, ποιος ξέρει πόσο επαναστατικό θα βρήκε στα οχτώ μου χρόνια να μου τραγουδάει ψιθυριστά μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά... για να ενισχύσει την ιδεολογική μου αντοχή μαζί με ιστορίες φιλτραρισμένης φρίκης απέναντι στο μαρτυρικό παιδικό πονόδοντο της νύχτας.

Σκέφτομαι πόσο διακριτή είναι ως τα σήμερα αυτή η αιδημοσύνη των κομμουνιστών που μπορούν και σου επιτρέπουν να ξεχωρίσεις τη γιορτή απ' τη φανφάρα και την ιαχή απ' την κραυγή. Εκατό χρόνια μετά χωρίς τους κόκκινους, λέω, έτσι στο εμπειρικό ξεκούδουνο, πως οι δημόσιες σχέσεις θα είχαν καταπιεί ολότελα τις ανθρώπινες σχέσεις. Αναλογίζομαι τα χιλιάδες άγραφα σημειώματα που τα αισθανόμαστε μετρώντας ζωές που θυσιάστηκαν, νιάτα που θερίστηκαν κρατώντας ζωντανή την ουσία της επανάστασης και σε καιρό πολέμου και σε καιρό ειρήνης.

Αναπόφευκτα γίνομαι, όπως όλοι μας, παραλήπτης των εικόνων και των λόγων της εποχής, που θες - δε θες έχει πλημμυρίσει ύβρη. Δεν είμαι, δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν φαντάζομαι καν ότι μπορεί να παραλαμβάνει, χωρίς να με ρωτήσει, τάχα μου δήθεν εξ ονόματός μου ως μέλος του «ελληνικού λαού», τα βραβειάκια του ο Τσίπρας. Στο Παρίσι. Από κλειστές λέσχες με ολοφάνερο διατυμπανισμένο εχθρικό ταξικό πρόσημο. Αυτός που εξαργύρωσε τα τριαντάφυλλα της Καισαριανής για τριάντα πολιτικά αργύρια εγγράφοντας το μύθο του στις πετσέτες των γευμάτων που τιμούν όσους καινοτόμησαν στην πολιτισμένη καπιταλιστική σφαγή. Συντρώγων κι όχι σύντροφος στο πάνθεον καταγραμμένος των... προσωπικοτήτων που συναγωνίστηκαν στη μεθοδευμένη επικράτηση του μεγαλύτερου ψέματος, της καλύτερης κωλοτούμπας, της προσφορότερης ενσωμάτωσης στο σύστημα. Θέλει πολύ «σθένος» να καταθέτεις προϋπολογισμό σαν κι αυτόν που μελετάμε τώρα. Να τον διαβάζεις και να βλέπεις το αίμα να στάζει των γέρων, των τσακισμένων στη δουλειά, των αναπήρων, των παιδιών, των ανήμπορων και να τιμολογείται εκτός των άλλων και με τόνους μετρικούς αντικομμουνιστικής λάσπης.

Δεν ξέρω αν πηγαίνοντας στο δωμάτιό του, μετά τη βράβευσή του, ο πρωθυπουργός δάγκωσε τα μετάλλια, όπως παλιά οι σαράφηδες τις λίρες, για να δει αν αυτός, ως κλεπταποδόχος των ιδεών της επανάστασης, μπορεί για μια ακόμη φορά να γυρίσει και να την πουλήσει ως φο μπιζού μέχρι το επόμενο παράσημο των εχθρών...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 26-11-2017

τζουμερκιωτικη λαλια

ΚΑΝΕΛΛΗ

Λιάνα Κανέλλη

Το είδα στο βίντεο και δεν πίστευα στα μάτια μου! Η φωτοβολίδα, προφανώς εκτοξευμένη από κατάλληλο πιστόλι, έχει σφηνωθεί στο ύψος του αριστερού γόνατου μιας άτυχης γυναίκας. Περιβάλλεται από τρεις τουλάχιστον πάνοπλους ματατζήδες. Που επί σχεδόν ένα λεπτό αφήνουν τη βολίδα να καίγεται μέσα στο πόδι της. Ένας φέρνει πυροσβεστήρα και ψεκάζει τη φωτοβολίδα στο καιόμενο ανθρώπινο μέλος. Και το ρημάδι φουντώνει, φωσφορούχο γαρ. Ύστερα έρχεται, μετά τον ηλίθιο κι ο πανηλίθιος και κλωτσάει τη φωτοβολίδα, ΤΗ ΣΦΗΝΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΟΔΑΡΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ,  έτσι που αναρωτιέσαι, πώς άντεξε η καρδιά της τον βάρβαρο «σωτήρα» που την πατάει με το άρβυλο προξενώντας εμφανώς, πολλαπλάσιο πόνο!!! Ουρλιάζει, «σβήστε τοοοοο» κι αναπνέει το φωσφορούχο θυμιατό, ανάμεσα σε τρεις μαντραχαλάδες που δεν άφησαν στιγμή κάτω τις ασπίδες τους. Ωραία εκπαίδευση σκέφτηκα και ξέρασα ώσπου να σβήσει το πράμα. Ύστερα θυμήθηκα και τη διαβεβαίωση του Τόσκα  περί «ασφάλειας» εν Αθήναις και ματαξέρασα. Όταν είδα δε να την σηκώνουν κρατώντας την απ´ το τσακισμένο της πόδι , σα σακί, με το τραύμα να… ταλαντώνεται, όπως κάνουν στις συλλήψεις, απόσωσα… Διαβάζω ότι η 50χρονη δικηγορίνα είναι στην εντατική, σοβαρά, με συντριπτικό κάταγμα γόνατος, βλάβη στα αγγεία και πνευμονικά εγκαύματα. Δεν αντέχω στον πειρασμό να σκεφτώ πως ίσως θα την είχαν σώσει πιο έγκαιρα και αποτελεσματικά, αν υπήρχαν, απλοί περαστικοί, άνθρωποι καθημερινοί, χωρίς καμμιά «ειδική εκπαίδευση». Αναμένω, με συνεχή ναυτία, μια ΕΔΕ. Τώρα. Μια Ένορκη Διαβεβαίωση Ευτελισμού του κοινού ανθρώπινου νου και της ζωής.
ΥΓ. Και μη μου αντιτάξει κανείς ότι υπάρχει στο βίντεο κι ένας σιδηρόφραχτος που σκύβει και της χαϊδεύει τα μαλλιά την ώρα που καίγεται και σφαδάζει εν ορδαίς και οργάνοις, γιατί θα ξεράσω στα μούτρα του όλο το θειάφι της κόλασης.
ΥΓ. Ούτε ένας δε σκέφτηκε να της προστατεύσει με την ασπίδα του το πρόσωπο από τη φωτιά και την ανάσα; Να βγάλει τη μπουφανιά να σκεπάσει τη φλόγα;  Να της ακινητοποιήσει το χτυπημένο πόδι πριν τη σύρει χειροπόδαρα; Να… είναι μερικές από τις δεκάδες απορίες που συνέλεξα από πολίτες ηλικίας απ´ το δημοτικό ως λίγο πριν τον τάφο…

Λιάνα Κανέλλη

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Λιάνα Κανέλλη

Είμαι ό,τι νομίζετε. Και οπωσδήποτε βουλευτής ΚΚΕ Α´ Αθήνας, δημοσιογράφος, δικηγόρος.
ΚΑΤΙΟΥΣΑ 19-11-2017

ΚΑΝΕΛΛΗ

Μέρισμα λάσπης και ξεφτίλας

Τούτος ο Νοέμβρης του '17, 100 χρόνια μετά, βρίσκει την πατρίδα σε κοινωνικές, πολιτικές, υλικοτεχνικές συνθήκες ζωής, για τεράστια μερίδα του πληθυσμού, ξεφτίλας. Με κορμιά παραχωμένα σε νεκροταφεία πνιγμένα στη λάσπη, με πληθυσμό τριών μικρών πόλεων στις παρυφές του χταποδιού που απλώνεται στο λεκανοπέδιο, μετατρέποντας τον ιερό βράχο ως κέντρο σε πυρήνα ανθρωποφάγου τέρατος, εκτός απ' όλα τ' άλλα έχουμε και τον πνιγμό των εννοιών. Οργάνωση, δημόσιο, τοπική αυτοδιοίκηση, φως, νερό, αγαθό και κυρίως αλληλεγγύη... Πρόκειται για φερτά υλικά που κουτρουβάλιασαν, μωλώπισαν, γκρέμισαν σπίτια και μαγαζιά και δολοφόνησαν ανθρώπους. Είναι παράξενο και συνάμα απολύτως «φυσικό» το φρούτο της εποχής, οι αυτοαποκαλούμενοι «αλληλέγγυοι», να μην καταναλώνεται σε χώρους που θυμίζουν λασπωμένη Πομπηία στα ακροπόδαρα του πανάρχαιου όρους ΠΑΤΕΡΑ.

Αυτό που κάνει συνοδευτικό της οργής και της λύπης την ξετσιπωσιά είναι, πέρα απ' την επαναληπτικότητα των ακραίων καιρικών φαινομένων σε βάθος δεκαετιών, ν' ακούς τα εκλεγμένα επίσημα χείλη, τα τοπικά ή γενικά γκουβέρνα, να μηρυκάζουν περί του πρωτοφανούς. Αυτή η ρήξη του παρθενικού υμένα της ευθύνης που διατυμπανίζεται ωσάν η εξεύρεση άλλοθι να είναι εθνικό κατόρθωμα, είναι που σε κάνει να θες να ξεράσεις, αντί δυστυχώς να επαναστατήσεις.

Κι έρχεται καπάκι μια δράκα φασιστόμορφων νεαρών αντιεξουσιαστών, εκπαιδευμένων να αντιμετωπίζουν ιδεολογικές, παρεϊκές μαζώξεις ωσάν συλλογικότητες, κάργα εξυπηρετικές του συστήματος, να μετατρέπουν την εξέγερση σε φεστιβάλ, το Πολυτεχνείο σε λεσχιακό χουλιγκάνικο καφενείο, την ώρα που οι φετινές εκδηλώσεις είχαν εξ ορισμού αυξημένη βαρύτητα. Κι αυτό γιατί ήταν κορυφαία, πρωτίστως ιστορική αλλά και νεανική στιγμή να καταδειχθεί πόσο αυτός ο λαός μας δεν έχει και δεν μοιράζεται «κοινές αρχές κι αξίες» με τον δαιμονικά καλό Τραμπ, παρά τις άοκνες τουριστικές προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η ξεφτίλα είχε και λοφίο, όχι κερασάκι στην τούρτα. Στην κρατική τηλεόραση, που απεχθάνεται το μαύρο, φάτσα κάρτα ο αρχηγός των υπόδικων ναζιστών να κάνει δηλώσεις για τους λασποπνιγμένους, μπροστά σε ένα μόνο μικρόφωνο, με το λογότυπο της εγκληματικής οργάνωσης ΧΑ.

Την ώρα που γράφω μετεωρολογικές προβλέψεις απειλούν και η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία δεν έχει αρχίσει. Και με προκαλεί χυδαία η βεβαιότητα ότι η καταστροφή αυτής της τραγικής μισής ώρας, που έπληξε το λεκανοπέδιο, σε λίγους μήνες θα προβάλλεται ως ευκαιρία για ν' αλλάξει το Θριάσιο και να γίνει επιτέλους το τεράστιο εμπορικό κέντρο πολλαπλών χρήσεων - mall, που σχεδιάζεται εδώ και καιρό, όσο κρατάει ο αρραβώνας της αριστεράς με την ανάπτυξης της δεξιάς. Αλλωστε μ' ένα mall κι ένα καζίνο, δυο φρουτάκια, πέντε μπάρες διοδίων κι ένα δεκάρικο ευρώ το μήνα απ' τα χιλιοκλεμμένα, ο λαός ξεχνιέται και προχωράει, με την ελπίδα όχι αυτήν τη φορά. Ο οπορτουνισμός θεριεύει στις καταστροφές. Και τρέμω στην ιδέα, ότι απουσία λαϊκής εξουσίας και κεντρικού σχεδιασμού, μην τυχόν μας προκύψουν ως «λύση» και πάλι στρατιές ΜΚΟ ή ακόμα χειρότερα τίποτα ευρωΝΑΤΟικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης και διάσωσης των συμφερόντων των καπιταλιστών.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 19-11-2017

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Γράμμα σε έναν νέο ποιητή

1. Κάθε φορά που εμφανίζεται ένας νέος ποιητής, θυμάμαι τους στίχους του Ταγκόρ: «Ακόμα, Θεέ μου, δεν μας έχεις βαρεθεί; Ακόμα μας στέλνεις τα δώρα σου;».

2. Με το δικαίωμα της αγάπης, επισημαίνω ορισμένα σημεία που ίσως σου φανούν χρήσιμα και τα φυλάξεις στις αποσκευές σου κατά το ταξίδι σου στη λογοτεχνία:

Καταρχάς ξέχνα την προοπτική έκδοσης του βιβλίου σου. Γράφουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Γράφουμε γιατί η πείνα και η δίψα μας να συναντηθούμε με τον άλλο είναι μεγάλη. Δουλειά σου είναι να παρατηρείς το περιβάλλον και να το αποτυπώνεις. Ανακάλυψε πίσω από την εικόνα της συνήθειας και της επανάληψης, τον κρυμμένο θησαυρό. Οταν φτάσεις σε αυτόν, έχεις αγγίξει την πρώτη ύλη της ζωής, που από 'δω και στο εξής θα σε κινεί.

3. Πρέπει να αποφασίσεις ότι η γραφή θα γίνει τρόπος της ζωής σου. Με έργο σου πρέπει να σπάσεις τη σιωπή του κόσμου. Αυτή είναι μια απαίτηση. Ο κόσμος είναι αποκλεισμένος όπως και ο λόγος του. Δεν μπορείς να διασχίζεις ένα σιωπηλό τοπίο παριστάνοντας ότι δεν συμβαίνει τίποτα, γιατί αργά ή γρήγορα θα γίνεις κι εσύ μέρος της σιωπής. Δεν γράφεις για να οδηγηθείς στη γη της επαγγελίας.

4. Μελέτα, μελέτα, μελέτα. Η μελέτη είναι η προωθητική δύναμη για να σε απογειώσει. Πρόσεξε μόνο το βάρος της βιβλιοθήκης, μη σε στομώσει. Σε τέτοια περίπτωση, δοκίμασε να ελευθερωθείς ως εξής: Γράψε εν είδει επιστολής σε ένα αγαπημένο πρόσωπο ό,τι έχεις ανάγκη να πεις, χωρίς να προσπαθήσεις να κρυφτείς. Μη σε ενοχλήσει αν αυτή η άσκηση τραβήξει μακριά. Οσο προχωράς, θα διαπιστώσεις πως τελικά απευθυνόσουν στον ίδιο σου τον εαυτό.

5. Ο Μωρίς Μπλανσό έγραφε πως όσο η κοινωνία σπαράσσεται, η λογοτεχνία θα σπαράσσεται επίσης. Η επαλήθευση αυτή θα σε βοηθήσει ώστε να μη ζεις με την ιδέα που έχεις για τη ζωή, αλλά με την ίδια τη ζωή. Θεώρησε αυτό ως δυνατό σου σημείο και ετοίμασε το τόξο σου. Οι λέξεις ας φύγουν σαν βέλη.

6. Κάνε προσεκτικά την ανάγνωση της ζωής, με επιμέλεια, και μετά να τη μεταφέρεις στα γραφτά σου. Αφησε το ένστικτό σου να καταλάβει τις κλίκες, τους λογοτεχνικούς κύκλους «που παραποιούν την αλήθεια σε προσποίηση», όπως έγραφε η Σαρλότ Μπροντέ: «Οταν οι άνθρωποι ανήκουν σε κλίκες, ως ένα βαθμό γράφουν, συζητούν, σκέπτονται και ζουν γι' αυτές τις κλίκες». Τέτοιου είδους κλίκες προσπάθησαν να υποτιμήσουν έναν Νίκο Καρούζο, αλλά τους έμεινε μόνο ο φθόνος. Οσοι είναι γεμάτοι ευσέβεια για το ποίημα, βρίσκουν το κουράγιο να γυρίσουν την πλάτη τους σε όλους τους δημοσιοσχεσίτες, σε όλα τα παράσιτα που θα συναντήσεις κι εσύ στο δρόμο σου.

7. Προσπάθησε να θυμάσαι. Να καταγράφεις στο νου σου τα ίχνη, την ένταση των γεγονότων, των σκέψεων. Δεν υπάρχουν προτεραιότητες, η πραγματικότητα μας τροφοδοτεί ακαταπαύστως εφ' όρου ζωής. Είσαι αληθινά πλούσιος όταν ζεις με την ουσία σου. Κρατήσου σε μικρή απόσταση από τα γεγονότα, για να μην τα δραματοποιείς και ξεπέσεις σε μελοδραματισμούς. Ακουσε Μπαχ, δες καλά τον Παρθένη, τον Μπουζιάνη και ό,τι ευχαριστεί τα μάτια και τα αυτιά σου. Αγάπησε την Τέχνη σαν ζωοδότρα δύναμη. Κι εκείνη θα σ' το επιστρέψει.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 12-4-2017

ΚΑΝΕΛΛΗ

Η... πλύση

Το πιπιλάκι των καιρών φέρει το βαρύγδουπο τίτλο «τα άπλυτα στη φόρα». (Κι εδώ βέβαια δεν είναι η φόρα, αλλά θηλυκό στη γλώσσα μας με την έννοια της αγοράς, του δημοσίου βήματος, ο πληθυντικός της λατινικής λέξης το forum - τα fora). Βέβαια, όποιος ακούει για βρωμιές που λερώνουν και ρούχα και σώρουχα, πρέπει να ξέρει πώς γίνονται από ποιους και πού και σε ποιο πλυντήριο μπαίνουν (σημ.: τα ευαίσθητα πλένονται στο χέρι) και σε τι βαθμό θερμοκρασίας καθαρίζονται. Ετσι η πιπιλίτσα που θέλει κάποια αόρατα καθαρά χέρια της αποκάλυψης να κυνηγάνε τα τάχα μου δήθεν αφορολόγητα θηριώδη κέρδη του ένα τοις εκατό των πλουσίων της Γης σε εξωτικούς παραδείσους και μικρά πολύτιμα κρατίδια, κρύβει τη μεγάλη πίκρα των φορολογουμένων.

Πάμε να πλύνουμε, ρητορικά, συντελώντας στην παγκόσμια κάθαρση. Με μια προϋπόθεση: Οποιος νομίζει ότι οι αρχάγγελοι της κάθαρσης είναι κάτι σαν τον μπόγια που κυνηγάει αδέσποτα σκυλιά, κάνει έστω κι άθελά του πολύ μεγάλο λάθος. Γιατί κανένας μπόγιας δεν κυνηγάει σκύλα ράτσας με πιστοποιητικό. Αντίθετα, οι ιδιοκτήτες των αποκαλυπτικών αρχείων - ταμείων - λιστών των ληστών είναι ενδοοικογενειακή υπόθεση «ράτσας». Αυτής των ληστών που αλληλοσκοτώνονται για τη μοιρασιά της λείας απ' το πλιάτσικο της εργασίας των αναγκαστικώς φορολογουμένων. Απλώνουν ο ένας τα σώβρακα τ' αλλουνού στα σκοινιά και κρύβουν το έγκλημα του πώς αποκτήθηκαν αυτά τα λεφτά, καθώς στο άκουσμα των ποσών τουλάχιστον λιποθυμούν, αν όχι ξεραίνονται οι συνήθεις ύποπτοι, οι και λεγόμενοι απλοί πολίτες φορολογούμενοι.

Οι κάτοχοι των λιστών των ενοίκων των παραδείσων μπαίνουν λοιπόν στην εξής πλύση με δόσεις (κάτι σαν τη μερική απασχόληση να πούμε). Βγάζει ο ένας πέντε ονόματα σήμερα. Γκολ η ομάδα του. Μετράει και πόσα κλικ, πόσα φύλλα, πόση θεαματικότητα, πόση ακροαματικότητα του χάρισαν οι κολασμένοι που πληρώνουν για να μάθουν το όνομα του φονιά τους... Βγαίνει ο άλλος την άλλη μέρα και ξεμπροστιάζει τη δική του πεντάδα, ντουζίνα κ.λπ. ξανά μανά πληρώνουν για να βάλουν γκολ οι κολασμένοι. Στη σπέκουλα όλο και κάποιος επενδύει στο χρόνο, την απόκρυψη, την αναβολή και κερδίζει είτε εκλογές, είτε αξιώματα, είτε μετοχές στις καινούργιες υγιείς εταιρείες που στήνονται με τα λεφτά - αποκαΐδια των πιασμένων στα πράσα, που όμως έχουν ιδιόκτητο οικόπεδο σπαρμένο με πράσα...

Υστερα η πολιτική, εντός - εκτός κι επί ταυτά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, έρχεται να επιβραβεύσει τους σιωπηλούς και όχι τους τολμηρούς. Αυτούς δηλαδή που καταφέρνουν να πληρώσουν διά των αποκαλύψεων χαμηλό πρόστιμο για τα πτώματα που πάτησαν για ν' ανέβουν. Λαμπρό παράδειγμα της επιβράβευσης των τολμηρών σιωπηλών είναι ο κ. Γιούνκερ, είκοσι χρόνια πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών του μικροσκοπικού Λουξεμβούργου (ποιος θυμάται τις λίστες Λουξεμβούργου κι ας είναι πρόσφατες) στο οποίο οι off shore και ευνοημένες εταιρείες ήταν πολύ περισσότερες από τους κατοίκους του. Αυτός δεν ήξερε τίποτα για τ' άπλυτα, λοιπόν. Οπότε έγινε ηγέτης ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Φιλέλληνα τον λένε, μπόγια της κάθαρσης δεν τον λες.

Με τούτα και μ' εκείνα, το σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα προσπαθούν να το μετατρέψουν σε σκοτάδι ή νύχτα. Για να 'χεις να διαλέγεις ελεύθερα. Στο ίδιο πνεύμα οι καλοί Αμερικανοί ανακάλυψαν πως οι κακοί Ρώσοι είχαν φτιάξει κάτι σταρ του διαδικτύου σαν την Τζένα Εϊμπραμς σταρ του τουίτερ, που συνομιλούσε με τη μιντιακή και πολιτική αφρόκρεμα, είχε 70.000 ακολούθους (followers) στο διαδίκτυο και συγκινούσε απ' το CNN και το BBC μέχρι ακαδημαϊκούς και διπλωμάτες. Τελικά ήταν ανύπαρκτη, αλλά δεν ήταν αυτή η βρωμιά της. Αυτοί που την αποκάλυψαν την θεωρούν «βρώμικη» όχι επειδή είναι ρωσική μέθοδος διείσδυσης στα μίντια των ΗΠΑ, αλλά γιατί το κατάφερε χωρίς να ξοδέψει ούτε ένα δολάριο για τη διαφήμιση... Η κάθαρση των πλουσίων πλένει αστραφτερά τους εγκεφάλους μας.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 12-4-2017

ΚΑΝΝΕΛΗ

Προσοχή στις... αμοιβάδες!

Η ενσωμάτωση της Χρυσής Αυγής στο σώμα της ελληνικής σύγχρονης κοινωνίας επισπεύδεται με ταχύτητες ευθέως ανάλογες της ανόδου ακροδεξιών και ναζιστοειδών μορφωμάτων στην υπόλοιπη Ευρώπη, παρά και πέραν της καταγραφής των δυνάμεών της στις δημοσκοπήσεις. Σ' αυτές μπορεί να φαίνεται μια τάση πτωτική ως σταθερή, σε συνδικάτα και επαγγελματικές ενώσεις το μόρφωμα μπορεί να δυσκολεύεται να συγκροτηθεί και να εξασφαλίσει παρουσία, αλλά στα πραγματικά και διαδικτυακά πεζοδρόμια, στη λεγόμενη κοινή γνώμη αντίληψης της πραγματικότητας, τα χρυσαυγίδια αμοιβαδοποιούνται επικίνδυνα. Στα δε σώματα ασφαλείας, στον ευρύτερο χώρο της Δικαιοσύνης, εξακολουθούν να απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας που καλύπτεται πίσω απ' το δόγμα «έχουμε σοβαρότερα θέματα να επιλύσουμε».

Το είδος, η ποιότητα και κυρίως η ένταση με την οποία αντιμετωπίστηκε η βάρβαρη χυδαία κι επικίνδυνη τραμπούκικη επίθεση των χρυσαυγιτών στην δικηγόρο Ευγενία Κουνιάκη, μπροστά από το κτίριο όπου διεξάγεται η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης, ήταν δυσανάλογα ήπια, τυπική σχεδόν, και, κατά μίαν εκδοχή, έμοιασε φοβική και προσαρμοσμένη στο αναμενόμενο: Αυτή είναι η ΧΑ, αυτά κάνει, τι άλλο να κάνουμε... Δεν είναι τυχαίο ότι τη σφοδρότερη ανακοίνωση εξέδωσε το ΚΚΕ. Τα δε ΜΜΕ «ξεπέταξαν» το γεγονός στο ένα εκατοστό άλλων συμβάντων του κοινού ποινικού δικαίου. Ελάχιστα, δε, συσχέτισαν την επίθεση με την ιδιότητα της δικηγόρου να έχει «επιτύχει», ως συνήγορος πολιτικής αγωγής, την καταδίκη της Θ. Σκορδέλη σε τρία χρόνια φυλάκιση με αναστολή, για το μαχαίρωμα τριών μεταναστών στον Αγιο Παντελεήμονα το 2011.

Εύκολα θα συκοφαντήσει κανείς την οργισμένη ανησυχία μου για το φως που δε ρίχνεται και την αντιφασιστική φλόγα που δεν φουντώνει, πίσω απ' το τάχα μου δήθεν προσωπικό εμπειρικό «απωθημένο». Σ' αυτήν τη θέση θα προσχωρήσουν όσοι δεν θέλουν να δουν τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο το αστικό σύστημα εξασφαλίζει τη διατήρηση στην πολιτική ζωή των χρήσιμων σκυλιών του. Κυρίως, όμως, όσοι δεν παίρνουν πρέφα την άριστη χρυσαυγίτικη επικοινωνιακή τακτική, να καυχώνται, λόγου χάρη, που αφέθηκαν ελεύθεροι οι τραμπούκοι που συνελήφθησαν αλλού (ενώ στον τόπο του συμβάντος οι αστυνομικοί δεν κούνησαν δαχτυλάκι) κι αφού έσπευσαν τέσσερις βουλευτές στη ΓΑΔΑ να τους συνδράμουν. Μεταξύ αυτών κι ο γνωστός για τις επιδόσεις του στο σπορ «βαράω γυναίκες» που καθιέρωσε τις «κασιδιαριές» εντός - εκτός Βουλής ως νομιμοποιημένη πολιτική πρακτική. Και λέω νομιμοποιημένη, γιατί ούτε καταδικάστηκε ούτε έμεινε «απροστάτευτος», ως υπόδικος μάλιστα, πρώτα από την τότε πρόεδρο Ζωή, ύστερα από τους υπερήφανα στημένους δίπλα του σε τελετές και παράτες προέδρους κι αρχηγούς κομμάτων, με αποκορύφωμα την παρέλαση προ ημερών στη Θεσσαλονίκη.

Οταν όμως κάποιος, όπως η Σκορδέλη, έχει καταδικαστεί για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνη σωματική βλάβη και βγαίνει φόρα παρτίδα να ευχαριστήσει και να συγχαρεί τα χρυσαυγίδια για την επίθεση στην δικηγόρο, το σχόλιο δεν περισσεύει. Γιατί έτσι τα τάγματα εφόδου που τον τελευταίο καιρό ξαναβγήκαν παγανιά στους δρόμους, κοπιάροντας τις ρουβικωνιές της «ήπιας βίας» (!), εμπεδώνονται στη συνείδηση του κόσμου ως αντιδραστική μεν αλλά αβλαβής για το γενικό συμφέρον ομάδα.

Κοντολογίς η ΧΑ ξαναγυρίζει εκεί που ξεκίνησε. Θα κλείνει γραφεία, θα χάνει στελέχη προς άλλους ακροδεξιούς σχηματισμούς, προσωρινά όμως, για να εξασφαλίσει ευνοϊκή ετυμηγορία το ηγετικό της κονκλάβιο. Από κάτω θα δέρνει. Θα γλιτώνει τους δράστες της. Θα διεισδύει στις νομιμότητες άλλων νόμιμων σχηματισμών και θα εξασφαλίζει μια σχεδόν ουδέτερη προβολή για τις βαρβαρότητες κι ασχήμιες της. Μια υπενθύμιση στα όρια της προειδοποίησης για όσους, ακόμη και καλοπροαίρετα, πιστεύουν ότι τελειώσαμε με τη ΧΑ κι ότι ξεθύμανε η επιρροή της:

Αν μεσούσης της δίκης, ξυλοκοπιέται δικηγορίνα, καταδικασμένη χρυσαυγίτισσα πανηγυρίζει δημόσια, η κρατική τηλεόραση φιλοξενεί δηλώσεις του δηλωμένου ενυπόγραφα ναζί αμέσως μετά την παρέλαση, και στις συζητήσεις στα καφενεία «το Αφγανάκι καλώς παρέλασε αλλά όχι και με τη σημαία», οπότε οι γονείς στηρίζουν(;) τους δασκάλους που υπέκυψαν στην τόση «εθνική υπερηφάνεια», τι θα γίνει όταν εκδοθεί η απόφαση του δικαστηρίου; Προσοχή. Οποια απόφαση. Είτε απαλλακτική είτε καταδικαστική. Πόσοι τραμπούκοι, πόσα φασιστικά σπυριά θα μολύνουν το σώμα μιας κοινωνίας που εκπαιδεύτηκε, χρόνια τώρα κι απ' τα δεξιά κι απ' τα αριστεροδέξια, να θεωρεί χρόνιο νόσημα τον εκφασισμό της, ένα «φαινόμενο» μετεωρολογικό κι όχι πολιτική επιλογή και εργαλείο επικίνδυνο μεν, αλλά χρήσιμο στον αντικομμουνισμό...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 5-11-2017

200 ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ

Σημείωμα για «Το τελευταίο σημείωμα»

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

      Η ιστορία των 200 της Καισαριανής και η εκτέλεσή τους από τους Ναζί την Πρωτομαγιά του 1944 είναι από εκείνες τις ιστορίες που ανεβάζουν το μπόι του ανθρώπου ψηλότερα.
    H επιλογή του Παντελή Βούλγαρη να καταπιαστεί στην τελευταία του δουλειά – «Το τελευταίο σημείωμα» – με τους 200 και να αφιερώσει την ταινία στην μνήμη τους, είναι από μόνη της εκδήλωση τιμής και αναγνώριση χρέους. Μπράβο στον Παντελή Βούλγαρη και στους συνεργάτες του.
    Η ταινία, στο βαθμό που μπορούμε να μιλήσουμε όχι σαν «ερασιτέχνες κριτικοί» αλλά ως «επαγγελματίες» λάτρεις του κινηματογράφου, είναι σπουδαία. Εμπνευσμένη η σκηνοθεσία του Βούλγαρη. Εξαιρετικό το από κοινού με την Ιωάννα Καρυστιάνη σενάριό τους. Υψηλού επιπέδου η υποκριτική των ηθοποιών. Καθηλωτική η ατμόσφαιρα.
    Προτρέπουμε να δείτε την ταινία. Μια ταινία που γενεσιουργός αιτία της είναι η εκτέλεση των 200. Που επιλέχτηκαν να εκτελεστούν από τους δημίους τους με ένα πολύ συγκεκριμένο κριτήριο: Ότι ήταν κομμουνιστές. Το τονίζουμε διότι αν δεν ήταν κομμουνιστές δεν θα είχαν εκτελεστεί με τον συγκεκριμένο, τουλάχιστον, τρόπο που συνέβη και περιγράφει η ταινία. Και επομένως δεν θα υπήρχε καν ταινία.
    Όμως εδώ έχουμε το παράδοξο: Στην ταινία που είναι αφιερωμένη στους 200, την κρίσιμη στιγμή της κινηματογραφικής ροής, ό,τι προκάλεσε την εκτέλεση των 200, δεν λέγεται. Δεν αναφέρεται…
    Για να εξηγήσουμε τι δεν λέει η ταινία, ας θυμηθούμε τι έλεγε η διαταγή των Ναζί, όπως δημοσιεύτηκε στον Τύπο των Αθηνών, μια μέρα πριν από την εκτέλεση των 200:
   
    Αυτά έλεγε η διαταγή. Μια διαταγή που ορθά ο Βούλγαρης έχει επιλέξει να την μεταφέρει στην οθόνη. Μόνο που στην σχετική σκηνή, κατά την μεταφορά της διαταγής στο «πανί», μια λέξη έχει χαθεί. Έχει αφαιρεθεί. Το σενάριο δεν την περιλαμβάνει. Το κοινό δεν την ακούει. Η λέξη της διαταγής που έχει εξαφανιστεί είναι η λέξη «κομμουνιστές».
    Σε αυτό το τόσο κρίσιμο σημείο της ταινίας, όταν ανακοινώνεται η διαταγή εκτέλεσης των κομμουνιστών, η λέξη «κομμουνιστές» έχει απαλειφθεί. Και έχει αντικατασταθεί από τη λέξη «Έλληνες».
    Και φυσικά ήταν Έλληνες οι 200. Όπως και οι άλλοι 100 κομμουνιστές που ήδη πριν από αυτούς τους «εφόνευσαν» (δείτε ξανά την διαταγή) άλλοι «Έλληνες εθελονταί»,  ταγματασφαλήτες και γερμανοτσολιάδες δηλαδή, γεγονός που πολύ «θολά» παρουσιάζεται στην ταινία.
    Τόσο Έλληνες πατριώτες, δε, ήταν οι 200 (σσ: και τόσο ανθρώπινοι όπως προκύπτει από τα συγκλονιστικά στερνά τους σημειώματα που πετούσαν στο δρόμο από τα καμιόνια κατά την μεταγωγή τους από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή) που, όπως έχει καταγραφεί από τις μαρτυρίες κατά την ώρα της εκτέλεσής τους, δίπλα στα λόγια τους για τους δικούς τους ανθρώπους, μαζί με τις ιαχές τους για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, την επανάσταση, τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο και την Κομμουνιστική Διεθνή (που επίσης δεν καταγράφονται στην ταινία– αλλά ας το προσπεράσουμε).
    Οι δημιουργοί της ταινίας γνωρίζουν άριστα πόσο κρίσιμο είναι το στοιχείο πως οι Ναζί επέλεξαν να εκτελέσουν τον Σουκατζίδη και τους 199 συντρόφους του γιατί ήταν Έλληνες κομμουνιστές. Αδιάψευστος μάρτυρας η ίδια η μαρτυρία των ίδιων των εκτελεστών τους. Αλλά αυτή η λέξη – μαρτυρία αφαιρέθηκε.
    Θα πει κανείς: Μα, ο κινηματογράφος ως Τέχνη, ακόμα κι όταν εμπνέεται από την Ιστορία, δεν είναι πιστή αποτύπωση της Ιστορίας. Σωστά. Αλλά μια απορία:
    Από τη στιγμή που η Τέχνη καταπιάνεται με ένα ιστορικό γεγονός, γιατί το μυθοπλαστικό της στοιχείο εκδηλώνεται επιλεκτικά και «αφαιρετικά» σε συγκεκριμένο σημείο της πραγματικής Ιστορίας; Ακόμα – ακόμα: Τι θα πάθαινε και η Έβδομη και όλες οι Τέχνες μαζί αν η διαταγή εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών είχε μεταφερθεί με την σωστή λέξη στην μεγάλη οθόνη;
    Θα πει άλλος: Μα δεν έχει σημασία η αφαίρεση της λέξης «κομμουνιστές» από τη διαταγή, δεν έχει νόημα να στέκεται κάποιος «μεμψίμοιρα» σε αυτό, αφού η λέξη ακούγεται (όντως ακούγεται κάπως) λίγο πριν.
    Απορία: Άμα «δεν έχει σημασία» η αφαίρεση, τότε γιατί διαπράχτηκε η αφαίρεση; Γιατί απαλείφτηκε η λέξη; Τι σημασία διέκριναν οι παραγωγοί της ταινίας στην απάλειψη μιας λέξης, αν η απάλειψή της «δεν έχει σημασία»; 
    Κι αφού «δεν έχει νόημα» η… «μεμψίμοιρη» παρατήρηση πως η λέξη αντικαταστάθηκε, τότε ποια είναι η «ευρύχωρη» εξήγηση στην πολύ απλή ερώτηση: Αν η αντικατάσταση της λέξης «δεν είχε νόημα», τότε ποιο το νόημα της αντικατάστασής της;
     Και μάλιστα αυτό το «γιατί» μόνο αδικαιολόγητο δεν είναι όταν πρόκειται για μια ταινία που – επαναλαμβάνουμε – υπάρχει διότι εκτελέστηκαν 200 κομμουνιστές, οι οποίοι εκτελέστηκαν ακριβώς επειδή ήταν κομμουνιστές, και που αν δεν ήταν κομμουνιστές δεν θα είχαν εκτελεστεί, και επομένως δεν θα υπήρχε καν αυτή η κατά τα άλλα σπουδαία (δείτε τη) ταινία.  
ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ