Κάθε Fifth of July We Cry!
ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ
Όλη η ιστορία, πάντα με τραγική κατάληξη, του οπορτουνισμού στην Ελλάδα του Δελαπατρίδη, της Ψωροκώσταινας, του «ελιά και Κώτσο βασιλιά», του «που ’σαι Παπαδόπουλε», και της κότας που γεννάει μαύρα αβγά και τα βάφει χρυσά, συνοψίζεται στο εντυπωσιακότερο πολιτικό τρολάρισμα που γνώρισε ο τόπος απ’ την αυγή του ίντερνετ και της θεοποίησης της επικοινωνίας.
Όλη η ιστορία, πάντα με τραγική κατάληξη, του οπορτουνισμού στην Ελλάδα του Δελαπατρίδη, της Ψωροκώσταινας, του «ελιά και Κώτσο βασιλιά», του «που ’σαι Παπαδόπουλε», και της κότας που γεννάει μαύρα αβγά και τα βάφει χρυσά, συνοψίζεται στο εντυπωσιακότερο πολιτικό τρολάρισμα που γνώρισε ο τόπος απ’ την αυγή του ίντερνετ και της θεοποίησης της επικοινωνίας.
Όταν άλλαξε όνομα η εργασία δε νοιάστηκε κανείς, πλην Λακεδαιμονίων,
ΚΚΕ και ΠΑΜΕ, και τελικά την είπαν απασχόληση. Όταν άλλαξε όνομα η
ασφάλιση και αντικαταστάθηκε από τη σύνθετη ονομασία ευελφάλεια
(ευελιξία-ασφάλεια), βγήκαν οι κομμουνιστές στα κάγκελα και τους είπαν
ότι παλεύουν για τη δευτέρα παρουσία. Όταν το κόκκινο έφυγε από τις
καρδιές και τις παντιέρες, κι έγινε δάνειο και γραμμή, τότε άλλαξαν οι
σημαίες σε μερικά μπαλκόνια κι έγιναν πολύχρωμες σαν το ουράνιο τόξο,
και το ’παν συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ. Όταν οι φονιάδες των λαών
Αμερικάνοι, άλλαξαν όνομα κι έγιναν καλοί διάβολοι, μπορούν πλέον να
γαμούν τους φτωχούς, που κι αυτοί άλλαξαν πλέον όνομα κι έγιναν
φτωχοδιάβολοι, που λέει κι ο Τσίπρας. Για το καλό τους.
Όλη η ιστορία, πάντα με τραγική κατάληξη, του οπορτουνισμού στην Ελλάδα του Δελαπατρίδη, της Ψωροκώσταινας, του «ελιά και Κώτσο βασιλιά», του «που ’σαι Παπαδόπουλε», και της κότας που γεννάει μαύρα αβγά και τα βάφει χρυσά, συνοψίζεται στο εντυπωσιακότερο πολιτικό τρολάρισμα που γνώρισε ο τόπος απ’ την αυγή του ίντερνετ και της θεοποίησης της επικοινωνίας. Είναι η ανακήρυξη της 5ης Ιουλίου (την επομένη της 4ης Ιουλίου, ημέρα της αμερικανικής ανεξαρτησίας με θηριώδη χολιγουντιανή φιλμογραφία) σε ημέρα συντροφικού και οργισμένου οδυρμού.
Η μεγαλύτερη αλλαγή σε ονομασία ακολουθεί μνημονιακή πορεία. Κι αφορά στην Πλατεία. Με το πρώτο μνημόνιο ήταν πλατεία Συντάγματος. Με το δεύτερο, πλατεία αγανακτισμένων. Με το τρίτο, πλατεία προαπαιτουμένων. Με το τέταρτο, οι βάσεις του οποίου μπαίνουν σαν την επιγραφή σε ταφόπλακα με τις 1500 σελίδες που συζητιούνται αυτές τις μέρες στη βουλή, έχουμε δυο εκδοχές: ή θα γίνει πλατεία υποταγμένων, που ψηφίζουν όχι και δέχονται ναι, ή θα γίνει πλατεία επαναστατημένων για να χωράνε όλοι όσοι δε στάθηκαν ποτέ σε θέματα ονομασίας, αλλά πραγματικής ζωής και συνειδητής θυσίας.
Υπάρχει καιρός. Ακόμα. Αλλιώς θα συρρικνώσουμε το μέλλον των παιδιών μας σε μια αξιολόγηση δημίων, καλυμμένη πίσω από την άγνοια των λέξεων. Γιατί στην ελληνική γλώσσα, και μόνον σ’ αυτή, η εξουσία σημαίνει εκτός ουσίας (εξ-ουσία). Οπότε κάθε Fifth of July We Cry ή …κάθε φιφθ οφ Τζουλάι γουή κράι !… (5 Ιουλίου κλαίμε. Αλλά στα αγγλικά το κράι σημαίνει και ουρλιάζω).
ΚΑΤΙΟΥΣΑ 11-1-2018
Όλη η ιστορία, πάντα με τραγική κατάληξη, του οπορτουνισμού στην Ελλάδα του Δελαπατρίδη, της Ψωροκώσταινας, του «ελιά και Κώτσο βασιλιά», του «που ’σαι Παπαδόπουλε», και της κότας που γεννάει μαύρα αβγά και τα βάφει χρυσά, συνοψίζεται στο εντυπωσιακότερο πολιτικό τρολάρισμα που γνώρισε ο τόπος απ’ την αυγή του ίντερνετ και της θεοποίησης της επικοινωνίας. Είναι η ανακήρυξη της 5ης Ιουλίου (την επομένη της 4ης Ιουλίου, ημέρα της αμερικανικής ανεξαρτησίας με θηριώδη χολιγουντιανή φιλμογραφία) σε ημέρα συντροφικού και οργισμένου οδυρμού.
Η μεγαλύτερη αλλαγή σε ονομασία ακολουθεί μνημονιακή πορεία. Κι αφορά στην Πλατεία. Με το πρώτο μνημόνιο ήταν πλατεία Συντάγματος. Με το δεύτερο, πλατεία αγανακτισμένων. Με το τρίτο, πλατεία προαπαιτουμένων. Με το τέταρτο, οι βάσεις του οποίου μπαίνουν σαν την επιγραφή σε ταφόπλακα με τις 1500 σελίδες που συζητιούνται αυτές τις μέρες στη βουλή, έχουμε δυο εκδοχές: ή θα γίνει πλατεία υποταγμένων, που ψηφίζουν όχι και δέχονται ναι, ή θα γίνει πλατεία επαναστατημένων για να χωράνε όλοι όσοι δε στάθηκαν ποτέ σε θέματα ονομασίας, αλλά πραγματικής ζωής και συνειδητής θυσίας.
Υπάρχει καιρός. Ακόμα. Αλλιώς θα συρρικνώσουμε το μέλλον των παιδιών μας σε μια αξιολόγηση δημίων, καλυμμένη πίσω από την άγνοια των λέξεων. Γιατί στην ελληνική γλώσσα, και μόνον σ’ αυτή, η εξουσία σημαίνει εκτός ουσίας (εξ-ουσία). Οπότε κάθε Fifth of July We Cry ή …κάθε φιφθ οφ Τζουλάι γουή κράι !… (5 Ιουλίου κλαίμε. Αλλά στα αγγλικά το κράι σημαίνει και ουρλιάζω).
ΚΑΤΙΟΥΣΑ 11-1-2018
