ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Το τελευταίο «αντίο» στη συντρόφισσα Μαρία Παπαδήμα-Βενετσανοπούλου

Στελέχη του Κόμματος σε θέσεις τιμητικής φρουράς δίπλα στην αλύγιστη κομμουνίστρια

«...Ολο είχα στο μυαλό μου το πώς θα νικήσουμε. Εμείς δεν είχαμε τίποτα, είχαμε μόνο τα όπλα, ενώ αυτοί είχαν αεροπλάνα, τανκς, πολυβόλα, τόσα μέσα. Ολη μας η ζωή στο Γράμμο ήταν πόλεμος, τίποτε άλλο. Και έτσι 29 Αυγούστου νικηθήκαμε, δεν αντέξαμε άλλο, 28 με 29 Αυγούστου του '49. Ο Στρατός θριαμβολογούσε, γιόρταζε, πέταγε πυροτεχνήματα, φωτοβολίδες και μας χτύπαγε συνέχεια, κι εμείς τραβάγαμε τώρα για την Αλβανία...». Λόγια της κομμουνίστριας Μαρίας Παπαδήμα-Βενετσανοπούλου, αγωνίστριας της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, που «έφυγε» στις 19/1 και η πολιτική της κηδεία έγινε στο Νεκροταφείο Ζωγράφου το περασμένο Σάββατο. Τα λόγια της αυτά μετέφερε στο χαιρετισμό της η B. Παναγή, που την αποχαιρέτησε εκ μέρους της Τομεακής Επιτροπής Α' Αθήνας - Γαλατσίου και της ΚΟΒ Παγκρατίου της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ. Στην κηδεία, μεταξύ άλλων, το «παρών» έδωσε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Νίκο Σοφιανό, μέλος του ΠΓ, καθώς και ο πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, Χρήστος Τσιντζιλώνης.Η ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ, Μαρία Βενετσανοπούλου, που έζησε μέχρι τα 92 της χρόνια, «αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στον αγώνα για τα δίκαια της εργατικής τάξης και του λαού. Συνέδεσε όλη της τη ζωή με το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα, δεν έλειψε ούτε στιγμή από καμιά μάχη, δεν λιποψύχησε ποτέ, δεν έκανε πίσω, δεν ταλαντεύτηκε στις πολλές δύσκολες καμπές που πέρασε το Κόμμα μας», τόνισε χαρακτηριστικά στην ομιλία του το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Γ. Τούσσας.
Στη συνέχεια, ο Γ. Τούσσας αναφέρθηκε στο πλούσιο αγωνιστικό βιογραφικό της συντρόφισσας: Γεννήθηκε το 1924 στο χωριό Αθαμάνιο Αρτας, σε μία φτωχική οικογένεια. Την περίοδο της ναζιστικής κατοχής αμέσως εντάχθηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη και κατόπιν στην ΕΠΟΝ. Ηταν από τις πρώτες γυναίκες στο χωριό της που δήλωσε ότι θέλει να πολεμήσει στο αντάρτικο. Γίνεται μέλος του ΚΚΕ το 1943. Κατατάσσεται στην 8η Μεραρχία του ΕΛΑΣ στη Μεσούντα, παίρνει μέρος σε μάχες στην Αμφιλοχία και στην Πρέβεζα.
Μετά τη Βάρκιζα η διμοιρία της αναγκάζεται να παραδώσει τα όπλα στην Αρτα. Τη μέρα που παραδίνανε τα όπλα, καταφέρνει να πάρει ένα και να το κρύψει. Συλλαμβάνεται και πιέζεται να υπογράψει δήλωση, δεν υπέγραψε και βασανίστηκε από τους «ΜΑΫδες». Παραμένει στο χωριό της και προσπαθεί να έρθει σε επαφή με την Οργάνωση με δυσκολία, μιας και οι περισσότεροι είναι στις εξορίες και τις φυλακές. Το 1947 κατατάσσεται στον ΔΣΕ, παίρνει μέρος σε μάχες και επιχειρήσεις στη Μουργκάνα και την ευρύτερη περιοχή. Παίρνει το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Στη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ, στο Λαιμό Πρεσπών, γνώρισε τον άντρα της, τον Βασίλη Βενετσανόπουλο. Μετά την ήττα του ΔΣΕ, περνάει μαζί με συναγωνιστές της στην Αλβανία και από εκεί στην Τασκένδη. Στην Τασκένδη σπουδάζει στη Σχολή Βιομηχανίας Επεξεργασίας Βάμβακος, ξανασμίγει με τον σύντροφο Βασίλη, παντρεύονται και φεύγουν για τη Ρουμανία. Με την επιστροφή στην Ελλάδα, συνεχίζει να παλεύει οργανωμένα μέσα από τις γραμμές του Κόμματος. Πιστή στο Κόμμα και στις πιο δύσκολες φάσεις της Ιστορίας του, μαχήτρια, υπερασπιζόταν έως το τέλος της ζωής της με πάθος τα ιδανικά του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
«Τόσο η συντρόφισσα Μαρία όσο και ο σύντροφος Βασίλης ήταν από εκείνους που χωρίς να υπολογίσουν θυσίες ακολούθησαν το δρόμο του αγώνα, ανταποκρινόμενοι στη φωνή της συνείδησης και του χρέους, που ταυτίζεται με το δίκιο του λαού και την ανάγκη της εποχής, την πάλη της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό», τόνισε ο Γ. Τούσσας. «Η συντρόφισσα Μαρία ανήκει σε εκείνη τη γενιά των κομμουνιστών, των αλύγιστων της ταξικής πάλης, που πάντα θα μας εμπνέουν με τη ζωή τους, τη δράση τους και γενικότερα το παράδειγμά τους... Είμαστε περήφανοι που παλέψαμε μαζί της, που μαζί της δώσαμε τόσους αγώνες, που γευτήκαμε τις χαρές και τις δυσκολίες της κομματικής ζωής, που παίρναμε δύναμη και κουράγιο από το προσωπικό της παράδειγμα. Η ΚΕ του ΚΚΕ, σύσσωμο το Κόμμα μας δίνουμε σήμερα τον ύστατο χαιρετισμό στη συντρόφισσά μας...».
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24-1-2017

ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ

«Είναι βαριά η ξενιτιά»

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

«Είναι βαριά η ξενιτιά»

(Η ξενιτιά στο δημοτικό και λαϊκό τραγούδι)

Κείμενα – Επιμέλεια: Χρίστος Α. Τούμπουρος

Συμμετέχει το «Λαϊκό Σύνολο» και η χορωδία του Συλλόγου Ηπειρωτών Ηλιούπολης

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017, ώρα 19,30.00

Θέατρο Δημαρχιακού Μεγάρου Ηλιούπολης

(Λεωφόρος Σοφοκλή Βενιζέλου 114 και Κουντουριώτου, 16342 )

Φιλική Συμμετοχή Ναπολέων Δάμος

Αναρτήθηκε από ROMIANEWS

ΚΑΝΕΛΛΗ

Λαγός τη φτέρη έσειε...

Μια πρόσφατη φορά κι έναν κακό μας τον καιρό ήταν ένα μικρό σχολειό σ' ένα εργατικό ένδοξο παλάτι της φτωχολογιάς που το λέγαν Πέραμα, αλλά είχε γίνει πέρασμα λιστών, ληστών και καπιταλιστών. Το σχολείο το είχανε βαφτίσει Νέο Ικόνιο τοκιστές και σουλατσαδόροι επειδή έκαναν ορθογραφικό λάθος. Και ήθελαν να το βγάλουν Νέο Κώνιο, γιατί εκεί άτυχα παιδιά δηλητηριάζονταν κάθε μέρα λίγο - λίγο μέχρι να μάθουν να κοιτάνε τα προσωπάκια τους στον καθρέφτη και να τρομάζουν. Η παλιά προσφυγιά προσπαθούσε ν' αντισταθεί όπως η χελώνα στο λαγό στο μύθο του Αισώπου. Δηλαδή, να παίξει στο επίπεδο του ανταγωνισμού της επιβίωσης με όσα είχε κι όσα έμαθε. Το πρόβλημα με το δηλητηριασμό παιδιών από «γονείς» με μαύρες φανέλες που γράφαν για χρυσά φασισταριά ανατολικών, δυτικών, βορείων και νοτίων προαστίων, μεγάλωσε όταν για ένα τετράωρο σαν την καθιερωμένη προσωρινή εναλλασσόμενη εργασία ήρθαν να φοιτήσουν παιδάκια με πολύχρωμες ψυχές, πολυποίκιλα τραυματισμένες από τις δηλητηριασμένες βόμβες ανατολικών, δυτικών και ντόπιων ιμπεριαλιστών... Η ιστορία συνεχίζεται...

Για να σοβαρευτούμε, περισσότερο απ' την πραγματικότητα είναι δύσκολο ακόμα και όταν αυτή εμφανίζεται γυμνή και το κάθε Πέραμα, όπως και να το λένε, όπου και να 'ναι, πέφτει στα νύχια των μαύρων κορακιών με τα νύχια τα γαμψά, τα πραγματικά και ιδεαλιστικά φονικά ρόπαλα, πιστόλια και μαχαίρια και μικρά ρυάκια από αίμα του Φύσσα, των ναυτεργατών - των Αιγύπτιων ψαράδων μαργαριταριών της επιβίωσης, μοιάζει να μην αρκούν, για να προξενήσουν πραγματικά προειδοποιητικό σεισμό σε μια αιχμαλωτισμένη απ' την ανάγκη κοινωνία.

Πέρα απ' την ειλικρινή, αυθόρμητη αλλά και καλά επεξεργασμένη αντιφασιστική αντίδραση επί τόπου στο σχολείο του Περάματος από γονείς, δασκάλους, πολίτες μικρούς το δέμας που είχαν το κουράγιο να σταθούν μπροστά σ' ένα θηριώδη λαγό που τη φτέρη έσειε για καλό της κεφαλής του, ξεφύτρωσαν κι οι σκοπιμότητες της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Τώρα που αξιολογούνται οι διαπραγματευτές απ' τα αναγνωρισμένα και πολυτιμημένα στον καπιταλιστικό τους παράδεισο κοράκια, τώρα που η δίκη των χρυσαυγιτών αναδεικνύει όλη τη χρυσαυγίτικη φονική μπόχα και τη θανατίλα την ψηφισμένη, το σχολείο τραβάει την προσοχή απ' την προκρούστεια κλίνη του κόφτη κι άλλων εργαλείων εξόντωσης κάθε αντίστασης της εργατικής τάξης.

Σε κάτι τέτοια γεγονότα, ευτυχώς ακόμα λίγα τον αριθμό, μιας και η Χρυσή Αυγή υποβοηθούμενη με ανοχή, τυπικότητες, νομιμότητες και άλλα τέτοια συναφή, βγαίνει πάλι μπροστά, έχοντας τόσο όσο πρέπει και της είπαν να κάνει οι χορηγοί της, επιλέγοντας εκστρατεία ηθικών φόνων, δημόσιων εξευτελισμών και προπηλακισμών on camera, παραγωγή φασιστικής ειδησεογραφίας. Τα ξεκουλουριάσματα του ναζιστικού φιδιού και το θρασίμικο βγάλσιμο της διχαλωτής γλώσσας της ναζιστικής οχιάς στα μούτρα μας δεν είναι ούτε αυθόρμητα, ούτε τυχαία, ούτε πολύ κάτω στην ατζέντα των πολιτικών καιρών. Ερχονται στοχευμένα και προσφέρονται πολλαπλώς στη μεν κυβέρνηση για να φαίνεται ότι δεν πάει μόνον στο Καστελόριζο, στην αντιπολίτευση για να μετράει κέρδη εκεί όπου φρόντισε δεκαετίες να λιγοστέψουν οι κομμουνιστές και στην ίδια τη Χρυσή Αυγή για να κάνει χρήση της τηλεθέασης βρίζοντας την Τατιάνα και πουλώντας το σλόγκαν του ρατσισμού σε συσκευασία δώρου.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μετακίνηση του επικοινωνιακού άξονα του πολιτικού μεγκελισμού στο επίπεδο των παιδιών («Κάτω τα χέρια απ' τα παιδιά μου» φωνάζουν όλοι όταν επιτρέπουν να μετατρέπονται σε προϊόν). Κι αυτό γιατί σε μια εξαντλημένη κοινωνία η απεύθυνση στο θυμικό είναι εύκολη λύση σε προεκλογικά αδίστακτη ψηφοθηρία εντυπώσεων. Το μυστικό κρύβεται στο σκεπτικό της απόφασης του ανώτατου δικαστηρίου της Γερμανίας που αποφάσισε να μην απαγορεύσει την εκεί Χρυσή Αυγή, επειδή έχει ασήμαντη παρουσία και ισχύ. Ετσι άνοιξε το δρόμο στη μασκαρισμένη ΧΑ στην οποία μπορούν να καταφύγουν οι φασίστες που μετατρέπονται προσωρινά σε εθνοπατριώτες. Μήπως, λέω μήπως, να μετονομαστεί το «Νέο Ικόνιο» σε «Παύλος Φύσσας» για να δούμε αν το δηλητήριο στην ψυχή των παιδιών το εξαερώνουν και το καθαρίζουν κι άλλες μέθοδοι απ' τις κραυγές και τους ψιθύρους; Γιατί, λαγός τη φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του!...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 22-1-2017

ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ

Στην Άρτα ο Γραμματέας του ΚΚΕ

Ο Δημ. Κουτσούμπας έρχεται το Σάββατο 28 Ιανουαρίου
Θα μιλήσει σε συγκέντρωση μελών στους Κωστακιούς - Εν μέσω αγροτικών μπλόκων και σεναρίων για πρόωρες εκλογές
Στην Άρτα θα βρεθεί το Σάββατο 28 Ιανουαρίου ο Γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος θα παραστεί σε πολιτική εκδήλωση – συνεστίαση της Τομεακής Επιτροπής. Ο κ. Δημήτρης Κουτσούμπας θα κάνει σύντομη ομιλία στο χώρο της συνεστίασης που έχει προγραμματιστεί να γίνει σε κέντρο στην περιοχή των Κωστακιών στις 9 το βράδυ του Σαββάτου 28 Ιανουαρίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή θα είναι η τρίτη κατά σειρά επίσκεψη του κ. Κουτσούμπα στο νομό μας μέσα σε διάστημα δυο ετών.

Θυμίζουμε ότι η πρώτη επίσκεψή του έγινε με διήμερη μάλιστα παραμονή, αμέσως μετά τις πλημμύρες του 2015 όταν και περιόδευσε σε όλες τις πληγείσες περιοχές.
Η δεύτερη έγινε στα πλαίσια των εκδηλώσεων μνήμης για τον «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» και του αφιερώματος στον Άρη Βελουχιώτη όταν και πάλι παρέμεινε επί διήμερο πραγματοποιώντας και πολιτική ομιλία σε ανοιχτή συγκέντρωση στην πλατεία Σκουφά. Ωστόσο αυτή τη φορά το πρόγραμμά του είναι πιο επιβαρημένο, οπότε οι πρώτες σκέψεις για την παρουσία του στο νομό μας ενόψει των αγροτικών κινητοποιήσεων και των όποιων προβλημάτων άφησαν πίσω τους οι παγετοί, δεν επιβεβαιώνονται αφού στο πρόγραμμα δεν περιλαμβάνεται παραμονή και περιοδεία στην περιοχή. «Θα έρθει και θα φύγει την ίδια μέρα», είναι η απάντηση που λάβαμε από τοπικά στελέχη του κόμματος.

Ωστόσο στην ομιλία του δεν αποκλείεται πέρα από τις άλλες πολιτικές θέσεις και παρεμβάσεις να κάνει αναφορά στα αγροτικά ζητήματα που στο μεταξύ βρίσκονται σε ένα σημείο καμπής. Εξάλλου ήδη από την ερχόμενη Δευτέρα, 23 Ιανουαρίου, ξεκινούν αγροτικές κινητοποιήσεις και στο νομό με συλλαλητήριο και πορεία των τρακτέρ από την γέφυρα της Άρτας, με επόμενο βήμα την δημιουργία μπλόκου. Και όπως έχει δηλώσει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Νομού Άρτας, Ευάγγελος Μπέτσας «Ο χώρος που θα στηθεί μπλόκο ή μπλόκα στην Άρτα θα αποτελέσει συλλογική απόφαση ανήμερα του Συλλαλητηρίου

ΗΧΩ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ 21-1-2017 .»

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ

Νερόμυλοι - Μυλόσπιτα

Δημήτρης Ντάλας

Αλλο ένα ταξίδι σήμερα στην τοπική μνήμη, να ξεσηκώσουμε λίγο από τη λήθη παλιοκαιρίτικους νερόμυλους. Να πάμε πίσω, γυρνώντας τους δείκτες του ρολογιού σε πέτρινους χρόνους. Τότε που η πατρίδα μας μάτωνε και πονούσε περισσότερο από σήμερα. Να μας σιγο-ψυθιρίσουν λίγη ιστορία, επαναφέροντας στο μυαλό μας ανατυπωμένες εικόνες.

Ακολουθώντας στενά μονοπάτια και κλεισμένους από τα αγριόδενδρα δρόμους, μπορούμε και στον τόπο μας να τους βρούμε κρυμμένους σαν φαντάσματα μισογκρεμισμένους και εγκαταλειμμένους από κάθε ανθρώπινη φροντίδα. Δεν άντεξαν οι τοίχοι το βάρος του χρόνου. Λίγοι, δυστυχώς, απ’ αυτούς στέκουν ακόμη όρθιοι, σαν ιερά μνημόνια πολιτιστικής κληρονομιάς. Κατάφεραν να φτάσουν στις μέρες μας, μέσα σε ρέματα αγριεμένα και πυκνοδασωμένα. Κατασκευές χαμηλές, πέτρινες και αναγκαίες ακόμη και ως μυλόσπιτα.
Επισκεπτόμαστε έναν απ’ αυτούς και περνάμε στο εσωτερικό του. Στοιχειωμένος με πολλά σημάδια που αφήσανε από την χρήση οι άνθρωποι ή που λεηλατήσανε στο διάβα του χρόνου. Ανθρώπινες χαρές και λύπες μιας άλλης καθημερινότητας κρύβονται σαν φαντάσματα ανάμεσα στους γκρεμισμένους τοίχους του. Κρατιόμαστε από ένα μεγάλο καρφί μπηγμένο στον ξερότοιχο, ανάμνηση αυτοσχέδιας κρεμάστρας. Έχουμε μπροστά μας την εικόνα τους. Την κάνουμε δάκρυ και νοσταλγία, συλλογή και χείμαρρο συναισθημάτων. Από εκεί μέσα πέρασαν οι προπαππούδες μας και οι προγιαγιάδες μας. Εκεί χώρεσαν οι ζωές τους. Ζωές που το σεργιάνι τους στον κόσμο ήταν... «μόνο λίγα μέτρα γης», που έτσι τους έταξε η μοίρα.
Μια θαμπή λάμπα πετρελαίου σιγόκαιγε με ενοχή και τρέμουλο τα βράδια της πολλής δουλειάς ή της λιγοστής ξεκούρασης. Μια μικρή παραθύρα όλη κι όλη, που άφηνε τη μέρα λίγο φώς να ζεσταίνει με χρώματα το μόνιμα ανήλιο εργαστήρι. Το χτύπημα του νερού από ψηλά να κατευθύνεται στην μυλόπετρα, ένα ακουστικό μεγαλείο! Ευαίσθητοι μυλωνάδες, αλλά και σκληροτράχηλοι. Εχέμυθοι εξομολογητές, αλλά και σε αβάσταχτη μοναξιά. Το χαμόγελο πάντα στο σκαμμένο πρόσωπό τους, σαν καθαρό γιορτινό ρούχο. Κέρδος το αλεστικό και λίγο κλέψιμο στο ζύγι... Το αλεύρι που παρέδιναν, αντίδωρο και μέσον επιβίωσης. Έτσι μεγαλώσανε εκείνοι, έτσι πληθύναμε εμείς. Μια ευλογημένη σοδειά, κατάκτηση ζωής.
Μαρτυρίες που φτάνουν στις μέρες μας λένε ότι φτώχεια δεν υπήρχε, γιατί ο πλούτος δεν υπήρχε δίπλα τους. Όλοι στο λίγο, το αναγκαίο και στη χαρά του ελάχιστου. Ανθρωπιά, απλότητα, μπέσα, μεντάτι, εσωτερική γαλήνη, μεγάλη φαμίλια. Αυτά ήταν ο πλούτος τους.
Μέσα σ’ αυτή την έκρηξη των αισθήσεων, πάμε να συναντήσουμε τώρα, στο Κρυονέρι, τον τελευταίο ενεργό μυλωνά στον τόπο μας, επιζώντα της μεταβιομηχανικής εποχής και του υπάνθρωπου, δήθεν, ευδαιμονισμού. Περασμένα ενενήντα ο μπάρμπα Κώστας, κρατά ακόμη με τα δόντια τον αλευρόμυλό του. Μια αμήχανη συνάντηση από μεριάς μας. Μετά την καλόκαρδη καλημέρα, ήλθε η πρώτη ερώτηση.
-Πώς τα καταφέρνετε ακόμη εδώ;
Η απάντηση: -Μας μάρανε η ανάπτυξη και η πρόοδος. Έχει ψυχή ο μύλος μου. Έδωσα άνισες μάχες αλλά τον κράτησα. Υπερήφανος, ακούραστος, αγέρωχος, φιλότιμος, απλός σαν την αλήθεια ο συνομιλητής μας. Χονδρό το άλεσμα, ψιλό το άλεσμα. Σταρένιο ή καλαμποκίσιο. Οι σταράτες κουβέντες του και το καθαρό του βλέμμα, παρέλαση ομορφιάς και σοφίας.
-Πώς, μπάρμπα Κώστα, ξορκίζατε την μοναξιά σας χρόνους καιρούς;
- Καμιά κουβεντούλα με τους αγωγιάτες ή όσους έφερναν τα αλέσματα, κάνα τραγουδάκι, λυπητερό συνήθως, και το αγαπημένο μας τσιπουράκι. Εκεί που η κουβέντα άναψε μαζί του, πήρε το βιολάκι του, που δεν το αποχωρίζεται ποτέ. Μας μάγεψε με την τέχνη του και τον μουσικό του οίστρο. Εδώ δεν μιλάνε τα λόγια. Μιλάνε οι ψυχές!
Ήταν όλα αυτά σήμερα, μια μικρή παρέμβαση στη λήθη του χρόνου. Αιχμαλωτίσαμε για λίγο, με τον μονάκριβο φακό της φαντασίας μας, την παλιά Ελλάδα. Η εξέλιξη με τους μηχανικούς μύλους σήμανε αμετάκλητα την ώρα του τέλους των νερόμυλων. Tι κι αν κάποιοι πείσμωνες ακόμη αντιστέκονται; Χάθηκαν οι μύλοι, χάθηκαν οι νεράιδες κι οι θρύλοι!
ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΑΡΤΑΣ

ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ

Με τη Τζουμερκιώτικη λαλιά. Χάθηκε η Ειρήνη, μαράθηκαν οι ευχές

Χρίστος Τούμπουρος

Όλοι τη θέλουμε κι όλοι την αποδιώχνουμε... Λόγια άλλο τίποτε. Αξίες και δικαιώματα, ιδανικά και πρότυπα, Ειρήνη και Αδελφοσύνη, Ισότητα και Ευημερία. Κατά Τζουμέρκα μεριά «αμούρες κατσαρές και γκόρτσα τραπέτσ’». Καλή Χρονιά, Ειρηνικό το 2017.

Κι όλοι, μα όλοι, ομνύουν στο όνομά της. Νέοι, γέροι, μικροί, μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, συγγενείς τε και φίλοι, ξένοι και γηγενείς, απόλιδες, ανέστιοι και «καθαρόαιμοι», απαξάπαντες και σ’ όλη την οικουμένη, χαιρέτησαν, χαιρετήθηκαν και θα αλληλοχαιρετιούνται για κάνα δυο μήνες, ευχήθηκαν και θα ήλπισαν... Κι όλοι κατέληξαν... «Η ειρήνη να βασιλεύσει στην υφήλιο». Και τα μικρά παιδάκια, γεμάτα παιδική αφέλεια και αθωότητα, ρώτησαν: Και γιατί δεν βασιλεύει η ειρήνη, αφού είναι στο χέρι του ανθρώπου;
Την Ειρήνη όλοι την αποζητούν. Και η Ειρήνη αποκρίνεται: Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας./Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες/ ω, μην τρομάζετε καθόλου που είμαι αθώρητη/ κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει./ Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,/ φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας/ έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται/και να μπορούν να τρώνε καραμέλες. Ναζίμ Χικμέτ
Αλλά... Και φέτος δεν θα «έλθει» η ειρήνη. Και κάπου στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο γενικά, θα εκβραστούν πτώματα μικρών παιδιών, μεγάλων ανδρών και γυναικών, πνιγμένοι μαζί με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και μια ανθρωπινότερη ζωή. Ουκρανία και Συρία, Πακιστάν και Ουζμπεκιστάν...
Και φέτος θα ποδοπατηθεί και θα κατακρεουργηθεί η Ειρήνη. Αυτό που γίνεται κάθε χρόνο. «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος/ δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και/για το δίκαιο» (Τάσος Λειβαδίτης).
Ποιος αγώνας και ποια αγωνία. Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος. Τον μπέρδεψαν τα συμφέροντα... Κι ούτε τους ακούνε... όσο κι αν φωνάζουν... «άνθρωποι απλοί σαν τα δέντρα μπροστά στον ήλιο/άνθρωποι που δεν έχουμε άλλο κρίμα στο λαιμό μας/ εξόν μονάχα που αγαπάμε όπως εσύ/ τη λευτεριά και την ειρήνη».
Μα, ο άνθρωπος, το είδος αυτό έχει χαθεί προ πολλού. «Θηλάζουμε από την άρρωστη καθημερινότητα/ ζωή τσαλακωμένη/ βρομοτράπουλα κι ο κόσμος ξεροτράχαλο» Ν. Καρούζος.
«Μπροστά μας έχουμε σφαγές, έχουμε θανάτους/ πέσαμε σε κακούς καιρούς και μέρες οργισμένες/ τρικυμισμένο μας αρπάει το χωματένιο πέλαγος» Β. Λεοντάρης.
Δεν ανθίζει κανένα «θείο γέλιο» στα χείλη των παιδιών. Μαράθηκε η ελπίδα κι απόσωσε το όνειρο. «Στο μεταξύ όλο επαναλαμβάνουμε σχεδόν μηχανικά λέξεις/ Ελευθερία, Ανθρωπότητα, Αδελφότητα, Επανάσταση/ που πια κοντεύουνε να καταντήσουν/ σαν αποτσίγαρα πεταμένα μετά την όποια γενετήσια/ πράξη» Τίτος Πατρίκιος.
Και η σιωπή που κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, πιο τρανό, και πιο μακρινό. Πόσο μακριά είναι το Ιράκ, η Συρία, η Ουκρανία και το Αφγανιστάν; Όσο το ορίζουν οι δυνατοί. Δεν μετριέται η απόσταση με χιλιόμετρα. Μετριέται με συμφέροντα. Κι όλα αυτά μεταφράζονται σε πετρέλαια, σε εργασία, σε εκμετάλλευση... Όχι, όχι. Κάπου χάθηκε στο δρόμο ο Άι Βασίλης. Κάπου εμποδίστηκε. Κάπου, εμείς μπερδέψαμε το νόημα της ειρήνης και της ανθρωπιάς. «Ειρήνη είναι όταν τ’ ανθρώπου η ψυχή/ γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Κι ο ήλιος/ψυχή μες στον άνθρωπο» Νικηφόρος Βρεττάκος.
Ποιος ήλιος... Εχάθη... «...και ο ήλιος,/ που συντηρεί του κόσμου την ελπίδα,/ δίχως να βγαίνει ρίχνει κάπου - κάπου/ το φως του σαν αριές χιονονιφάδες/ απάνω από τη θάλασσα...». Ούτε βγαίνει ούτε αχνοακτινοβολεί πουθενά. «Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε να αντικρύσετε τον ήλιο/ Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε να αντικρύσετε τον άνθρωπο» Γ. Σεφέρης.
Τις εμποδίζουν τα κανόνια και οι πύραυλοι που μόνο το συμφέρον των δυνατών φωτίζουν. Αλλιώς ξερνούν φωτιά, θάνατο και συντέλεια... Και τη συντέλεια του κόσμου κανείς προφήτης δεν προφητεύει... Έχει προ πολλού συντελεστεί ή αποδομηθεί η ανθρωπιά και η δικαιοσύνη. Φτύνουν τα φαρμάκια της ψευτιάς και της ψεύτικης ύπαρξής τους που υπολογίζεται μόνο σε ευρώ και δολάρια. Και μόνο εκεί κατά Μεσόγειο μεριά ακούγεται μόνιμα, διαχρονικά, τραγικά και απόλυτα το τραγούδι του Ασημάκη Πανσέληνου. «Η παρακαταθήκη του πατέρα».
«Παιδί μου, αυτές τις μέρες που γεννήθηκες,/ κόλαση η ανθρωπότητα είναι κρύα,/ λιωμένο ατσάλι βρέχει στον πλανήτη μας/ κι οι άνθρωποι ντροπιάζουν τα θηρία./ Έτσι μπορεί μια μέρα κι ο πατέρας σου/ πριν σε χαρεί και πριν τον αγαπήσεις,/ μ’ έν’ αναμμένο βόλι μες στα στήθια του/ να μη σου μείνει ουδέ στις αναμνήσεις».
Μα κι αυτή τη φωνή τη σκεπάζει η ψευτιά των παραίτιων... Θα «κλάψουν» και θα μοιρολογήσουν, θα καταραστούν και θα «απειλήσουν», θα τάξουν ειρήνη και θα «ταχθούν» στην υπηρεσία της «αβλαβούς διέλευσης των μεταναστών» και της ολικής καταγραφής τους. Ποιος, πότε και γιατί βομβαρδίζει τη χώρα τους, ανελέητα, απάνθρωπα κι ασταμάτητα, δεν θα τον πούμε ποτέ, γιατί είναι «σύμμαχος», προστάτης και δυνάστης - αιματοπότης.
Τουλάχιστον, άγιες ημέρες, ας καταλάβουμε τα λόγια των πνιγμένων παιδιών Σύριων, Μαροκινών, Αφγανών... ανθρώπων. Αυτά περίπου θα έλεγαν, αν τους αφήναμε να ζήσουν: «Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό πάνω σε πέτρες κι αγκάθια/ για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα». Τα παιδιά είναι μέσα μας/ κι ο κόσμος μέσα μας/ κι ο ήλιος μέσα μας. Αρκεί να το καταλάβουμε...

ΚΑΝΕΛΛΗ

Ο ... μίτος

Η... Αριάδνη» πέρασε, έκανε στάση, θέρισε ζωές και υγεία και ξεχαρβάλωσε το μύθο αφήνοντάς τον χωρίς μίτο. Στο Μινώταυρο της πολιτικής της ελεύθερης αγοράς, θυσιάζονται πάντα σε τέτοιου φριχτού καιρού γυρίσματα και άνθρωποι αλλά και ανθρωπιά. Προσπαθούσα ώρες να εξηγήσω σε νιούτσικο κι απονήρευτο νεαρό, πώς η περίφημη και συνάμα διαβόητη ανωτέρα βία, που όταν ασκείται απ' τη φύση μπορεί να μοιάζει με τον απειλητικότερο και πιο επικίνδυνο εχθρό, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνον με παιδεία, επιστημοσύνη κι οργανωμένη κοινωνία σε άλλο από το ψευδοαλληλέγγυο ψευδοδημοκρατικό σύστημά μας. Οπου και μόνον η εξαίρεση ατομικών αυτοθυσιών, επιβεβαιώνει ότι είναι κανόνας εκείνο το άθλιο, συνθλιπτικό διαπιστωτικό «ρητό» που λέει σε κάθε συμφορά «όπου φτωχός κι η μοίρα του». Κι άντε να καταλάβεις τι σημαίνει φτωχός, αλλά μοίρα; Ποιος την καθορίζει, αν δεν την βαστάς στα χέρια σου απ' την υγεία ως την αρρώστια, απ' την άγνοια ως την εκπαίδευση, απ' το μόχθο ως την αμοιβή, απ' το όνειρο ίσαμε την πραγματικότητα; Ακουσα κι ένα περισπούδαχτο του αστικονομικού πολιτισμού «ουδείς υποχρεούται στο αδύνατο», που ναι μεν σηκώνει πολλή συζήτηση σε επίπεδο κοινού νου, αλλά προσφέρεται και περιφέρεται ως εξοικείωση με την εύκολη, τη ρητορική δικαιολογία, που περιορίζει την ευθύνη του ενός απέναντι στον άλλον στη συμβατική «κανονικότητα». Το εύκολο είναι να τσακωθούν οι μετεωρολόγοι για τον ορισμό των καιρικών φαινομένων ως ιστορικών. Το δύσκολο, η επισήμανση ότι εκτός απ' τις ανύπαρκτες ή και ελλιπείς υποδομές αυτό που λείπει είναι χέρια, άνθρωποι στη δουλειά, στη δούλεψη των ανθρώπων κι όχι οι λιγότεροι δυνατοί προς μείωση του κόστους και αύξηση των κερδών.

Σε ποιο νησί επαρκούν οι δομές και οι υποδομές για όλο εκείνο το διάστημα του χρόνου που δεν το απολαμβάνουν οι τουρίστες των μαζικών πακέτων υπ' ευθύνη τους ως ταξιδιώτες; Τίνος ευθύνη αλλά και τίνος απαίτηση είναι η απρόσκοπτη ηλεκτροδότηση σε μια χώρα που καυχιέται ότι μπορεί και να εξάγει ρεύμα; Ποια διατροφική επάρκεια πληθυσμού καλύπτουν μόνον οι θηριώδεις αλυσίδες σουπερμάρκετ; Στη διαλεκτική του τρόμου, της μασκαρισμένης πίσω απ' την αδυναμία πρόβλεψης μοιραία κι άβουλη απόσειση ευθυνών, κάθε φορά σκέφτομαι κι επικαλούμαι την οργανωμένη απομάκρυνση κι εν τέλει το σώσιμο του πληθυσμού σε περίπτωση π.χ. τυφώνα, στην Κούβα και ...αλλού. Εκεί που τα μέσα είναι απείρως περισσότερα, αλλά σε απείρως λιγότερα χέρια «συμφέροντος». Κι ακούω στην τηλεόραση πως στη Γαλλία εξαντλήθηκαν γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, οι εργαζόμενοι δηλαδή, από την έξαρση της προαναγγελθείσης εποχικής γρίπης των μη δωρεάν εμβολίων... Τώρα. Σ' αυτόν τον αιώνα. Οχι στον μεσαίωνα. Στην ΕΕ. Τα ίδια και στην Ισπανία. Και να εξαγγέλλονται μέτρα, όπως η αναβολή προγραμματισμένων χειρουργείων ακόμη και για καρκίνο, για να εξευρεθούν χώροι και ανθρώπινοι πόροι. Αλλά ξέχασα. Θα κατέβει ο θεός της Ελλάδας στη Λάρισα και θα σώσει τους τετρακόσιους ασθενείς μιας μόνον μέρας στο εκεί νοσοκομείο, σαν δώρο για το θέαμα που του πρόσφεραν οι καβγάδες πρώην και νυν αρμοδίων υπουργών για τον αριθμό νεκρών επί των ημερών τους...

Το πιο επικίνδυνο απομεινάρι κάθε καταστροφικού χιονιά, λοιμού, λιμού, σεισμού και καταποντισμού που λέγαμε και στο πανεπιστήμιο, είναι η συστηματική εκπαίδευση του πληθυσμού στην αντίληψη «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Η εξατομίκευση της μοίρας. Το πολιτικό εμπόριο μεμονωμένων περιστατικών ηρωισμού και αφιλοκερδούς βοήθειας σε αδύναμους, για να καλυφθεί το αβάσταχτο κόστος του ΦΠΑ που επιβάλλεται σε κάθε απόπειρα επιβίωσης. Η διαρκής επιβεβαίωση ότι η λαϊκή κοινωνική οργάνωση είναι είδος πολυτελείας, πολιτική ουτοπία που κοστίζει ακριβότερα απ' την ελευθερία που προσφέρει το «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα».

Κι έτσι θα φύγει το απειλητικό λευκό, η λάσπη κι η πλημμύρα θα ξεχαστούν με συνεπή υπευθυνότητα απ' τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας μόλις σκάσει ο ήλιος και βελτιώσει τη... μοίρα προσωρινά. Θα μείνει να ριζώνει στο έδαφος της ανημπόριας του κακού μας φετινού καιρού, εκείνη η δηλητηριώδης αποτίμηση της «σωτηρίας» ενός ώριμου Ελληνα που δήλωσε με δημοκρατική θρασύτητα στις κάμερες, «ας είναι καλά τα παιδιά (πλήρωμα σούπερ πούμα) που μας απεγκλώβισαν. Μας φέραν σ' ένα ξενοδοχείο. Αλλά τα έξοδα θα τα πληρώσουμε απ' την τσέπη μας, ενώ για τους πρόσφυγες είναι τζάμπα!...». Αυτό το «θύμα» του καιρού ποιος το σώζει;

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 15-1-2017

ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Παράξενα και γελοία

1. «Σωτήρια» για τη συμπλεγματική φύση του Νεοέλληνα τα κοινωνικά δίκτυα! Ανακάλυψε έναν εύκολο, ασφαλή, ανέξοδο τρόπο για να βγάζει τα απωθημένα του, να ελεεινολογεί χωρίς κριτική σκέψη, να βωμολοχεί προστατευμένος πίσω από τους τέσσερις τοίχους και να τρέφει το αρρωστημένο εγώ του. Στην απίθανη περίπτωση που δεχθεί να ακούσει πραγματικά την κριτική για τη σχεδόν ανεξέλεγκτη συμπεριφορά του, μάλλον θα διαλυθεί σαν χαρτοπόλεμος. Κοιτάξτε για λίγο το τηλεοπτικό πεδίο: κάθε ώρα και μια γελοιότητα. Οι καναλάρχες φροντίζουν να γνωρίζουν από πρώτο χέρι την άγνοια και την αμορφωσιά του Νεοέλληνα, επενδύουν σε αυτήν και την επιδοκιμάζουν διαλέγοντας εκπομπές χαμηλής υποστάθμης, ευτελείς. Ετσι συντηρείται ο ψηφοφόρος των δεξιών, ακροδεξιών και δήθεν αριστερών κομμάτων. Μοναδική σφήνα σε αυτή την έσχατη παρακμή το αβόλευτο και ανήσυχο κομμουνιστικό κόμμα. Με το θάρρος και την πλατιά λαϊκή βάση του, κάνει τομές κοιτώντας, όπως ο Γκαίτε, όλους αυτούς τους «προφήτες δεξιούς, προφήτες αριστερούς και τον απλό άνθρωπο στη μέση».

2. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε την πορεία των πραγμάτων σε τούτο τον νέο αιώνα. Το κεφάλαιο αφήνει παντού τα σημάδια του και προειδοποιεί. Μετά την ενηλικίωσή μας, κανείς δεν μπορεί να δείχνει τον άλλο για όσα του συμβαίνουν. Ωστόσο ούτε στιγμή δεν συγκρίνω την ελαφρότητα του ανώνυμου ηλίθιου με την τραγωδία, το μεγάλο ζόρι εκείνων που βούτηξαν στα βαθιά αλλά δεν άντεξαν και ανέτρεξαν σε άλλου είδους «βοήθεια», τους εθισμένους στις ουσίες. Των συνανθρώπων μας αυτών προσκυνώ τα πάθη και το γρήγορο πέρασμα από δίπλα μας. Ψυχές ευαίσθητες που έβρισκαν παντού αντιστάσεις και δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το έργο με τη συνείδησή τους. Μέσα στην επιπολαιότητα και στις κοινοτοπίες δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές και πολλοί πέφτουν θύματα του ανθρωποφάγου πολιτικού συστήματος, που μας χρησιμοποιεί ως εμπόρευμα και σκοτώνει όσους δεν έχουν γερές αντιστάσεις.

3. Η έμμονη ιδέα που είχα για τον Ντοστογιέφσκι αποδείχθηκε σωτήρια, γιατί μου έκοψε τις γέφυρες με κάθε είδους ψευδαισθήσεις, με έκανε να απεχθάνομαι τη χρήση του εξυπνακίστικου λόγου, κυρίως όμως με έφερε μπροστά στη μεγάλη αρρώστια που χτυπάει τον κόσμο της λογοτεχνίας και κάνει τον συγγραφέα να ζει με την ιδέα που έχει για τη ζωή και όχι με την ίδια τη ζωή. Ο Ντοστογιέφσκι συνέδεσε τη μοίρα του με τη ρωσική ψυχή όχι συχνάζοντας στα λογοτεχνικά σαλόνια, αλλά όταν βρέθηκε στα κάτεργα. Αν δεν γυρίσεις την πλάτη σου στην κοινωνική κωμωδία των αστών, συγγραφέας δεν γίνεσαι. Διάλεξα μερικές σκέψεις από τον Ντοστογιέφσκι ως απόδειξη ότι ο λόγος του δεν είναι μόνο ουσιαστικός αλλά και χρήσιμος:

• Πρέπει να αγαπάς τη ζωή περισσότερο από το ίδιο το νόημα της ζωής.
• Μη γεμίζεις τη μνήμη σου με όλες εκείνες τις φορές που αισθάνθηκες να σε προσβάλλουν. Ισως καταλήξεις να μην έχεις χώρο για τις υπέροχες στιγμές που πέρασες.
• Χωρίς σκοπό στη ζωή, αισθάνεται κανείς ότι πνίγεται.
• Οταν σταματάς να διαβάζεις βιβλία, παύεις να σκέφτεσαι.
• Δεν χρειάζεται πολύ για να καταστρέψεις έναν άνθρωπο. Μόνο να τον πείσεις ότι η δουλειά του στερείται εντελώς κάθε χρησιμότητας και νοήματος.
• Δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκυλί που γαβγίζει.
• Κανείς πρέπει να μιλά ανοιχτά με τους άλλους ώστε να αποκαλύπτει τις σκέψεις του μέσα από το πρόσωπό του, που δείχνει την ψυχή του. Μια λέξη που λέγεται με πειθώ, με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς κανένα δισταγμό σημαίνει πολλά περισσότερα από ό,τι πολλές σελίδες από ένα βιβλίο.
• Ακόμη και με τα χέρια δεμένα, μπορεί κανείς να κάνει το καλό αν το θέλει.
• Ενας άνθρωπος που ξέρει πώς να αγκαλιάσει έναν άλλον είναι ένας καλός άνθρωπος.
• Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 15-1-2017

ΕΡΗ ΡΙΤΣΟΥ

Έρη Ρίτσου για Ρούπα-Μαζιώτη: «Είναι ντροπή μας ως κοινωνία να πρέπει οι γονείς να κάνουν απεργία πείνας και δίψας για να πάει το παιδί τους στη γιαγιά του»

ΜΑΥΡΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ λοιπόν.

Ποιά είναι αυτή η εισαγγελέας ανηλίκων κα Νικολού που αρνήθηκε να δώσει την επιμέλεια του εξάχρονου παιδιού της Πόλας Ρούπα στη μητέρα και στην αδερφή της;
Ποιά είναι αυτή η κυρία εισαγγελέας (που είναι και ανηλίκων τρομάρα της) που δεν επιτρέπει στη γιαγιά και στη θεία του παιδιού να το πάρουν να το φροντίσουν αλλά και ούτε να το δουν καν.
Ποιά είναι αυτή η κυρία που αρνείται να γνωστοποιήσει πού βρίσκεται το παιδί;
Ποιά είναι αυτή η κυρία Νικολού πως "νόμιμα" παρανομεί;
Πού ακούστηκε να κρατείται εξάχρονο παιδί;
Ούτε στη δικτατορία δεν γίνονταν αυτά!

Και τί έχει να πει επ' αυτού ο Υπουργός Δικαιοσύνης; Ευλογεί τέτοιες χουντικές πρακτικές ή μήπως θα δώσει την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό, μη μπορώντας να ακολουθήσει τις πρακτικές της πρωτοδεύτερης φοράς αριστεροακροδεξιά;
"Μετά την σημερινή σύλληψη της Πόλας Ρούπα, η ίδια καθώς και ο Νίκος Μαζιώτης γνωστοποίησαν ότι αρχίζουν απεργία πείνας και δίψας λόγω του ότι οι Αρχές δεν δίνουν την επιμέλεια του 6χρονου γιου τους στην μητέρα και την αδερφή της " Αυτή είναι η πληροφορία και είναι ντροπή μας ως κοινωνία να πρέπει οι γονείς να κάνουν απεργία πείνας και δίψας για να πάει το παιδί τους στη γιαγιά του.
Και μη μου πει κανείς πως οι δικαστικές αρχές είναι ανεξάρτητες και ο Υπουργός δεν έχει ευθύνη, γιατί αρκετή κοροϊδία έχουμε φάει στη μούρη κοντά δυο χρόνια τώρα!

Έρη Ρίτσου

Αναρτήθηκε από Οικοδόμος

ΚΑΝΕΛΛΗ

Τα κοκόρια

Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, λέει ο λαός. Το υπόλοιπο το αφήνει στη σφαίρα του αυτονόητου, αυτή την τεράστια παγίδα που καταπίνει ζωές, εξευτελίζει πρόσωπα κι ενίοτε εξασφαλίζει καταδίκες. Εχθρός του κακού είναι το χειρότερο, όχι το καλό, μόνον όταν πρέπει να αποκρυβεί το άθλιο, το ισοπεδωτικό των πάντων. Ετσι με αμπελοφιλοσοφικές διαθέσεις, κάτι απομεινάρια ημερολογιακής αυτοματοποιημένης αισιοδοξίας, μπήκε το 2017 χωρίς εκείνες τις γνωστές μακροσκελείς και αναλυτικές αποτιμήσεις της προηγούμενης χρονιάς με το βαρύγδουπο τίτλο «ανασκόπηση». Κι όμως, έχει αξία να βλέπεις και να διαβάζεις, ν' ακούς και να θυμάσαι, αλλά κυρίως να κρίνεις την επιλογή του ανασκοπούντος. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο πράμα για το φερόμενο ως «δυτικό πολιτισμό» να μπαίνει βόμβα σε παριζιάνικο κέντρο διασκέδασης κι άλλο σ' ένα της Κωνσταντινούπολης. Κι εδώ είναι που απαιτείται μείζων προσοχή, πολλή ιδεολογική διαλεκτική σύγκρουση, κόπος να σωθούν οι πολλοί από την τύφλωση περί τα κίνητρα και τα κρυμμένα συμφέροντα.

Η ...αριστερά, κι όχι μόνον η ελληνική, μόλις αποκομμουνιστικοποιηθεί και της ανατεθούν καθήκοντα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, δείχνει το διαβατήριο για το σύστημα που έχει δαγκώσει και το περιφέρει με κάθε ευκαιρία. Κι αυτό δεν είναι παρά η ταύτιση του καπιταλισμού με τον πολιτισμό. Η αναγωγή κάθε οπορτουνίστικης τακτικής επιλογής σε πολιτισμικό ζήτημα, με υμνωδίες για το ήθος, το ύφος και τη... μαζικότητα. Η φαμφαρόνικη, μουσολινικής υφής «πολιτισμολογία» όχι απλώς δεν περνάει απαρατήρητη, αλλά αποδεικνύεται κατά περίσταση και άκρως αποτελεσματική, υποδόρια λαϊκίστικη και αθλίως εξουθενωτική. Θυμηθείτε, σύντροφοι, τις πλατείες των αγανακτισμένων. Εκείνο το υπερπροβληθέν συνονθύλευμα χριστανολουκάδων, φασιστοπατριωτών, χαβαλεδιάρικων μικροαστών και αριστερών που έστηναν βαρουφακιάδες, αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα, που έρχονταν μετά τα νέα δικά τους «δεκεμβριανά». Θυμηθείτε ποιοι και πώς εξήραν την πολιτισμένη αναμονή στις ουρές με τα κάπιταλ κοντρόλ κι ύστερα τη φιλανθρωπία των φτωχών απέναντι στους μετανάστες, διαπραγματευόμενοι μέχρι και όσκαρ για γιαγιάδες χωρίς περίθαλψη, σύνταξη και βεβαρημένες με ΕΝΦΙΑ... Ολος αυτός ο ...αριστερός πολιτισμός - καπιταλισμός, που σέβεται την αναπηρία του Σόιμπλε όσο και το πετσοκομμένο επίδομα των ΑμΕΑ, χωμένος μέσα σε πορτοκαλί γάντια επιλεγμένων καθαριστριών, συμβολικά αμπέχωνα υπουργών και μαγκιές άλλων, πνιγμένος σε καταγγελίες τύπου «γιατί αλλού το ΠΑΜΕ κι αλλού η ΓΣΕΕ», είναι που αφήνει να εννοηθεί ότι τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων έχουν διαφορετικό ηθικό βάρος «αθωότητας».

Σ' αυτό το άθλιο υπόστρωμα πολιτισμικής αποσύνθεσης, με τον πρωθυπουργό να ζητάει από παιδάκι τη... γραβάτα του, έναν πατρινό απατεώνα να «σωρριάζει» την απελπισία του «κοσμάκη» ως τους φόνους αλλά να κάνει τα χρυσάβγουλα να μοιάζουν πολιτικώς υποφερτοί φονιάδες, το άθλιων προδιαγραφών 2017 μοιάζει σαν η μεγάλη ευκαιρία να... χτυπηθεί «πολιτισμικά» το ΚΚΕ εντός εκτός κι επί τ' αυτά. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο να βλέπουμε κάθε τρεις και λίγο, ειδικά στο διαδίκτυο, εκεί που τα άδυτα της προπαγάνδας του πρωθυπουργικού υπογείου έρχονται στο φως ως και «γαμώ τις πληροφορίες και γαμάτες αποκλειστικότητες» λάσπη στον ανεμιστήρα, να παρουσιάζεται ως χρυσόσκονη κι αποκατάσταση της Ιστορίας. Χιλιοπαιγμένο έργο αλλά ενόψει του 20ού, με αριστερό πρόσημο και ακροδεξιά κουλτούρα (πες, πες κάτι θα μείνει), το στίγμα του αντικομμουνισμού θέλει ιδιαίτερη επισήμανση και προσοχή. Οση και οι χοντροκοπιές που εντάσσονται στη διασπορά τόσο μεγάλων ψεμάτων ώστε να φαντάζουν αλήθειες. Αλλοτε με παγερή ψυχραιμία, αλλά κι όποτε χρειαστεί με πανηγυρικά αποκαλυπτήρια, δεν θ' αφήσουμε άκοπο, θαρρώ, μήτε χλωρό μήτε ξερό αντικομμουνιστικό κλαρί να... λαλούν πολλοί αριστεροί και μη κοκόροι, ώστε ν' αργεί να ξημερώσει για τον εργαζόμενο λαό, την τάξη και το κόμμα του.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 7-1-2017